Κάθε Αύγουστο οι Κύπριοι, όπως και κάθε άλλος Μεσογειακός λαός, κλείνουμε τις δουλειές μας και αράζουμε, κατά προτίμηση σε μια καλή παραλία της μικρής μας χώρας, ή του εξωτερικού. Εκεί λοιπόν η μέρα περνά είτε με ένα χυμό, ένα φραπέ, ή ένα φρέντο, είτε με ένα ουζάκι, μια μπύρα, ένα μοχίτο ή μια καϊπιρίνια. Ελπίδα μου είναι να σας έχω πετύχει στην ώρα του φραπέ, όπου γίνεται και καμιά σκέψη για τα δρώμενα κατά τη σαιζόν που πέρασε και για το τι ακολουθεί στον προσωπικό και τον επαγγελματικό τομέα, αλλά και σε πιο συλλογικά πράγματα όπως τον αθλητισμό, την μόδα, την κοινωνία, ή την πολιτική. Ασφαλώς εδώ μιλάμε για το τελευταίο…
Πέρσι λοιπόν τέτοια εποχή, οι κ.κ. Χριστόφιας και Ταλάτ προετοιμάζονταν πυρετωδώς για να μπουν στη νέα διαδικασία συνομιλιών που είχαν καθορίσει στις συναντήσεις τους τον Μάιο και τον Ιούλιο. Έδιναν υποσχέσεις ότι οι δυο τους μαζί μπορούν καλύτερα, ότι έχουν κοινές επιδιώξεις και ότι ο καθένας ξεχωριστά διαθέτει το σθένος και την ικανότητα να μπορεί να κρατά από μόνος του το κλειδί της δικής του πλευράς και να αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης του στο τραπέζι. Διαλαλούσαν ότι η βάση και η στοχοθεσία του διαλόγου είναι ξεκάθαρη και αποσαφηνισμένη. Όλες αυτές οι διακηρύξεις δείχνουν μέχρι σήμερα να διαψεύδονται.
|
Αλήθεια, τι έκανες στην Μόσχα Πρόεδρε Χριστόφια;
|
Την ίδια ώρα όμως, ο κ. Χριστόφιας διατράνωνε τον περασμένο Αύγουστο την αποφασιστικότητα του να μην αφήσει τις συνομιλίες να διασαλεύσουν το πλάνο του για ταξίδια σε χώρες του εξωτερικού και συναντήσεις με ξένους ηγέτες. Ακριβώς σε αυτό το σημείο είναι που βρίσκεται για σήμερα η ένσταση μου. Διότι εκ του αποτελέσματος, η στρατηγική του “δημοσιοσχετίζειν μετά ηγετικών προσωπικοτήτων της αλλοδαπής”, δείχνει να επιφέρει περισσότερες ζημιές παρά οφέλη στην δική μας πλευρά. Και δεν είναι στις επιθέσεις αναπάντεχων αστραπιαίων αγκαλιασμάτων προς Σαρκοζύ και Ομπάμα που αναφέρομαι. Αντιθέτως, αυτό που σχολιάζω είναι πραγματικές και ουσιαστικές επισκέψεις, όπως εκείνες του Σουηδού Κάρλ Μπιλτ στην Κύπρο, αλλά και του δικού μας προέδρου στην Μόσχα.
Ο προεδρεύων του Συμβουλίου Υπουργών, λίγες εβδομάδες μετά την συνάντηση του με τον Πρόεδρο Χριστόφια στο Προεδρικό, έσπευσε να ρίξει την ευθύνη της τραγωδίας του 1974 στην χούντα των Αθηνών. Θεωρεί κανείς παράλογη την υποψία ότι ο Σουηδός Υπεξ θυμήθηκε την χούντα και το πραξικόπημα επειδή ο ίδιος ο δικός μας πρόεδρος έσπευσε να του πει το γνωστό τροπάριο που συνηθίζει και στις συνάξεις του κόμματος του; Αλλά ακόμη και αν δεν το έκανε, είναι φανερό ότι ο πρόεδρος δεν πέτυχε να πείσει για τα δίκαια του λαού μας.
Πάμε τώρα στο πιο σοβαρό. Την επίσκεψη του προέδρου στην Μόσχα. Αυτή που συνοδεύτηκε από την έπαρση του δαφνοστεφανωμένου αριστερού που επισκέφθηκε την δική του “Μέκκα” ως νικητής και τροπαιούχος. Εκεί όπου ο πρόεδρος έσπευσε να αγκαλιάσει ακόμη και την Ρωσική πρόταση για ένα νέο σύμφωνο σταθερότητας, παρακάμπτοντας και γυρίζοντας την πλάτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τον τρόπο λειτουργίας της. Έχοντας δήθεν στον χαρτοφύλακα την αταλάντευτη στήριξη της Ρωσίας στην Κύπρο, ο κ. Χριστόφιας επιστρέφοντας ειρωνευόμενος όσους τότε τον κατέκριναν, δήλωνε ότι δεν τον ενοχλεί καθόλου να είναι το κόκκινο πρόβατο της Ευρώπης.
Δεν πέρασαν εννέα μήνες (ελάχιστος χρόνος στην διπλωματία) και την απάντηση ο δικός μας πρόεδρος την πήρε από εκείνον που στη Ρωσική πρωτεύουσα απέφυγε (γιατί άραγε;) να τον συναντήσει, τον Βλαντιμιρ Πούτιν. Ο οποίος μίλησε για δύο χώρες, δύο τμήματα στο νησί, θυμήθηκε το Σχέδιο Ανάν και το υποστήριξε, αλλά και τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της ανάπτυξης σχέσεων και με το τουρκικό τμήμα της Κύπρου. Αλήθεια, τι έκανες στην Μόσχα Πρόεδρε Χριστόφια;
Η περίοδος που μπαίνουμε το Φθινόπωρο είναι σαφώς δύσκολη και μόνο με διεθνές κύρος και αξιοπιστία θα μπορούμε να πετύχουμε. Την διεθνή υποστήριξη την κερδίζεις δύσκολα, δεν σου χαρίζεται. Ειδικά αν είσαι μικρού μεγέθους και οικονομικής επιφάνειας χώρα. Δυστυχώς, την κρίσιμη στιγμή, μαζί με τις διακοπές των Κυπρίων, σε αργία μπήκε και η εξωτερική μας πολιτική. Απέτυχε εκ νέου να χειριστεί διεθνή διεργασία, την νέα συμμαχία Τουρκίας Ρωσίας αυτή τη φορά. Αφήνοντας μας ξεκρέμαστους και ανασφαλείς. Καλή καϊπιρίνια!