Το μεγάλο συντροφικό δώρο του Ταλάτ

Όσοι παρακολουθούν τον κ. Χριστόφια, ξέρουν ότι σε οποιοδήποτε θέμα, από το πιο μικρό μέχρι και το πιο μεγάλο, προσπαθεί πρώτα να πετύχει καλό κλίμα με τον συνομιλητή του και μετά, σε επίπεδο περισσότερο παρέας, να συνομιλήσει για την ουσία του οποιουδήποτε θέματος. Δεν είναι τυχαίο το ότι μετά από κάθε επαφή με ξένο ηγέτη ή παράγοντα, από τον Γ.Γ. του ΟΗΕ μέχρι και την αντιπροσωπεία των αιγοπροβατοτρόφων, ο Δημήτρης Χριστόφιας ξεκινά τις δηλώσεις του αναφερόμενος στο κλίμα, την χημεία, τις καλές σχέσεις, ή οτιδήποτε άλλο παραπέμπει στο επίπεδο της ατμόσφαιρας, παρά του περιεχομένου.

Την φιλία του με τον Μεχμέτ Αλή Ταλάτ προέταξε πολλές φορές ο κ. Χριστόφιας, τόσο στην προσπάθεια του να εκλεγεί, όσο και καθορίζοντας την ως σημαντικό καταλύτη στην ίδια την προσπάθεια της λύσης του Κυπριακού. Επένδυσε σε αυτή την “σχέση” επικοινωνιακά, αλλά και ουσιαστικά. Και είναι εύλογη η αίσθηση ότι θεωρούσε ότι θα βρεθεί με τον Ταλάτ και επί τη βάση του τρόπου που έβγαζαν τα κοινά ανακοινωθέντα ως ηγέτες κομμάτων, θα έλυναν και το κυπριακό. Εξ’ ου και η αρχική προσέγγιση ότι δεν χρειαζόμαστε για βοήθεια ούτε την Ελλάδα, ούτε την Ευρώπη, ούτε υποστηρικτικές ομάδες εμπειρογνωμόνων. 

 


Ίσως τώρα αντιληφθούμε ότι το Κυπριακό είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό πρόβλημα 


Στις 23 Μαίου ο κ. Ταλάτ, αξιοποιώντας την περίεργη αυτή φιλοσοφία, κατήγαγε μια επιτυχία, μπερδεύοντας στο κοινό ανακοινωθέν την βάση της διαπραγμάτευσης. Ο κ. Χριστόφιας, όταν αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί, αναγκάστηκε να διαχειριστεί την κρίση με το ταξίδι τότε στο Λονδίνο και το μετέπειτα ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Μέχρι σήμερα όμως, αναγκάζεται να σχοινοβατεί όταν αναφέρεται στις έννοιες του συνεταιρισμού και των συστατικών της λύσης. Με την έναρξη δε των απευθείας συνομιλιών, απεδείχθη το φυσιολογικό και το αναμενόμενο. Ότι ο κ. Ταλάτ θέλει να διαφυλάξει πολύ περισσότερο τα συμφέροντα της Τουρκίας και την υπόσταση του μορφώματος που ηγείται, παρά την σχέση που είχε με τον σημερινό μας πρόεδρο. 

Οι προσπάθειες του Δημήτρη Χριστόφια να τον “επαναφέρει στον σωστό δρόμο”, επικαλούμενος είτε την φιλία τους, είτε τις σχέσεις των κομμάτων τους και τον μακαρίτη Οζκιέρ Οζκιούρ, είτε την στήριξη του ΑΚΕΛ στο Τουρκικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, είτε την θεωρία ότι και οι δύο είναι πάνω απ’ όλα Κύπριοι, έπεσαν όλες στο κενό. Έγιναν μάλιστα τόσο ενοχλητικές για τον Ταλάτ στο εσωτερικό, που υποχρεώθηκε να του διαμηνύσει την οργή του για την χρήση της λέξης “σύντροφος”.

Εδώ ήταν και το μεγάλο λάθος του Τουρκοκύπριου ηγέτη. Δεν κατάλαβε ότι με την απαγόρευση της συντροφικότητας, προσέφερε στην πλευρά μας ένα απρόσμενο δώρο. Γιατί ίσως τώρα, αντιληφθεί επιτέλους η ηγεσία μας ότι το Κυπριακό είναι ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό πρόβλημα με διεθνείς προεκτάσεις, που επηρεάζουν και τις δύο “μητέρες πατρίδες” των κοινοτήτων, αλλά και όλους τους ισχυρούς της γης. Αλλά και το ότι για να λυθεί, πρέπει η Τουρκία να έχει κάτι να πάρει. Όπως τότε με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και την αναγόρευση της Τουρκίας σε υποψήφια χώρα.

Ο κ. Χριστόφιας από τον προκάτοχο του δεν έχουν κοινά στον τρόπο της διαχείρισης του Κυπριακού. Εκτός από την επιλογή λανθασμένου γηπέδου. Ο μεν Δημήτρης Χριστόφιας επιχείρησε να μετατρέψει ένα πολιτικό πρόβλημα σε φιλική προσπάθεια, ο δε Τάσσος Παπαδόπουλος επιχείρησε να μετατρέψει ένα διπλωματικό ζήτημα σε νομικό αγώνα.  

Το Κυπριακό όμως, δεν μπορεί να λυθεί με τη λογική του καφενείου της γειτονιάς, όπως και πριν δεν μπορούσε να λυθεί στην αρένα ενός φανταστικού δικαστηρίου. 

Posted in Άρθρα.

One Comment

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *