Οι δύο βάρκες και η μέγκενη

Ο Δημήτρης Χριστόφιας εκλέγηκε πρόεδρος μέσα από μια τεράστια αντίφαση. Από την μια προέταξε την αποφασιστικότητα του να είναι “ο πρόεδρος της λύσης” σε συνάρτηση με τις καλές του σχέσεις με τον Ταλάτ. Αυτό γοήτευσε όσους επιθυμούν λύση πάση θυσία και συμπαρατάχθηκαν μαζί του, παρά το ότι ακόμη και στο τελευταίο debate κατηγόρησε τον Κασουλίδη για το “ναι¨ στο δημοψήφισμα. Από την άλλη, ο Δημήτρης Χριστόφιας οφείλει την εκλογή του αποκλειστικά και μόνο σε ένα άνθρωπο, τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Εξαιτίας του τέως προέδρου είχε την στήριξη του ΔΗΚΟ.

Από την επομένη της εκλογής Χριστόφια ξεκίνησε να ψιθυρίζεται η θεωρία με τις δύο βάρκες. Ότι δηλαδή η τακτική του να προσπαθεί να τα έχει καλά και με τις δύο τάσεις του Κυπριακού είναι αδιέξοδη, εφόσον κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να τοποθετηθεί, εγκαταλείποντας την μία από τις δύο.

Ο ΔΗΣΥ, μέσα από την μεγάλη και ενίοτε τυφλή επιθυμία του Νίκου Αναστασιάδη για εξεύρεση λύσης, αλλά και το ΔΗΚΟ, μέσα από το βόλεμα του Μάριου Κάρογιαν στην προεδρία της βουλής, κατέβασαν τα ρολά σε κάθε κριτική, για οποιοδήποτε θέμα. Άφησαν στον Δημήτρη Χριστόφια ένα πρωτοφανές και οξύμωρο για την δημοκρατία περιθώριο, να δημιουργήσει δικό του πλαίσιο κινήσεων στο Κυπριακό, ευελπιστώντας ότι θα βρίσκεται πιο κοντά στο τι οι ίδιοι θέλουν.

 


ακόμη και αν ο Πρόεδρος ξέρει τι θέλει να πετύχει, ούτε οι ηγεσίες ούτε και εμείς το ξέρουμε 


Οι προσδοκίες και των δύο τάσεων σιγά σιγά διαψεύδονται. Ο πρόεδρος δεν κατάφερε να εκφράσει κανένα. Όχι επειδή δημιούργησε την δική του σχολή (όπως θα έπρεπε), αλλά επειδή επιχειρεί απεγνωσμένα και ανεπιτυχώς να ακροβατίσει μεταξύ ζητουμένων που οι δύο πλευρές του επιβάλλουν. Έτσι σήμερα, μαζί με την ελπίδα πολλών ότι ο Χριστόφιας είναι αποφασισμένος να προχωρήσει σε λύση ανεξαρτήτως πολιτικού και κομματικού κόστους, αλλά και το άλλοθι των ηγεσιών του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ ότι θα συμμετέχουν και θα επηρεάζουν τον πρόεδρο, καταρρέει και η αφελής θεωρία της “συντροφικότητας” με τον Ταλάτ, αφήνοντας ολόκληρο το σύστημα μετέωρο και πληγωμένο.

Η ανυπαρξία κριτικής άρχισε τις τελευταίες βδομάδες να μετατρέπεται σε πίεση. Ισχυρή πίεση που φέρνει το Δημήτρη Χριστόφια να μεταπηδά από την άνεση των δύο βαρκών, στην μέγκενη του εσωτερικού μετώπου. Ο Μάριος Κάρογιαν έριξε την απειλή της αποχώρησης από τις συνομιλίες και ο Νίκος Αναστασιάδης χαρακτήρισε ανεδαφική την εμμονή στην άρση των εγγυήσεων. 

Και οι δύο προσεγγίσεις προκαλούν αδυναμίες στη διαπραγματευτική θέση της πλευράς μας. Αν οι συνομιλίες προχωρήσουν, τότε το χαρτί των εγγυήσεων θα προσφέρεται τουλάχιστον για ανταλλαγή. Αν οι συνομιλίες τελματώσουν, η αρνητική στάση της συμπολίτευσης δεν βοηθά την απόδοση ευθυνών στην Τουρκική πλευρά. Δεδομένα όμως που δεν εμπόδισαν κανένα να γυρίσει τον μοχλό της πίεσης, πάνω σε ένα πρόεδρο που όχι μόνο δεν δείχνει να την αντέχει, αλλά παρουσιάζεται να αφήνει το περιθώριο σε άλλους να προσπαθούν να τον ποδηγετήσουν, παρά να του αντιπαρατίθενται. 

Αμφότερες οι πλευρές, κατηγορούν τον Δημήτρη Χριστόφια για έλλειψη ηγετικότητας στο Κυπριακό. Σε αυτό – με βάση τα σημερινά δεδομένα – έχουν δίκιο. Γιατί, ακόμη και αν ο πρόεδρος ξέρει τι θέλει να πετύχει, ούτε οι ηγεσίες ούτε και εμείς το ξέρουμε για να το υποστηρίξουμε και να το ενστερνιστούμε. Και όσο δεν το ξέρουμε, τόσο θα σφίγγει η μέγκενη γύρω του. Φέρνοντας την πλευρά μας ολοένα και πιο κοντά στο λάθος, που ούτε λύση του Κυπριακού θα επιφέρει, ούτε τις ευθύνες στην Τουρκική αδιαλλαξία θα καταφέρει να επιρρίψει.

Posted in Άρθρα.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *