Να πάμε όλες οι χώρες μαζί στη Χάγη.

«Πρέπει να κάνουμε επειγόντως την υπέρβαση και αντί να ασχολούμαστε αποκλειστικά με την επόμενη ημέρα, να κτίσουμε αποφασιστικά το νέο μοντέλο της οικονομίας»

 Συνέντευξη στην Εφημερίδα “Ο Φιλελεύθερος” και τη δημοσιογράφο Ανδρούλλα Ταραμουντά.

Εστιάζει στην αναγκαιότητα για τολμηρές αποφάσεις που θα οδηγήσουν σε μεταρρυθμίσεις αλλά και στην ετοιμασία ενός νέου μοντέλου ανάπτυξης με ζητούμενο τις εξαιρετικές επιδόσεις στη μακροπρόθεσμη στρατηγική όπως γίνεται στη διαχείριση της οικονομίας. Ο βουλευτής του Δημοκρατικού Συναγερμού Μιχάλης Σοφοκλέους, τονίζει ότι σε αυτό μπορεί να συμβάλει δραστικά η απόλυτη αξιοποίηση του Ευρωπαϊκού Σχεδίου για την αναμόρφωση της ευρωπαϊκής οικονομίας. Στέκεται στην ανάγκη να γίνει διασπορά του κινδύνου της οικονομίας σε περισσότερους τομείς με τρόπο που δεν θα καταστρέφεται εάν ο τουρισμός ή οι υπηρεσίες υποστούν κάποιο πλήγμα. 

Ο Μ. Σοφοκλέους δεν κρύβει τη θλίψη του γιατί σημαντικές μεταρρυθμίσεις μάλλον θα γίνουν θυσία μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Μιλά για μποϊκοτάζ από τα κόμματα της αντιπολίτευσης “μόνο και μόνο για να μη γράψει πόντους η κυβέρνηση” και για αδιαφορία για το κόστος για τη χώρα. Για το κυπριακό επενδυτικό πρόγραμμα, είναι καθαρός: Έγιναν λάθη σοβαρά που μας έχουν Έγιναν λάθη
σοβαρά που μας έχουν πλήξει και πρέπει να τα διορθώσουμε. Και θα πρέπει να προχωρήσουμε με ακόμη πιο μεγάλη ζέση για να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας.

Με τόλμη και ταχύτητα σε νέο οικονομικό μοντέλο

1.Στην εποχή του κορωνοϊού δεν δοκιμάζονται μόνο οι ατομικές αντοχές μας αλλά και η πολιτική. Πολλά αναθεωρούνται, αλλάζουν ιεραρχήσεις, στοχεύσεις, δράσεις. Ως νέος πολιτικός πώς βλέπετε τα επόμενα βήματα, για τον τόπο και τον κόσμο;

Εκεί που ήδη η υφήλιος περνούσε ήδη μια περίοδο μεγάλων δυσκολιών και ριζικών αλλαγών, η πανδημία ήρθε να βαθύνει προβλήματα και να επισπεύσει εξελίξεις. Ο κόσμος ολόκληρος πάσχει από έλλειψη ηγεσίας που να δημιουργεί το αίσθημα της ασφάλειας στους πολίτες. Ένα γεγονός που έχει οδηγήσει σε πολιτικές περιχαράκωσης, που απομάκρυναν τη συνεργασία και έφεραν σε αντιπαράθεση χώρες, λαούς και κοινωνικές ομάδες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκαταλείπουν αυτοβούλως τον ρόλο της υπερδύναμης και βρίσκονται στην κορύφωση μιας προεκλογικής εκστρατείας που θα καθορίσει το διεθνές αποτύπωμα και τη φυσιογνωμία της χώρας. Η Κίνα, αναδύεται ως το αντίπαλο δέος, επιχειρώντας να ελέγξει τα συστήματα υποδομών όλου του κόσμου. Η Ρωσία, με τρόπο «αντάρτικο» επιχειρεί να διεκδικήσει ρόλο, ενώ η Βρετανία μετά το Brexit παλινδρομεί.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ έχει επιτελέσει στο έπακρο τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε κρατώντας την ειρήνη στη γηραιά ήπειρο μέσα από την οικονομική και κοινωνική συνεργασία, σήμερα – είναι προφανές – αυτός ο ρόλος δεν επαρκεί. Καλείται να εμβαθύνει την ολοκλήρωσή για να μπορεί να ανταποκριθεί στη νέα παγκόσμια πραγματικότητα, αλλιώς θα βρεθεί προ υπαρξιακών διλημμάτων. Από την άλλη, η ψηφιακή επανάσταση που ήδη βιώνουμε σε συνδυασμό με την κλιματική κρίση, δημιουργούν τεράστιες ευκαιρίες αλλά και οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες που τρομάζουν πολλούς συνανθρώπους μας. Στον κόσμο, όπου υπάρχει ήδη τεράστια κρίση αρχών και αξιών, έρχεται να προστεθεί ο περιορισμός και η καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Αυτός ο περιορισμός έγινε μεν για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα αποκατασταθεί πλήρως όταν η ο κορωνοϊός αντιμετωπιστεί επιτυχώς.

Είμαστε πολλοί που ανησυχούμε για το μέλλον της ανθρωπότητας, εφόσον είτε θα βρεθούν νέοι τρόποι παγκόσμιας συνεργασίας και ευημερίας είτε θα μπούμε σε μια περίοδο νέων πολιτικών, κοινωνικών, ακόμη και στρατιωτικών συγκρούσεων. Και ειλικρινά πιστεύω ότι, σήμερα, είναι κυρίως η Ευρώπη που μπορεί καλύψει το τεράστιο ηγετικό κενό, νοουμένου ότι αντιληφθεί το επείγον του μετασχηματισμού της.   

“Με προβληματίζει ο παραμερισμός της ανάγκης δημιουργίας Υπουργείου ή Υφυπουργείου Ανάπτυξης. Διότι ενώ στη διαχείριση των οικονομικών έχουμε εξαιρετικές επιδόσεις, υστερούμε στη μακροπρόθεσμη στρατηγική.”

  1. Το στοίχημα και η πρόκληση για την Κυπριακή Δημοκρατίας σε αυτό το νέο σκηνικό, στη νέα δοκιμασία είναι τι; Δεν μπορεί να είναι απλώς ένα γύρισμα σελίδας…

Η Κύπρος είναι μικρή χώρα και δεν μπορεί να έχει μεγάλη πρωτογενή παραγωγή. Βρίσκεται όμως σε ένα κομβικό γεωγραφικό σημείο, έχει πολύ ευέλικτη και ευπροσάρμοστη οικονομία και διαθέτει πολίτες με αξιοσημείωτες σπουδές, γνώσεις και εμπορικές ικανότητες. Είναι πάγια η θέση μου ότι πρέπει να κάνουμε επειγόντως την υπέρβαση και αντί να απασχολούμαστε αποκλειστικά με την επόμενη ημέρα, να κτίσουμε πιο αποφασιστικά το νέο μοντέλο ανάπτυξης της χώρας. Βήματα έχουν γίνει πολλά, όπως και μεταρρυθμίσεις. Απαιτείται όμως μεγαλύτερη τόλμη και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.

Πολλοί άνθρωποι εργαστήκαμε σκληρά για να σχεδιαστεί ένα τέτοιο νέο μοντέλο ανάπτυξης, το οποίο περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα διακυβέρνησης του Προέδρου Αναστασιάδη. Ναι μεν έχει έρθει η πανδημία που άλλαξε δεδομένα και δυνατότητες, αλλά είναι κατεπείγον το νέο μοντέλο ανάπτυξης να προχωρήσει. Κάτι στο οποίο μπορεί να συμβάλει δραστικά η απόλυτη αξιοποίηση του Ευρωπαϊκού Σχεδίου για την αναμόρφωση της Ευρωπαϊκής οικονομίας. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να πετύχουμε αειφόρο οικονομική ανάπτυξη, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και διασπορά του κινδύνου της οικονομίας σε περισσότερους τομείς, με τρόπο που δεν θα καταστρέφεται εάν ο τουρισμός ή οι υπηρεσίες υποστούν κάποιο πλήγμα.

Με προβληματίζει ο παραμερισμός της ανάγκης δημιουργίας Υπουργείου ή Υφυπουργείου Ανάπτυξης. Διότι ενώ στη διαχείριση των οικονομικών έχουμε εξαιρετικές επιδόσεις, υστερούμε στη μακροπρόθεσμη στρατηγική. Όπως και με θλίβει αυτό που ήδη βλέπουμε, ότι δηλαδή οι σημαντικές μεταρρυθμίσεις που ήδη είναι στη βουλή, μάλλον θα γίνουν θυσία μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Μεταρρύθμιση του δημοσίου, της δικαιοσύνης, της τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλες, με έντεχνους τρόπους μποϋκοτάρονται πλέον από τα κόμματα της αντιπολίτευσης μόνο και μόνο για να μην γράψει «πόντους» η κυβέρνηση και με πλήρη αδιαφορία για το κόστος στη χώρα.

Έγιναν λάθη σοβαρά με τις πολιτογραφήσεις που μας έχουν πλήξει και πρέπει να τα διορθώσουμε. Και θα πρέπει να προχωρήσουμε με ακόμη πιο μεγάλη ζέση για να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας.

  1. Τις συστάσεις της ΕΕ ασφαλώς και δεν μπορούμε να τις δεχόμαστε αλά καρτ για να πάω στο θέμα των πολιτογραφήσεων. Αρκεί να λέτε ως κυβερνώντες έγιναν λάθη; Το ζητούμενο είναι πως θα καθαριστεί το όνομα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Υπάρχει η βούληση για κάτι τέτοιο; Το πρόγραμμα επενδύσεων με πολιτογραφήσεις κρίνετε ότι αναγκαίο να διατηρηθεί;

Το Κυπριακό Επενδυτικό Πρόγραμμα βοήθησε τρομερά στην ταχεία ανάκαμψη της οικονομίας μετά την κρίση του ‘13 και έδωσε δουλειά σε δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας. Πρέπει όμως να έχουμε και εμείς υπόψη ότι η επιτυχία του προγράμματος σε μεγάλο βαθμό υπήρξε διότι ο Κύπριος πολίτης είναι ταυτόχρονα Ευρωπαίος πολίτης. Ακριβώς γι’ αυτό, οι συστάσεις της ΕΕ είναι κρισιμότατες. Έγιναν λάθη σοβαρά που μας έχουν πλήξει και πρέπει να τα διορθώσουμε. Ήδη έχουμε δει ενέργειες και ανακλήσεις πολιτογραφήσεων και θα πρέπει να προχωρήσουμε με ακόμη πιο μεγάλη ζέση για να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας. Σε αυτό ελπίζω να φέρει σύντομα αποτέλεσμα η επιτροπή που έχει αναλάβει. Στην μεγάλη εικόνα όμως, αυτό το οποίο εγώ πιστεύω είναι ότι αυτή η μορφή οικονομικής ανάπτυξης δεν αντέχει στο χρόνο, όπως και δεν είναι βιώσιμη ανάπτυξη οι «εξ’ αποστάσεως επενδύσεις». Γι’ αυτό απευθύνω την αγωνιώδη έκκληση να προχωρήσουμε με τόλμη στο νέο αναπτυξιακό μοντέλο και στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στη χώρα να εξασφαλίσει ευημερία για τους πολίτες της και πολύ σοβαρές δουλειές και επενδύσεις για όλους τους επαγγελματίες της. 

  1. Υπάρχουν ευθύνες για όσα κακώς έγιναν. Θα αποδοθούν; Το πόρισμα της Ερευνητικής θα το αποδεχθείτε; Φαίνεται να υπάρχει ένα πρόβλημα με τους πολιτικούς μας να αποδέχονται τα πορίσματα των Επιτροπών που οι ίδιοι διορίζουν… Οπότε τι;

Βεβαίως και υπάρχουν ευθύνες. Αλλά να ξεκαθαρίσω κάτι: Τις ποινικές και νομικές ευθύνες τις κρίνουν τα δικαστήρια και οι αρμόδιοι θεσμοί. Τις πολιτικές ευθύνες, εάν και όπου υπάρχουν, είτε τις αναλαμβάνει ένας πολιτικός δια της παραιτήσεως, είτε τις αποδίδει ο λαός δια της ψήφου του, επιβραβεύοντας ή καταδικάζοντας. Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Κάποιοι κτίζουν καριέρες ποντάροντας στη μισαλλοδοξία

5.Αντιλαμβάνεστε ότι αυτός ο εξοντωτικός πόλεμος μεταξύ κυβερνώντων και αντιπολιτευομένων αφήνει κόστος σε όλους και κυρίως στη χώρα μας;

Έχετε απόλυτο δίκαιο και με θλίβει η τοξικότητα και ο πολιτικός αναδελφισμός που επικρατεί. Έχω ζήσει καταστάσεις όπου – για παράδειγμα – βουλευτές ήταν ιδιαίτερα στεναχωρημένοι που η έκθεση της Moneyval ήταν καλή για την Κύπρο. Ή την προσπάθεια του μποϋκοτάζ της Κυπριακής οικονομίας, εν μέσω πανδημίας, με την υπονόμευση του σχεδίου των κρατικών εγγυήσεων. Κάποιοι κτίζουν καριέρες ποντάροντας στη μισαλλοδοξία και αδιαφορώντας για τη ζημιά που προκαλούν στον τόπο και τους πολίτες. Την αξιοπιστία των θεσμών είναι πολιτικοί και θεσμικοί αξιωματούχοι που την υπονόμευσαν. Είναι πολλές οι φορές που αγανακτώ και ντρέπομαι όντας – εκ των πραγμάτων – μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Από την άλλη όμως, είναι εξίσου γεγονός ότι την ηγεσία του είναι ο λαός ο ίδιος που την επιλέγει με την συμμετοχή ή την αποχή του και οι επιλογές των πολιτών είναι ο «υπέρτατος νόμος». 

Επανεκκίνηση και με το Κυπριακό για να μην πέσει αυτό το θύμα της κλιμάκωσης

  1. Να πάμε στο εκρηκτικό κλίμα που επικρατεί στην Αν. Μεσόγειο. Νέας πολεμικές ιαχές από τον Ερντογάν, την επιστροφή νέας Γαλλίας στην περιοχή, μετά από χρόνια, την άβουλη ΕΕ να στηρίξει δύο κράτη μέλη έναντι του επιτιθέμενου υπό ένταξη τουρκικού κράτους. Χάνεται το Κυπριακό σε αυτό τον κυκεώνα ή είναι ευκαιρία επανατοποθέτησης και νέας εκκίνησης;

Η Τουρκία έχει «απλώσει πολύ τον τραχανά», έχοντας ανοίξει τη βεντάλια των διεθνών ζητημάτων που την απασχολούν πολύ περισσότερο από ότι αντέχει. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος ήδη αισθάνεται μια μεγάλη διεθνή απομόνωση η οποία συνεπικουρείται τόσο από την αποφασιστικότητα της Γαλλίας να μην της επιτρέψει να γίνει ο «δερβέναγας» της περιοχής, όσο και από τεκτονικές αλλαγές στη γειτονιά μας, όπως την αδιανόητη μέχρι πρόσφατα συμφωνία του Ισραήλ με τα Εμιράτα. Ήδη χώρες με ιδιαίτερες αναστολές να καταδικάσουν την Τουρκία πλέον αναγκάζονται να αλλάξουν ρητορική. Με ρωτάτε για την «άβουλη ΕΕ». Εγώ, όμως, αναγνωρίζοντας ότι η Ευρώπη δεν έχει τέτοιους μηχανισμούς αντίδρασης διότι μέχρι σήμερα αυτούς τους προσέφεραν είτε οι ΗΠΑ είτε το ΝΑΤΟ και συμφωνώντας με τον Πρόεδρο Μακρόν ότι αυτή η αδυναμία πρέπει άμεσα να αποκατασταθεί, εν τούτοις θα σας αντέτασσα ότι ο μόνος αξιόπιστος μεσολαβητής αυτή τη στιγμή δεν είναι οι ΗΠΑ αλλά η Γερμανία. Να ξέρετε ότι μεγάλες κρίσεις όπως αυτή που βιώνουμε, όπου υπάρχει τόσο μεγάλη κλιμάκωση, μεγάλη στρατιωτική εμπλοκή και τόσο μεγάλη διεθνή κινητοποίηση, δεν μπορεί να μην έχει ένα αποτέλεσμα, ένα δια ταύτα. Πρέπει να σημειώσουμε με ικανοποίηση τόσο την επίσκεψη του κ. Λαβρόφ όσο και αυτή του κ. Πομπέο, όπως και την πιο ενεργή ευρωπαϊκή εμπλοκή καθώς και την απόφαση των Med7. Όποιος έχει μελετήσει πολιτική ιστορία, ωστόσο, γνωρίζει ότι μεγάλες κρίσεις, ακόμη και αν περιλαμβάνουν πολεμικά χαρακτηριστικά, αυτό στο οποίο οδηγούν είναι σε μεγάλα και κρίσιμα τραπέζια διαπραγμάτευσης. Σε αυτό το δια ταύτα λοιπόν, ο στόχος μας θα πρέπει να είναι να συμπεριλαμβάνεται και το Κυπριακό. Με αυτό τον τρόπο θα δημιουργηθεί η ευκαιρία επανεκκίνησης που με ρωτάτε, διότι με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, το Κυπριακό θα είναι, δυστυχώς, το θύμα.

Πρέπει να πείσουμε για τις προθέσεις μας στον διαμοιρασμό των εσόδων από τους φυσικούς πόρους, ακόμη και με πρόσκληση για συμμετοχή Τουρκοκυπρίων σε μια επιτροπή διαχείρισης

  1. Πως όμως θα μπορούσε η Κύπρος να βγει κερδισμένη από όλη αυτή την αναταραχή;

Με άρθρο μου στη δική σας εφημερίδα, πέραν της απαραίτητης αποτροπής και πίεσης στην ΕΕ να αντιδράσει, έχω προτείνει τους τέσσερις άξονες για να κινηθούμε. Πρώτο, στο θέμα των υδρογονανθράκων, να επιχειρήσουμε να απευθυνθούμε όλες οι χώρες τις περιοχής μαζί, προτείνοντας τη διεθνή διαιτησία ή το διεθνές δικαστήριο για τον καθορισμό υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ της κάθε χώρας στην Ανατολική Μεσόγειο. Ήδη η Ελλάδα φαίνεται να επανέρχεται στη λογική της Χάγης. Θα είναι η καλύτερη αξιοποίηση του πολύτιμου δικτύου συμμαχιών που έχουμε κτίσει. Δεύτερο, στο θέμα των σχέσεων ΕΕ – Τουρκίας, το «θέατρο» για την υπό ένταξη χώρα θα πρέπει να τελειώσει και να ξεκαθαριστεί η πραγματική σχέση και οι όροι της σχέσης αυτής. Τρίτο, θα πρέπει να πείσουμε για τις προθέσεις μας στον διαμοιρασμό των εσόδων από τους φυσικούς πόρους, ακόμη και με πρόσκληση για συμμετοχή Τουρκοκυπρίων σε μια επιτροπή διαχείρισης. Θα αφαιρέσουμε έτσι κάθε τουρκικό επιχείρημα. Και τέταρτο, είναι ανάγκη να πείθουμε διαρκώς ότι επιδιώκουμε γνήσια τη λύση του εθνικού μας προβλήματος. Και να ζητήσουμε την επανέναρξη των συνομιλιών στη βάση όσων συμφωνήθηκαν στο Βερολίνο πέρυσι, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στα κατεχόμενα, την επόμενη κιόλας μέρα.

  1. Αλήθεια είναι τώρα η ώρα για διάλογο υπό τις δοσμένες συνθήκες; Πως εισπράττετε εσείς τις παρεμβάσεις υπέρμαχων των συνομιλιών με Τουρκία στον ελλαδικό χώρο που σημειώνουν ακριβώς το αντίθετο… ότι τώρα δεν είναι η ώρα;

Πιστεύω βαθιά το Κυπριακό δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο στο πλαίσιο μιας διεθνούς συγκυρίας και ανακατάταξης. Κι αυτό επειδή η Κύπρος δεν θα έχει ποτέ να δώσει στην Τουρκία ικανοποιητικά για εκείνη ανταλλάγματα. Οι ίδιοι που προτάσσουν το επιχείρημα ότι δεν είναι τώρα η ώρα, είναι οι ίδιοι που έχουν θέσει ως υπέρτατο στόχο της κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Η πρόθεση της ΕΕ για κυρώσεις όμως – όπως έχει εξαγγελθεί – εκφράζει την επιθυμία της Ένωσης να λειτουργήσει αποτρεπτικά και όχι τιμωρητικά. Επιβεβαιώνοντας τη θέση μου ότι οι κυρώσεις είναι μέσο και όχι στόχος. Διότι, πρώτο, είναι αναποτελεσματικό να ζητούμε τιμωρία της Τουρκίας χωρίς να προτείνουμε τις λύσεις των ζητημάτων και, δεύτερο, οι κυρώσεις έχουν απήχηση όταν ζητούνται για να αποτρέψουν και όχι να ακολουθήσουν γεγονότα. Δεν θα έχουμε ποτέ καμία διεθνή υποστήριξη εάν αυτό που ζητούμε είναι τη βοήθεια για να παίξουμε άμυνα και κατενάτσιο.

φοβάμαι το ενδεχόμενο η Αμμόχωστος να είναι θύμα όλης αυτής της αναταραχής, ιδιαίτερα μετά τη μεγάλη προεργασία που είδη έχει κάνει η Τουρκία

  1. Κορυφώνονται οι ανησυχίες των Αμμοχωστιανών ότι χάνουν την πόλη τους… που έγινε πεδίο αντιπαραθέσεων στο δρόμο προς την αναμέτρηση του Οκτωβρίου. Δεν βλέπω να υπάρχει κάποια αντιπρόταση που να ανατρέπει το σκηνικό.

Ανησυχώ έντονα για την πιθανότητα η επιθετικότητα της Τουρκίας, που ήδη δυσκολεύεται, στραφεί και πάλι προς την Κύπρο. Ανησυχώ γιατί στη διεθνή κινητοποίηση, η Κύπρος και το Κυπριακό δεν προβάλλονται ανάμεσα στις πρώτες προτεραιότητες. Και ανησυχώ, διότι φοβάμαι το ενδεχόμενο η Αμμόχωστος να είναι θύμα όλης αυτής της αναταραχής, ιδιαίτερα μετά τη μεγάλη προεργασία που είδη έχει κάνει η Τουρκία για εποικισμό της «πόλης φάντασμα». Πιθανό «άνοιγμα» της Αμμοχώστου, πέραν της σύνθλιψης των όποιων ελπίδων λύσης του Κυπριακού, θα αποτελέσει, μετά την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, τη δεύτερη κατά σειρά επιχείρηση δημιουργίας τετελεσμένων από το 1974. Βλέπω από κυβερνητικής πλευράς μια έντονη κινητικότητα τις τελευταίες μέρες. Χρειάζεται όμως μεγαλύτερη κινητοποίηση από όλους μας, κόμματα, πολιτικούς, πολίτες και πολύ περισσότερο τους ίδιους του Αμμοχωστιανούς. Πραγματική αποτροπή βέβαια, θα υπάρξει μόνο μέσω αξιόπιστης πρωτοβουλίας ανακίνησης του Κυπριακού, η οποία θα περιλαμβάνει και την απαίτηση της επιστροφής της πόλης στους κατοίκους της, όπως και εντός του τρόπου που προνοούν τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Βολική πλάνη ότι η σημερινή κατάσταση αντέχει στο χρόνο

  1. Τι απαντάτε και σε όσους εδώ επιχειρηματολογούν ότι συνομιλίες για το Κυπριακό τώρα από εκεί που έμειναν στο Κραν Μοντανά, θα οδηγήσουν στο όλεθρο και σε υποβάθμιση της ΚΔ σε διοίκηση;

Με θλίβει που ακόμα και τώρα, που για ακόμη μια φορά έχει διαψευστεί η ψευδαίσθηση της ασφάλειας που κατά καιρούς νοιώθουμε καθώς και η άλλη ψευδαίσθηση της «βολικής» πλάνης ότι η σημερινή κατάσταση μπορεί να αντέξει στο χρόνο, κάποιοι επιμένουν ότι η Κύπρος πρέπει να παραμένει μισή και μη κανονική. Είναι αυτές ακριβώς οι αντιλήψεις που είχαν οδηγήσει σε απανωτές ήττες, στο 74, στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους, αλλά, στην απόρριψη του Αμερικανοβρεττανοκαναδικού σχεδίου το 1978 και ένα σωρό άλλες αστοχίες. Ένα Ευρωπαϊκό κράτος, κανονικό και χωρίς κηδεμόνες/εγγυητές που έχουμε σήμερα, μπορεί να ονομαστεί διοίκηση; Δεν έχουν κάνει αρκετή ζημιά στον τόπο και το έθνος όσοι τα υποστηρίζουν όλα αυτά;

Posted in Συνεντεύξεις.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *