Αγανακτισμένη πολιτική

Μαζί με την έκρηξη στο Μαρί, που ξεγύμνωσε με κρότο το χρεοκοπημένο πολιτικό μας σύστημα, αναζωπυρώθηκε και η απαίτηση για πραγματική ηγεσία στον τόπο. Για μια κυβέρνηση, ένα κοινοβούλιο και κόμματα που θα θέτουν το μακροπρόθεσμο και το συλλογικό, πάνω από το πρόσκαιρο και το ατομικό συμφέρον. Που θα δίνουν πρώτη προτεραιότητα στις αποφάσεις που κάνουν καλό σε ολόκληρο τον τόπο, έστω και αν δεν κερδίζουν άμεσα και τάχιστα ψήφους.

Το τελευταίο είναι το πιο σημαντικό για να έχουμε μια πραγματική ανατροπή. Και το παράδειγμα της βλακείας στο Μαρί, πέρα από την τραγική του διάσταση, είναι εξαιρετικά διδακτικό για όλους. Γιατί μέσα από τον θρήνο, την απώλεια ανθρωπίνων ζωών και την καταστροφή της μεγαλύτερης επένδυσης που έγινε ποτέ στη χώρα, ήρθε η ώρα να αναλογιστεί ο καθένας μας, πολιτικοί και πολίτες, το μέγεθος των δικών μας ευθυνών, αλλά κυρίως την κρισιμότητα των επόμενών μας πράξεων.

Η ευθύνη των πολιτικών έναντι της ευθύνης των πολιτών θυμίζει πολύ την ιστορία με την κότα και το αβγό. Οι πολιτικοί, ως κατέχοντες την ηγεσία του τόπου και τον πρώτο λόγο για τη λειτουργία και την προκοπή του, αδιαμφισβήτητα έχουν την κύρια και την ατομική ευθύνη για τη σημερινή παρακμή. Για την ατιμωρησία, τη διαφθορά, την έλλειψη οράματος, ακόμη και για το μέτριο επίπεδο και την ανικανότητα που πολλές φορές παρατηρείται.

Από την άλλη, βέβαια, κάποιος λογικά θα αντιτάξει ότι οι ίδιοι οι πολίτες είναι που επέλεξαν, διά της ψήφου ή της αποχής τους, το πολιτικό προσωπικό και την ηγεσία που σήμερα διαθέτουμε. Οι ίδιοι οι πολίτες είναι που προτιμούν πολλές φορές να είναι πελάτες του παρηκμασμένου συστήματος, παρά φορείς της ανάγκης για συλλογική πρόοδο. Οι ίδιοι οι πολίτες είναι που αξιολογούν τρεις φορές την πενταετία, πολιτικές αξίες και πολιτικές αρετές. Που επιβάλλουν το πλαίσιο μέσα από το οποίο ένας πολιτικός θα πρέπει να κινηθεί για να θεωρείται πετυχημένος.

Ας υποθέσουμε ότι στην Επιτροπή Άμυνας είχαμε δύο βουλευτές και ο πρώτος το 2010 απέστελλε επιστολή στον τότε υπουργό Άμυνας, ζητώντας να μάθει τι γίνονται τα εκρηκτικά. Λογικά ο υπουργός θα του απαντούσε ότι είναι μια χαρά εκεί που βρίσκονται. Αν ο βουλευτής δεν είχε πειστεί, θα έκανε μια δήλωση ή θα έβγαζε ένα δελτίο Τύπου που τα περισσότερα ΜΜΕ θα το θεωρούσαν θέμα «χωρίς αίμα» και θα το έθαβαν σε μονόστηλα. Το πολύ, αν δεν υπήρχε κανένας εύκαιρος καβγάς χωρίς ουσία, κάποιο μέσο θα έκανε ένα ρεπορτάζ και ο θόρυβος θα διαρκούσε το πολύ 24 ώρες. Όσο και να φώναζε ο συγκεκριμένος βουλευτής, θα θεωρείτο γραφικός και αντιεμπορικός, όπως θεωρούνται όλοι όσοι ασχολούνται με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου.

Την ίδια ώρα, ο άλλος βουλευτής που ολίγον τον ενδιαφέρουν τα ταπεινά συλλογικά ζητήματα, όπως το τι γίνονται τα εκρηκτικά, οι προμήθειες, η απαξίωση της Εθνικής Φρουράς, το ότι δεν συμμετέχουμε σε συλλογικά ευρωπαϊκά αμυντικά προγράμματα, προτιμά να αξιοποιεί τον χρόνο του τρέχοντας να πετύχει καμιά μετάθεση, καμιά προαγωγή, κανένα διορισμό, να βοηθήσει κανένα μικροπρομηθευτή να πάρει κάποια «δουλειά». Και να καταγγείλει ασφαλώς την αναξιοκρατία.

Νομίζω κανείς μας δεν αμφισβητεί ότι, στις βουλευτικές, οι πιθανότητες του πρώτου βουλευτή να εκλεγεί θα ήταν απείρως μικρότερες από εκείνες του δεύτερου. Ακόμη και αν ο πρώτος είχε πετύχει να αποσοβήσει την έκρηξη!

Γι’ αυτό ακριβώς, μαζί με τη δικαιολογημένη αγανάκτηση των πολιτών, υπάρχει και η αγανάκτηση της ίδιας της πολιτικής ουσίας. Που βλέπει να διασύρεται από τις ίδιες τις ψήφους των πολιτών και από κριτήρια όπως: καλός άνθρωπος, φιλάνθρωπος, μας προσέχει, κάνει τις δουλειές και τα ρουσφέτια μας, έρχεται στον γάμο και για να φάμε άμα τον καλέσουμε. Η αγανάκτηση από τους αλλεπάλληλους εκλογικούς θριάμβους του λαϊκισμού, της επιφάνειας, των δημοσίων σχέσεων, της πολιτικής ανυπαρξίας. Η αγανάκτηση δηλαδή από τον πολιτικό ευτελισμό που επιλέγουν οι πολίτες οι ίδιοι.