Κάθε άνθρωπος που ασχολείται με την πολιτική, οφείλει να αναγνωρίσει στον Νίκο Αναστασιάδη τον αριστουργηματικό τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε την προοπτική επίτευξης συμμαχιών γύρω από το πρόσωπό του. Ό,τι φαινόταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια αδύνατο, έγινε κατορθωτό μέσα από επιμονή, καλά σχεδιασμένη στρατηγική, τακτική και θέληση.
Η συνεργασία ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ από τον πρώτο γύρο, αποτελεί όντως ιστορικό γεγονός. Αποτελούν ιστορικά όμορες δυνάμεις με ευρύ κοινό τόπο στην αντιμετώπιση των κοινωνικών και οικονομικών προκλήσεων. Η προεκλογική δε ζύμωση θα δώσει την ευκαιρία της ανάπτυξης κοινών προβληματισμών από πριν, για την πορεία της χώρας αύριο. Μιας πορείας καθόλου εύκολης.
Το Σύνταγμα της Κύπρου και το προεδρικό σύστημα προϋποθέτει για να εκλεγείς Πρόεδρος την ψήφιση από το 50% και για να λειτουργήσεις αποτελεσματικά ως Πρόεδρος, την ύπαρξη κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Για να το πετύχεις αυτό, χρειάζεται συμβιβασμός, αλλά και σεβασμός στις απόψεις και τις ανησυχίες των φορέων με τους οποίους καλείσαι να συνεργαστείς. Αλλιώς παραμένεις στο καβούκι σου διαλαλώντας από το βήμα που διαθέτεις τις θέσεις που εσύ θεωρείς την ορθότητά τους ως θέσφατο. Διεκδικείς απλώς την ιστορική δικαίωση. Η δε συνεργασία των δύο κομμάτων έγινε υπό καθεστώς αρκετής διαφάνειας, γεγονός που τις προσδίδει μεγαλύτερη νομιμοποίηση.
|
Η συνεργασία ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ θα έχει κοινωνική στήριξη μόνο αν συνοδευθεί με Σχέδιο Επανεκκίνησης της χώρας |
Η κοινή πορεία ΔΗΣΥ – ΔΗΚΟ προς τις προεδρικές από νωρίς και όχι υπό καθεστώς πίεσης, μπορεί να δώσει την ευκαιρία να αμβλυνθούν σημαντικά έντονες διαφορές του παρελθόντος. Να αναδειχθούν τα πολλά πολιτικά και ιστορικά κοινά. Το κυριότερο, να επαναφέρει την Κύπρο στον σύγχρονο δρόμο της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής. Τον δρόμο που ανατράπηκε την τελευταία πενταετία, φέρνοντας τη χώρα στο όριο της χρεοκοπίας.
Είναι αλήθεια ότι ο κορυφαίος καταλύτης για να φτάσουμε μέχρις εδώ, δεν ήταν άλλος από τον Δημήτρη Χριστόφια. Η κακή διακυβέρνηση δεν άφησε πολλές επιλογές ούτε σε πολιτικούς ούτε σε πολίτες. Στο Μαρί, εξανεμίστηκε η όποια προοπτική του να αντιμετωπίσει τον Νίκο Αναστασιάδη στις προεδρικές. Με την αδράνεια και την πλήρη οικονομική αποτυχία, εξανεμίστηκε η δυνατότητα του ΑΚΕΛ να συμμετάσχει στην επόμενη κυβέρνηση. Έτσι, η συστράτευση του ΔΗΚΟ και άλλων δυνάμεων γύρω από τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ δημιουργεί εξαιρετικά ισχυρές προοπτικές νίκης.
Το στοίχημα πλέον για τον κ. Αναστασιάδη, τον κ. Καρογιάν και όποιον άλλο πολιτικό αρχηγό πλαισιώσει την προσπάθεια για την επανεκκίνηση της Κύπρου, δεν περιορίζεται στην εκλογική νίκη του Φεβρουαρίου, αλλά προεκτείνεται πολύ πέραν από αυτήν. Η ιστορική ευθύνη που αναλήφθηκε με αυτή τη συνεργασία άλλωστε, δεν είναι απλή και δεν αφορά μόνο συνύπαρξη στην κυβέρνηση. Θα είναι μια πορεία δύσκολη, κατά την οποία θα απαιτηθούν κρίσιμες αποφάσεις, καθόλου ευχάριστο να ληφθούν.
Για να μπορέσεις να κυβερνήσεις υπό τέτοιες συνθήκες, η πολιτική συμμαχία δεν αρκεί. Απαιτείται η στήριξη της κοινωνίας. Αλλιώς, θα δημιουργηθούν οι φυγόκεντρες συνθήκες που θα απομακρύνουν και τους πολίτες και τα κόμματα. Όπως έπαθε ο κ. Χριστόφιας, από την ώρα που νωρίς απώλεσε την κοινωνική ανοχή.
Ορθώς ο κ. Αναστασιάδης τονίζει το έλλειμμα ηγεσίας που παρατηρήθηκε τα τελευταία χρόνια. Η αναποφασιστικότητα, η απραξία, η αδυναμία αντίληψης των προβλημάτων, η διαχείριση της προεδρίας με όρους υποδεέστερους του θεσμού, αλλά και οι ιδεοληψίες που έρχονταν σε αντίθεση με την Ευρώπη και τον σύγχρονο κόσμο, μας έφεραν εδώ και θα μας πάνε κατά πάσα πιθανότητα σε χειρότερο σημείο μέχρι τον Φεβρουάριο. Αυτή η δύσκολη κατάσταση για να ανατραπεί θα απαιτηθούν ρηξικέλευθες κινήσεις γρήγορα. Οι οποίες για να πετύχουν, χρειάζονται την κατανόηση και τη στήριξη των πολιτών, την φροντίδα όσων έχουν πραγματική ανάγκη, αλλά και την προοπτική μιας νέας ελπιδοφόρας κατάστασης.
Είναι η ώρα, στην επιτακτική προτεραιότητα να υπάρξει ηγεσία στην Κύπρο, να δοθούν στόχοι και περιεχόμενο. Ένα σχέδιο επανεκκίνησης της χώρας που θα εμπνεύσει τους πολίτες και θα τους καταστήσει συμμέτοχους. Ο Κύπριος είναι φιλότιμος, φιλοπρόοδος και δουλευτής. Είναι περήφανος και δεν ανέχεται το σήμερα, που η χώρα του γίνεται αποπαίδι και επαίτης στην Ευρώπη. Γνωρίζει ότι είναι ώρα για δουλειά, όπως γνώριζε και μετά το 1974. Χρειάζεται τη σπίθα που θα του δώσει το έναυσμα και τη δύναμη να υποστεί θυσίες και να ξεκινήσει ξανά. Ένα νέο όραμα που θα μας οδηγεί στην Κύπρο που μας αξίζει.