ΔΗΚΟικός σουρεαλισμός…

Ευτύχης Βαρδουλάκης

Ενδιαφέρουσα Άποψη – του Ευτύχη Βαρδουλάκη*

Παρακολουθώντας την κατάσταση στο ΔΗΚΟ, αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο από όλα, είναι ο κυνισμός των εμπλεκομένων στις εσωκομματικές έριδες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αφετηρία για όλα όσα συμβαίνουν σήμερα βρίσκεται 2 χρόνια πίσω, στις προεδρικές εκλογές του 2008. Μετά τα αποτελέσματα του Α’ γύρου, η ηγεσία του ΔΗΚΟ αρχικά φάνηκε ότι προτιμούσε να στηρίξει τον Γιαννάκη Κασουλίδη. Το ίδιο φερόταν διατεθειμένα να κάνουν και τα περισσότερα στελέχη και η βάση του ΔΗΚΟ, της οποίας το 45% ψήφισε τελικά τον κ. Κασουλίδη κόντρα στις υποδείξεις του κόμματος.

Για λόγους που κάποια στιγμή ίσως θα πρέπει να ερευνηθούν διεξοδικότερα, με παρέμβαση του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου, η αρχική απόφαση άλλαξε και επεβλήθη η επιλογή Χριστόφια. Οι λόγοι αυτής της αλλαγής απόφασης και το παρασκήνιο που προηγήθηκε δεν εξηγήθηκαν ποτέ. Κάποιοι μιλούν για ανταπόδοση στον κ. Χριστόφια για τη στήριξή του στις προεδρικές του 2003. Κάποιοι άλλοι τα αποδίδουν στην προσωπική διαχρονική αντιπαλότητα του Τάσσου με τους κ.κ. Κληρίδη, Αναστασιάδη, Κασουλίδη. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η επιλογή ελήφθη λιγότερο με πολιτικά και κυρίως με προσωπικά κριτήρια. Αυτό αποδεικνύει και η ίδια η επιχειρηματολογία του ΔΗΚΟ την περίοδο εκείνη, όταν για να πείσει τους ψηφοφόρους του, έλεγε ότι η μη-εκλογή Χριστόφια θα σημάνει «διάλυση του κόμματος», «αποδυνάμωση του ρόλου του», κλπ. Η επιχειρηματολογία τους δεν εστίαζε στο γιατί η επιλογή Χριστόφια είναι καλύτερη για την Κύπρο, αλλά το πώς το ΔΗΚΟ «θα παραμείνει στα πράγματα». Όταν όμως η μείζονα απόφαση για το μέλλον της χώρας λαμβάνεται όχι με πολιτικούς, αλλά με ψυχολογικούς όρους, τα πράγματα σημάδια για τη συνέχεια δεν είναι καθόλου καλά…

Η σημερινή εικόνα του κόμματος θυμίζει σουρεαλιστικό σκηνικό. Η εσωκομματική αντιπολίτευση, η οποία πριν από δυο χρόνια πρωτοστάτησε υπέρ της επιλογής Χριστόφια, ξεκίνησε να τον αντιπολιτεύεται λίγο μετά την εκλογή του και σήμερα φαίνεται να επιθυμεί έξοδο από την Κυβέρνηση, για την επιβολή και εκλογή της οποίας η ίδια αγωνίστηκε! Αντιθέτως, η ηγεσία του κόμματος, η οποία φαίνεται ότι, αρχικά τουλάχιστον, δεν επιθυμούσε ιδιαίτερα την εκλογή Χριστόφια, σήμερα εμφανίζεται να αγωνίζεται υπέρ της παραμονής του κόμματος στην κυβέρνηση και να στηρίζει τις αποφάσεις του νυν Προέδρου. Και για να «ακυρώσει» τις αιτιάσεις της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, που και που υιοθετεί κάποιες «σκληρές» θέσεις, ώστε να καλύπτει τα εσωκομματικά της νώτα.
Και την ίδια ώρα, η βάση του κόμματος, στην οποία κάποιοι υποσχέθηκαν ότι «θα είναι στα πράγματα», βλέπει ότι ο ρόλος της είναι μικρότερος από οποιαδήποτε άλλη περίοδο, που το ΔΗΚΟ μετείχε στην Κυβέρνηση.

Το κόμμα εμφανίζεται να ακροβατεί ανάμεσα στον «ρεαλισμό» της ηγεσίας του – η οποία όμως σε κρίσιμες στιγμές δεν μπόρεσε να επιβάλει τις αποφάσεις της – και σε μια «σκληρή» και αρκετά λαϊκίστικη γραμμή της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.

Όλα αυτά δημιουργούν τεράστια ερωτήματα για την αξιοπιστία του κόμματος. Τόσο η ηγεσία του ΔΗΚΟ, όσο και η εσωκομματική αντιπολίτευση θα πρέπει να απαντήσουν σε κάποια βασικά ερωτήματα:
Η ηγεσία του κόμματος οφείλει να απαντήσει ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του ΔΗΚΟ στην λήψη αποφάσεων της σημερινής Κυβέρνησης. Είναι ουσιαστικός ή απλώς συναινούν στις αποφάσεις του ΑΚΕΛ, με αντάλλαγμα ένα μικρό κομμάτι κυβερνητικής εξουσίας; Αν ισχύει το δεύτερο, αρκεί αυτό στην ηγεσία του ΔΗΚΟ και στη βάση του κόμματος;
Η εσωκομματική αντιπολίτευση πρέπει να απαντήσει αν μετανιώνει ή όχι για τη στήριξη στον κ. Χριστόφια στις προηγούμενες εκλογές. Και να πει τι θα έκανε αν είχαμε σήμερα εκλογές. Θα στήριζε εκ νέου Χριστόφια, θα συμμαχούσε με το ΔΗΣΥ ή θα έμενε ουδέτερο; Να απαντήσει επίσης αν η «υποχωρητικότητα» την οποία καταγγέλλει αφορά μόνο στον πρόεδρο Χριστόφια ή και τον Υπουργό Εξωτερικών κ. Κυπριανού.
Από κοινού θα πρέπει να απαντήσουν ποιο ακριβώς ρόλο επιθυμούν στο πολιτικό σύστημα. Τι κόμμα είναι τελικά το ΔΗΚΟ; Κεντροδεξιό; Κεντροαριστερό; Κεντρώο σκέτο; Φιλελεύθερο; Σοσιαλδημοκρατικό; Ευρωπαϊκό; Εθνοκεντρικό; Απλώς… «κυβερνητικό»; Στο Κυπριακό θέλουν λύση; Ποια; Σε τελική ανάλυση, εκτός από το τι δεν θέλουν, μπορούν να πουν τι θέλουν;

Οι ιστορικές αναφορές δε αρκούν πλέον για να προσδιορίσουν το ρόλο ενός κόμματος σε μια κοινωνία που αλλάζει. Το στίγμα και οι βασικές πολιτικές του δεν μπορούν να καθορίζονται με βάση τις προσωπικές επιδιώξεις ορισμένων στελεχών του. Οι «στρατηγοί» του κόμματος (νυν ή επίδοξοι) πρέπει να δώσουν πειστικές απαντήσεις και ένα καθαρό στόχο στον κόσμο που τους ακολουθεί. Αν δεν το κάνουν, θα καταντήσουν στρατηγοί χωρίς στρατό.
Η Κύπρος, πάντως, θα προχωρήσει με ή χωρίς αυτούς…

Ο Ευτύχης Βαρδουλάκης είναι Σύμβουλος Στρατηγικής και Επικοινωνίας

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η Καθημερινή” στις 13/12/2009