Τον Ιούλιο του 2007, ο κ. Δημήτρης Χριστόφιας με την εξαγγελία της υποψηφιότητας του διόρθωσε μια μεγάλη αγκύλωση καταργώντας τον άγραφο νόμο, που ήθελε το ΑΚΕΛ να αυτοεξαιρείται της διεκδίκησης του ύπατου πολιτειακού αξιώματος. Με αυτό τον τρόπο έπαψε το κόμμα να αυτοτιμωρείται και να συμπεριφέρεται ως αν να πάσχει από κάποιο είδος “πολιτικής χολέρας”, που θα μόλυνε και θα εμολύνετο και το ίδιο αν είχε πραγματική επαφή με την εξουσία. Το ΑΚΕΛ, ο ένας από τους δύο μεγάλους πολιτικούς πόλους, αντιπαρατάχθηκε υπό περίεργες συνθήκες στην αρένα των προεδρικών και υπό ακόμη πιο περίεργες συνθήκες ο κ. Χριστόφιας εξελέγη πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ένας από τους κύριους φόβους όσων ανησυχούσαν στην ιδέα της δημοκρατικής κατάληψης της εξουσίας από το κομμουνιστικό κόμμα της Κύπρου (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος), ήταν ακριβώς ότι θα συμπεριφερόταν ως καταληψίας, θα λειτουργούσε την Κυβέρνηση όπως λειτουργεί το ΑΚΕΛ και θα έπαιρνε θέσεις επί διπλωματικών, ευρωπαϊκών και τοπικών θεμάτων με την αίσθηση ναρκισσισμού και μονομανίας που τις έπαιρνε πολλές φορές το κόμμα. Φόβος που αρχίζει να επιβεβαιώνεται, εφόσον αντιμετωπίζουμε μια νέα μορφή εξουσίας που επιθυμεί να ελέγξει τα πάντα και να προσαρμόσει όλους τους τομείς πολιτικής στα δικά της δεδομένα.
Η αναφορά δεν αφορά ζητήματα αναξιοκρατίας και ρουσφετιού κατά πρώτο λόγο. Αλίμονο μας αν η πολιτική συζήτηση καταλήξει αποκλειστικά στην διελκυστίνδα του ποιος μπορεί καλύτερα να βολέψει τους ημετέρους. Θα είναι ως αν να διαπληκτιζόμαστε επί των ερειπίων της δημοκρατίας. Τον τρόπο του “πως γίνονται οι δουλειές” και πως οι προσλήψεις και προαγωγές, τον αισθάνεται ο καθένας μιλώντας με τους διπλανούς του.
|
Τρομάζουμε έχοντας απέναντί μια εξουσία που θέλει να ελέγξει τα πάντα
|
Εκεί όμως που φαίνεται η φιλοσοφία γύρω από τον τρόπο άσκησης της εξουσίας είναι στα πιο μεγάλα. Τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, τα δημόσια έργα και τις προσφορές, στην προσπάθεια ελέγχου της πληροφόρησης των πολιτών, στον τρόπο που αντιμετωπίζεται η κριτική. Ξεκινώντας από το τελευταίο, ζήσαμε αυτή τη βδομάδα έναν πρόεδρο, ο οποίος ενώ προσπαθεί να πλασάρει εικόνα απλού ανθρώπου, από την άλλη χαρακτηρίζει ύβρι την κριτική προς το πρόσωπό του. Ακόμη χειρότερα θεωρεί υπόσκαψη, ένα απλό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, έναντι του οποίου κινητοποιήσαμε όλες τις τις διπλωματικές μας υπηρεσίες και θέσαμε και την Ελλάδα προ ανούσιων διλημμάτων. Ως κράτος δηλαδή χειριστήκαμε το Ευρωκοινοβούλιο όπως θα έπραττε η ΕΔΟΝ για να αποφύγει μια κακή αναφορά σε ένα ψήφισμα της οργάνωσης των φοιτητών και προστατέψαμε τον πρόεδρο όπως παραδοσιακά προστατεύεται ο Γ.Γ. στο ΑΚΕΛ.
Στην εξωτερική πολιτική προτάχθηκε η αριστερή καταβολή του προέδρου για να απορριφθεί το προφανές του συμφέροντος της Κύπρου και της Ευρώπης, αν η χώρα μας υποβάλει αίτηση ένταξης στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη. Λες και για όλους τους υπόλοιπους – πλην ΑΚΕΛ – Κυπρίους, η ιδεολογική προέλευση μπορεί να αποτελεί δικαιολογία. Ο νέος Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, προσπαθεί να μας πείσει ότι ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου έπρεπε να παρακάμψει τους βουλευτές του και να “πάρει τηλέφωνο τον Πρόεδρο”, λες και είμαστε μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, όπου τα πάντα έπρεπε να τακτοποιούνται με πάσα μυστικότητα. Αυτά πριν θυμηθούμε την “μέθη” του προέδρου στην Μόσχα, όπου καταστρατήγησε κάθε Ευρωπαϊκή δεοντολογία.
Στο Κυπριακό, ο πρόεδρος θεωρούσε ότι θα συνεννοηθεί με τον Ταλάτ όπως το έκαναν στο παρελθόν ως ηγέτες των κομμάτων τους. Στα μεγάλα έργα η κυβέρνηση κλήθηκε να χειριστεί τρία ζητήματα από την ημέρα της εκλογής της. Και στις τρεις περιπτώσεις έγινε – τουλάχιστον – απόπειρα καταστρατήγησης των διαδικασιών. Για την μεταφορά του νερού επιλέχθηκε μια πολυδάπανη διαδικασία, με τον ανάδοχο να γίνεται ο βασικός χρηματοδότης συγκεκριμένου ποδοσφαιρικού σωματείου προκαλώντας εύλογα υποψίες. Στην αφαλάτωση επιχειρήθηκε να μην γίνουν προσφορές. Στο φυσικό αέριο αποφασίστηκε κρυφά να μην ζητηθούν, με το πρόσχημα ότι η διαπραγμάτευση απευθείας με συγκεκριμένα κράτη είναι πιο σίγουρη. Λες και δεν θα μπορούσαν να ζητηθούν κρατικές ή άλλες εγγυήσεις με τις προσφορές. Ως επιστέγασμα του τρόπου λειτουργίας αλά ΑΚΕΛ (όλοι δηλαδή θα πάρετε αλλά να περιμένετε τη σειρά σας), ήρθε ο πρόεδρος να ζητήσει από τους επιχειρηματίες να σιωπούν όταν βλέπουν τέρατα στις δημόσιες διαδικασίες.
Ένας χρόνος κυβέρνησης Χριστόφια, έχει πείσει όλους μας για ένα πράγμα. Ότι η σημερινή Κυβέρνηση δεν λειτουργεί ως η πολιτειακή εξουσία όλων των Κυπρίων. Προτιμά αυτό που ξέρει. Να χειρίζεται δηλαδή ολόκληρη την Κύπρο με τον ίδιο τρόπο που έμαθε να χειρίζεται ένα αριστερό κόμμα.