Από την ώρα που ένα ερευνητικό γεωτρύπανο εγκαταστάθηκε στη δική μας ΑΟΖ για δοκιμαστική γεώτρηση, λυπάμαι να παρατηρήσω ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό συμπεριφερόμαστε σαν να έχουν λυθεί όλα μας τα προβλήματα. Λες και δεν έχουμε πλέον εθνικό ζήτημα, δεν κινδυνεύουμε να χρεοκοπήσουμε ως χώρα, δεν έχουμε 40.000 ανέργους, δεν συμπεριφερόμαστε ως μία τριτοκοσμική χώρα διεθνώς, αδύναμοι και κρεμάμενοι από όποιον έχει συμφέροντα από εμάς.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση Χριστόφια έχει εναποθέσει όλα της τα αβγά στο καλάθι του φυσικού αερίου. Αυτό είναι λογικό μετά από όσα έχουν συμβεί. Το παράλογο όμως είναι να επανέρχεται όλο το σύστημα εν ριπή οφθαλμού στην αδράνεια και τη νιρβάνα που το χαρακτήριζε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Ας πάρουμε πρώτα τους ίδιους τους υδρογονάνθρακες. Όλα δείχνουν ότι η πιθανότητα να διαθέτουμε αποθέματα είναι σοβαρή και ελπιδοφόρα. Αυτό ασφαλώς θα το ξέρουμε –απ’ όσα μας λένε– σε δύο περίπου μήνες. Απ’ εκεί και πέρα, θα μας περιμένει μια πολύχρονη διεργασία πραγματικής εξόρυξης και απόσβεσης των επενδύσεων που θα γίνουν, προκειμένου να πάρουμε κι εμείς το μερτικό μας.
|
Πριν πάρουμε έστω και ένα ευρώ, κινδυνεύουμε να γεμίσουμε τα μυαλά μας αέρα |
Το ύψος αυτού είναι ακαθόριστο μέχρι σήμερα, αλλά οι σοβαροί υπολογισμοί μιλούν για ορισμένες εκατοντάδες εκατομμύρια τον χρόνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνουμε όλοι εμίρηδες. Θα έχουμε όμως μεγαλύτερη ευχέρεια να διαχειριστούμε τα οικονομικά μας και να προκαλέσουμε ανάπτυξη σε αρκετά επίπεδα. Νοουμένου βέβαια ότι θα έχουμε σχεδιασμό και δεν θα αρχίσουμε να σκορπίζουμε τα νέα μας «πλούτη» σε υπερπρονόμια για ορισμένους, που σε καμία περίπτωση δεν προκαλούν ευημερία για όλους. Όπως κάνουμε σήμερα δηλαδή.
Είναι σαφές ότι στο σύντομο μέλλον θα κληθούμε να λάβουμε πολύ σοβαρές αποφάσεις. Σωστά προσπαθούμε να εμπλέξουμε όσους περισσότερους μπορούμε σε αυτήν την ιστορία. Θα πρέπει όμως να ζυγίσουμε το πόσο μπορούμε να εναποθέσουμε ολόκληρη την ασφάλεια μας στα αμερικανοισραηλινά συμφέροντα των Noble και Delec. Να αξιολογήσουμε τα άγνωστα ανταλλάγματα που θα προσφέρει η κυβέρνηση μας στη Ρωσία για το χαμηλότοκο δάνειο.
Το οποίο δάνειο δεν έχουμε αντιληφθεί ότι θα χρησιμοποιηθεί απλώς για να ξεπληρώσουμε δόσεις παλαιότερων δανείων και όχι για αναπτυξιακούς σκοπούς. Αν κάνουμε δε τη Ρωσία κυρίαρχη στη διαχείριση των υδρογονανθράκων, ποια θα είναι η αντίδραση της Ευρώπης και της Αμερικής;
Το να χειριστούμε την τουρκική προκλητικότητα με την Ελλάδα γονατισμένη και ανήμπορη είναι ένα ακόμη τεράστιο ζήτημα. Όπως και το τι θα κάνουμε αν κάποια στιγμή κληθούμε να βάλουμε και την Τουρκία στο παιχνίδι της διανομής – όπως προφανώς επιδιώκει. Είναι άραγε στόχος μας να συνεχίσει η ενεργειακή παροχή της Ευρώπης να εξαρτάται από τις διαθέσεις και την αξιοπιστία της Τουρκίας και της Ρωσίας; Αυτά είναι πολύ σοβαρά γεωστρατηγικά ερωτήματα και σε όλο αυτόν τον συρφετό, είναι απαραίτητο να υπάρχει στρατηγική και διεθνής συνεννόηση.
Απ’ εκεί και πέρα είναι η οικονομία αυτή καθ’ αυτή. Η κρίση – έχει αναφερθεί πολλές φορές από αυτή τη στήλη– θα μπορούσε να είναι η ευκαιρία αναδιοργάνωσης και αναδιάρθρωσης του κράτους και της οικονομίας. Αυτή η ευκαιρία χάθηκε μέσα στον βαθύ ύπνο των Χριστόφια – Σταυράκη. Και αν νιώσαμε ένα σκίρτημα ελπίδας με την ανάληψη καθηκόντων από τον κ. Καζαμία, γρήγορα φαίνεται να διαλέγει και αυτός τη λύση του «κρύψε να περάσουμε».
Ούτε το περίεργο δάνειο όμως, ούτε το αέριο θα κάνουν την οικονομία μας ανταγωνιστική, θα καταστήσουν χρήσιμους τους ημικρατικούς και τα συμβούλια που είναι εντελώς άχρηστα ή θα διασώσουν τις Κυπριακές Αερογραμμές για παράδειγμα. Ούτε το δάνειο, ούτε και το αέριο θα μειώσουν τη γραφειοκρατία για να μπορούν επιτέλους να γίνουν οι απαραίτητες ξένες πραγματικές επενδύσεις, την ώρα που κινδυνεύουν οι «αεριτζίδικες» υπεράκτιες. Ούτε το δάνειο ούτε και το αέριο θα μειώσουν την ανεργία και θα μας γλυτώσουν από την οικονομική καθήλωση και τις υποβαθμίσεις στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Από το η κρίση δεν θα μας αγγίξει, φοβάμαι ότι περνάμε στο μότο ότι το αέριο θα μας σώσει. Και πριν πάρουμε έστω ένα ευρώ, γεμίζουμε τα μυαλά μας αέρα, εθελοτυφλούντες ξανά και αδυνατούντες να κατανοήσουμε που στεκόμαστε…