Οι βουλευτικές εκλογές που έχουμε μπροστά μας, είναι οι πιο βουβές εκλογές που έγιναν ποτέ σε αυτή τη χώρα.
Είναι ο πολύς κόσμος, που έχει ανάμικτα συναισθήματα: Απογοήτευση, γιατί το πολιτικό σύστημα δεν προέβλεψε και δεν τον προστάτευσε. Ανακούφιση, επειδή οι θυσίες του δεν πήγαν χαμένες και η Κύπρος σώθηκε. Ανησυχία, για το τι επιφυλάσσει το μέλλον σε μια τόσο ρευστή περίοδο. Αλλά και ελπίδα, ότι μπορεί και να ξαναδούμε τη χώρα μας να επανενώνεται και να παίξει το ρόλο που μπορεί στην ευρύτερη περιοχή.
Είναι ο κόσμος που αισθάνεται τύψεις, γιατί πιθανόν να μην μπορέσει να εξασφαλίσει στα παιδιά του το βιοτικό επίπεδο που αυτός απόλαυσε. Αλλά και μια υπόκωφη θέληση και επιθυμία, να αλλάξουμε επιτέλους νοοτροπίες και πρακτικές. Να τα αλλάξουμε όλα.
Είναι ο κάθε άνθρωπος που δεν ενθουσιάζεται με λόγια. Δεν συμμετέχει, επειδή δεν πείστηκε ακόμη ότι η πραγματικότητα μπορεί να βελτιωθεί. Δεν εμπιστεύεται κανένα, και έχει πολλούς λόγους για να μην μπορεί να εμπιστευθεί. Είναι οι άνθρωποι που δεν ακούμε στην δημόσια συζήτηση. Δεν βλέπουμε συχνά. Δεν κάνουν θόρυβο.
Κρατούν τους προβληματισμούς τους, για τους ίδιους και τις οικογένειες τους. Παραμένουν στα σπίτια τους, ή να συζητούν μόνο με φίλους. Βάζουν κάτω τα οικονομικά του νοικοκυριού και της δουλειάς τους. Και υπολογίζουν ξανά και ξανά τι θα τους μείνει, τι θα κόψουν, τι θα πάει στην άκρη, για την περίπτωση που πάθουν κάτι, ή για τις σπουδές των παιδιών.
Αυτοί οι άνθρωποι, οι σοβαροί και οι νούσιμοι, οι παραγωγικοί και οι μετρημένοι, αλλά και οι γεμάτοι δημιουργικότητα νέοι, κάνουν ένα σοβαρό λάθος: Επειδή δεν βλέπει ο ένας τον άλλον, επειδή οι περισσότεροι είναι απασχολημένοι με τις δουλειές τους και τα προβλήματά τους, νομίζουν ότι είναι λίγοι.
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν είναι λίγοι. Είναι πολλοί. Και είναι παντού. Είναι πολύ περισσότεροι από όσο φαντάζονται. Είναι η σιωπηλή πλειοψηφία.
Είναι οι άνθρωποι που σκέφτονται και διερωτώνται αν θα αφήσουμε τις θυσίες μας να πάνε χαμένες. Αν θα πετάξουμε ξανά τα επόμενα χρόνια στον κάλαθο των αχρήστων. Αν θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε μια ανεπαρκή Βουλή να ψηφίζει αντισυνταγματικά νομοσχέδια τελευταία στιγμή, απλά για να κοροϊδεύει στην ψύχρα τον κόσμο.
Αν θα αφήσουμε την καλή εικόνα που χτίσαμε με τόσο κόπο τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και τον κόσμο να εξανεμιστεί. Αν θα ανεχθούμε και άλλο την διαφθορά και την αδιαφάνεια. Την υπονόμευση των κανόνων της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας. Αν θα βρούμε επιτέλους τη δύναμη και το σθένος να αντιταχθούμε στην ηχηρή μειοψηφία του λαϊκισμού που καραδοκεί κάθε στιγμή να γκρεμίσει όσα χτίζουμε.
Αυτός ο κόσμος, η σιωπηλή πλειοψηφία αυτού του τόπου, πρέπει επιτέλους να εκφραστεί. Να προτάξει τα οράματά της. Τις ανάγκες και τις αγωνίες της. Τα δικά της συμφέροντα. Να προστατεύσει ό,τι δημιούργησε, να αλλάξει ό,τι έχει μείνει πίσω και να γκρεμίσει ό,τι εμποδίζει τη χώρα μας να βρει το δρόμο της. Στην Κύπρο χρειάζεται μια αλλαγή ουσίας. Μια αλλαγή όχι επικεντρωμένη σε πρόσωπα, ηλικίες ή χειραψίες και δημόσιες σχέσεις. Αλλά μια αλλαγή πρακτικών, νοοτροπιών και συμπεριφορών, που θα οδηγούν στο κοινό μας καλό.
Είναι αλήθεια ότι οι πιο πολλοί σκεπτόμενοι Κύπριοι βαρέθηκαν και κουράστηκαν να το διεκδικούν και να το παλεύουν. Αν όμως και αυτή τη φορά δεν αλλάξουν τα πράγματα στην πολιτική, τότε πότε θα αλλάξουν;
Η αλήθεια, η λογική και ο πραγματισμός, πρέπει επιτέλους να σταθούν απέναντι στον επικίνδυνο λαϊκισμό και τα ανεύθυνα πειράματα. Όλα εκείνα που έχουν κοστίσει δισεκατομμύρια ευρώ και πάνω από όλα έχουν τσαλαπατήσει ζωές και οράματα.
Οι απογοητευμένοι, οι αγανακτισμένοι, οι οργισμένοι και οι εξαπατημένοι έχουν σε πολλά δίκαιο. Σε ένα όμως έχουν άδικο: η τυφλή απαξίωση είναι αδιέξοδη. Η μαζική καταδίκη είναι το καλύτερο άλλοθι για αυτούς που πραγματικά ευθύνονται.
Το να βρίζουμε από τον καναπέ δεν είναι δύσκολο. Έτσι όμως επιβραβεύουμε όλους όσους ευθύνονται. Το δύσκολο, είναι ο σωστός τρόπος της αντίδρασης. Και στις δημοκρατίες, η πιο καλή αντίδραση, η μεγαλύτερη απαξίωση και η καλύτερη καταδίκη, είναι η ψήφος. Να στέλνεις αυτούς που θέλεις στη Βουλή και τους άλλους στα σπίτια τους. Αλλιώς, σου μένουν οι άλλοι…