Τόσο κοντά που νομίζεις μπορείς να την αρπάξεις στα χέρια σου. Τόσο μακρυά όμως, που δεν μπόρεσες ποτέ σου να τη ζήσεις.
Μας είπαν σήμερα ότι θα ανοίξουν πιλοτικά μια γειτονιά. Πέταξαν πάνω από τα κεφάλια μας σχεδιάζοντας την Τουρκική σημαία.
Μας είπε ο κ. Ερτογάν ότι κουράστηκε να (μας) περιμένει.

Εμείς ζητάμε από τους άλλους να τον σταματήσουν. Η άμυνα μας, κάτι πέτυχε να ανακόψει και αυτή τη φορά. Μέχρι την επόμενη επίθεση. Το ερώτημα όμως παραμένει: εμείς τι κάνουμε; Διότι με την άμυνα, γκολ δεν μπαίνει.

Πολλοί βολεύτηκαν με τη μισή Κύπρο. Ακόμη περισσότεροι ενοχλούνται να ασχοληθούν με το Κυπριακό, νιώθοντας ότι και πάλι δεν θα βγει τίποτα. Οι απώλειες άλλωστε δεν είναι ελκυστικές. Προτιμάς να παριστάνεις ότι δεν έγιναν, αντί να τις αντιμετωπίσεις.

Αν όμως χαθεί η Αμμόχωστος, δεν θα είναι απλά η ταφόπλακα του Κυπριακού. Θα είναι η μεγαλύτερη μας ήττα από το 1974. Κανένας που κερδίζει δεν σταματά στην επόμενη του νίκη. Συνεχίζει για να αποκτήσει περισσότερα. Το ξέρουμε εμείς οι Κύπριοι, έτσι δουλεύουμε. Το ξέρουν όμως και οι Τούρκοι.

Το Κυπριακό δεν είναι μάχη μεταξύ δύο φανατικών περιθωρίων που προσπαθούν να δικαιωθούν για τις ιδεοληψίες τους. Το Κυπριακό είναι οι ζωές όλων μας, το πως θα καταγραφούν οι γενιές μας στην ιστορία.

Προσωπικά δεν ανέχομαι η ιστορία να γράψει ότι βολεύτηκα και δεν προσπάθησα. Ότι δεν έκανα τα πάντα για τον τόπο μου, για να ανατραπούν όσα δεινά οι προηγούμενες γενιές μας κληρονόμησαν και να μην κληρονομήσουμε εμείς ακόμη χειρότερα στις επόμενες.

Σύνορα με την Τουρκία η μικρή μας χώρα στο εσωτερικό της Δεν σηκώνει. Εκεί είναι όμως που οδεύουν τα πράγματα. Και εάν για την εισβολή και το 74 μας έφταιγαν περισσότερο οι άλλοι, για ό,τι γίνεται σήμερα μεγαλύτερη ευθύνη έχουμε εμείς.

Οι φανατισμοί, οι ιδεοληψίες, το βόλεμα, τα συνθήματα, η ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να ζούμε την - επίπλαστη μας κάθε φορά - ευμάρεια, αγνοώντας την «απαλλοτρίωση» και αλλοτρίωση του ίδιου του τόπου μας. Και να το βαφτίζουμε και «πατριωτισμό» αυτό κάθε φορά, μπας και πνιγούν οι τύψεις μας.

47 Χρόνια σήμερα. Ούτε Ξεχνώ, Ούτε Βολεύομαι.

Κυρία Πρόεδρε, θερμά συγχαρητήρια!
Προχώρα τολμηρά για να σπάσει το διαζύγιο πολιτών και πολιτικής.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Αισθάνομαι πολύ υπερήφανος για τον κόσμο του Συναγερμού που στήριξε με αυταπάρνηση την παράταξη. Η χθεσινή ψήφος όμως δεν πρέπει να εκληφθεί ως ψήφος εμπιστοσύνης, αλλά εντολή ανασυγκρότησης, εντολή να αναβαπτιστούμε στις αρχές μας, να παράξουμε νέα σύγχρονα οράματα, να εμπνεύσουμε ξανά τους νέους μας.

Ο Συναγερμικός κόσμος επέλεξε χθες και ποιους θέλει να τον εκπροσωπούν. Σε αυτές του τις επιλογές εγώ δεν συμπεριλαμβάνομαι. Η φωνή του λαού είναι ο υπέρτατος νόμος και η απόφαση των συμπολιτών μου είναι απόλυτα σεβαστή.

Προσωπικά έδωσα για τρίτη φορά τον εκλογικό αγώνα ως υποψήφιος, αποκλειστικά με τις δικές μου δυνάμεις. Με όπλο την πολιτική μου παρουσία, τα πιστεύω μου, τις θέσεις μου, τις αρχές μου. Το έργο μου στη μικρή περίοδο που υπηρέτησα στη Βουλή, αλλά και πριν. Κυρίως, το θάρρος της γνώμης και την προσωπική μου ηθική από την οποία δεν κάνω εκπτώσεις, ακόμη και εάν αυτό προκαλεί ζημιά καμιά φορά. Θέλησα να εκφράσω αυτό που εγώ πιστεύω ότι είναι ο αυθεντικός Συναγερμός. Είτε δεν το πέτυχα αρκετά, είτε δεν είναι αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα.

Ξέρω ότι για πάρα πολλούς συμπολίτες μου η δική μου υποψηφιότητα αποτέλεσε αφορμή ή και αιτία για να στηρίξουν τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Αυτό με τιμά τρομερά. Είναι η πεποίθηση μου ότι ένα κόμμα προοδεύει όταν διευρύνεται στην κοινωνία των πολιτών και δεν εξαντλείται μόνο στον στενό του πυρήνα. Με αυτό το σκεπτικό είναι που πάντοτε λειτουργώ.

Οφείλω 7383 ευχαριστώ στους ανθρώπους που πίστεψαν σε εμένα και με τίμησαν με τη ψήφο τους. Είναι ένδειξη μεγάλης εμπιστοσύνης και ευθύνη ο σταυρός προτίμησης. Λυπάμαι ειλικρινά που δεν ήμασταν αρκετοί.

Οφείλω παντοτινή ευγνωμοσύνη στους φίλους μου, τα “αδέλφια” μου, την οικογένεια μου, που έδωσαν τα πάντα για να βοηθήσουν στην προσπάθεια μου. Ξέρω μάλιστα ότι πολύς κόσμος που δεν με γνώρισε ποτέ προσωπικά, έκανε για μένα εκστρατεία. Οι σχέσεις αυτές που δημιουργούνται σε τέτοιες συνθήκες είναι στέρεες και παντοτινές.

Θέλω να δώσω τα συγχαρητήρια μου στο Δημήτρη, το Νίκο, το Χάρη και τη Σάβια και όλους όσοι εκλέγηκαν χθες. Έχουν τεράστιο έργο μπροστά τους, κυρίως να αποκαταστήσουν τη σχέση των πολιτών με τη Βουλή.

Για μένα, αυτό το ταξίδι που τελείωσε, με αφήνει με πάρα πολλές και μόνο όμορφες αναμνήσεις.

Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Με απέραντη εκτίμηση,

Μιχάλης