Ένα χιλιάρικο σιορ!

Πολλές ποδοσφαιρικές ομάδες κάθε χρόνο αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Τα λεφτά δεν βγαίνουν, οι μισθοί δεν μπορούν να πληρωθούν, τα δάνεια των προηγούμενων διοικήσεων τρέχουν και μαζί τρέχουν και οι τόκοι, ενώ υπάρχει η άμεση ανάγκη πάντα από τη διοίκηση, να κάνει μεταγραφές που θα ενθουσιάσουν τους φιλάθλους.

Συνήθως, τη στιγμή που δεν πάει άλλο και το σωματείο φτάνει στο χείλος του γκρεμού, συγκαλείται μία Γενική Συνέλευση των κορυφαίων και ιστορικών παραγόντων για να λειτουργήσει διασωστικά. Εκεί, λοιπόν, ως είθισται, αφού η συζήτηση φτάσει σε αδιέξοδο, σηκώνεται ένας από τους πολύ παλιούς και «βαρετούς» και αναφωνεί: «Λοιπόν κύριοι, δεν μπορούμε να αφήσουμε την ομάδα έτσι. Είναι ντροπή για την ιστορία μας. Οφείλουμε να βοηθήσουμε! Βάζουμε όλοι σήμερα από ένα χιλιάρικο για να πληρωθούν τα άμεσα και συνεχίζουμε τη συζήτηση μέχρι να βρεθεί λύση!».

Εκεί λοιπόν δημιουργείται μία συναισθηματικά φορτισμένη κατάσταση που δεν επιτρέπει σε κανένα να μην πληρώσει, γιατί θα γίνει ρεζίλι και θα χάσει τη δυνατότητα να θεωρείται παράγοντας. Μαζεύονται με αυτό τον τρόπο λίγες δεκάδες χιλιάδες που δεν λύνουν κανένα πρόβλημα, αλλά διασώζουν την ομάδα από τις άμεσες προσφυγές των ποδοσφαιριστών. Τα υπέρογκα συμβόλαια παραμένουν τα ίδια, η Διοίκηση συνήθως ανεπαρκής να κάνει σωστή διαχείριση, ο κόσμος να μουρμουρά, οι τράπεζες να πιέζουν, οι εφημερίδες να γράφουν. Οι διοικούντες όμως, που δεν έχουν καθόλου χρήματα να διαθέσουν, αντί να αξιοποιήσουν την ευκαιρία για την εξυγίανση του σωματείου, τρέχουν να κάνουν ακόμη καμιά υπερτιμημένη μεταγραφή για να καθησυχάσουν τον όχλο, δανείζονται ακόμη περισσότερο και βυθίζουν το σωματείο σε πιο μεγάλο προϋπολογισμό και χρέη. «Να αντέξουμε ακόμη κανένα χρόνο», σκέφτονται. «Αν πάμε καλά θα βρεθούν λεφτά, αν πάμε και Ευρώπη, ακόμη παραπάνω, αν όχι, ας τραβούν οι επόμενοι».

Η πιο πάνω συνταγή είναι πολύ καλά γνωστή σε όλους όσοι ασχολούνται με τέτοια πράγματα. Και είναι ο μονόδρομος της εξασφαλισμένης καταστροφής και αποτυχίας, τον οποίο έχουν περπατήσει πάρα πολλές κυπριακές ομάδες. Είναι το παράδειγμα προς αποφυγήν. Ο λόγος για τον οποίο η ΟΥΕΦΑ θέσπισε τις αδειοδοτήσεις, με βάση τις οποίες κανένα σωματείο δεν μπορεί να ξοδεύει περισσότερο από τα έσοδά του. Θεωρείται, αυτή η νοοτροπία, κακοδιοίκηση και αριβιστικός καιροσκοπισμός εις βάρος του συνόλου. Τα οποία –ως είθισται στον τόπο μας– πρέπει να έρθουν οι κακοί ξένοι για να την αποκαθηλώσουν επιβάλλοντας ασφυκτικά μέτρα…

Σε όποιον λοιπόν ακόμη διερωτάται τι έπαθε ο Μιχάλης και ασχολείται σήμερα με αθλητικά σωματεία, έχω να πω το προφανές. Μόλις έχω περιγράψει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση το κράτος μας. Επακριβώς και με κάθε λεπτομέρεια. Και μάλλον υποβαθμίζοντας το πρόβλημα παρά να υπερβάλλω.

Δεν φτάνει που τρία χρόνια ακούμε για διαρθρωτικά μέτρα και μέτρα δεν βλέπουμε, τώρα το κράτος μας έβγαλε και δίσκο! Σηκώθηκε ο Πρόεδρος και είπε να δώσουμε όλοι από κατιτίς και θα το κάνουμε! Δεν έχει σημασία αν πιστεύουμε ότι δεν θα πετύχει κάτι η Κύπρος με αυτό. Δεν έχει σημασία αν είναι, σε ό,τι αφορά τους ιδιώτες, το πιο άδικο και αστείο μέτρο που πάρθηκε ποτέ. Ένα χιλιάρικο θα το δώσουμε όλοι. Τα περίπτερα, οι καφετζιήδες, οι καφετζούδες, οι τράπεζες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μεγαλοεργολάβοι, όλοι μας. Από ένα χιλιάρικο σιορ! Όλοι μαζί! Εν τζιαι να παττίσουμε για χίλια ευρώ!

Το δίλημμα σήμερα, είναι ότι αν πεις όχι στα χίλια ευρώ, θα θεωρηθεί ότι μποϋκοτάρεις τη «σωτηρία» της χώρας. Γι’ αυτό λοιπόν λέω να τα δώσουμε, όπως ακριβώς κάνουν οι παράγοντες των σωματείων, όταν βρεθούν στα δύο στενά. Αυτό όμως κύριοι ΔΕΝ είναι διαρθρωτικό μέτρο. ΔΕΝ μας απομακρύνει από τη χρεοκοπία. ΔΕΝ εξυγιαίνει το κράτος. ΔΕΝ μειώνει τα επιτόκια. ΔΕΝ αποτρέπει νέα υποβάθμιση. ΔΕΝ μας γλυτώνει από μηχανισμό στήριξης. ΔΕΝ υποδηλώνει σοβαρή διακυβέρνηση κράτους.

Ένα αυτοσχέδιο και αστείο γιατροσόφι παυσίπονο είναι που απλώς μας δίνει λίγο ακόμη χρόνο. Χρόνο που δεν φτάνει ούτε για να εξορύξεις φυσικό αέριο, αλλά ούτε και να προλάβεις τις προεδρικές.