Ακυβερνησία

Την περασμένη Δευτέρα συντελέστηκε – από αυτοχειρία – στην Κύπρο ένα τρομοκρατικό κτύπημα τεράστιας έκτασης. Ανατινάχθηκαν στον αέρα 2000 τόνοι εκρηκτικών συσκευασμένων σε εμπορευματοκιβώτια. Ανατινάχθηκαν μαζί τους το μεγαλύτερο αναπτυξιακό έργο που έγινε ποτέ στην Κύπρο και η μοναδική ναυτική βάση του Στρατού. Από καθαρή τύχη θρηνήσαμε μόνο 13 νεκρούς, η θυσία των οποίων χαρακτηρίζεται από αξιοθαύμαστα στοιχεία ηρωισμού. Έχουμε δεκάδες τραυματίες. Κατ’ αναλογία, η Κύπρος υπέστη πολύ μεγαλύτερη ζημιά από ότι οι ΗΠΑ την 11η Σεπτεμβρίου.

Τις τελευταίες μέρες η Κύπρος βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Το ηλεκτρικό ρεύμα παράγεται με πεπαλαιωμένα μέσα που προφανώς δεν θα αντέξουν, σε ποσότητα που επαρκεί για να έχουμε όλοι ηλεκτρισμό κάθε δεύτερο δίωρο. Οι επιχειρήσεις – όλες ανεξαιρέτως – δεν μπορούν να εργαστούν και χάνονται εκατομμύρια. Προβλήματα στην παροχή νερού είναι πιθανό να εμφανιστούν. Ασφάλεια τροφίμων και περιβαλλοντικά ζητήματα τίθενται υπό έλεγχο. Η κατάσταση στους δρόμους ανεξέλεγκτη εφόσον φώτα τροχαίας δεν λειτουργούν και τροχονόμοι δεν υπάρχουν πουθενά. Αβεβαιότητα και ανασφάλεια παντού. Το πρόβλημα της οικονομίας φαντάζει να γίνεται δυσθεώρητο. Την ίδια ώρα η Κύπρος θάβει τα απομεινάρια των παιδιών της.

Πολλοί θεωρούν ότι το πρώτο ζήτημα που τίθεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αυτό της απόδοσης ευθυνών. Κι όμως, το πρωταρχικό που τέτοιες καταστάσεις απαιτούν, είναι ηγεσία. Να νοιώσει ο πολίτης ότι, παρά την συμφορά, υπάρχει ο άνθρωπος που – όσα λάθη και αν έχουν γίνει – παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, την ελέγχει και φροντίζει να αντιδράσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στην Κύπρο δεν μπορεί να είναι άλλος από τον ίδιο τον πρόεδρο ο άνθρωπος αυτός.

Τρεις ημέρες όμως ο πρόεδρος άφαντος. Δεν υπάρχει πουθενά. Είναι στεναχωρημένος μας λεν οι σύμβουλοί του.  Καταστρέφονται τα πάντα και αντί να αγανακτούμε λεν, πρέπει να συμπονέσουμε τον πρόεδρο που…. λυπάται. Το έχω πει ξανά. Χρειαζόμαστε λύσεις, όχι δάκρυα. Ειδικά σε καταστάσεις τέτοιες που αν δεν δοθούν λύσεις η καταστροφή θα είναι ολοκληρωτική.

Απαιτείται ναι, ο πρόεδρος να βρίσκεται παντού. Στο χώρο της τραγωδίας, στην ΑΗΚ και τις παμπάλαιες μονάδες παραγωγής, στο πληγωμένο στράτευμα, στην Αστυνομία, στην εισαγγελία, στις κηδείες, δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων. Χρειάζεται πάνω απ’ όλα ο πρόεδρος να βρίσκεται δίπλα στο λαό. Να του απευθύνεται τακτικά. Να τον εμψυχώνει, να δίνει συμβουλές και οδηγίες. Απαιτείται  ο πρόεδρος να καταδείξει προς όλους ότι το κράτος λειτουργεί και αντιμετωπίζει την κατάσταση με όλους τους τρόπους που μπορεί.

Οφείλει ακόμη ο πρόεδρος από την πρώτη στιγμή να καταδείξει ότι ξέρει τι έχει συμβεί και ότι δεν θα αφήσει κανένα ατιμώρητο. Εδώ υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση. Η έκρηξη δεν αφορούσε υλικό που παρελήφθη με διαδικασίες ρουτίνας. Αν ήταν έτσι, ασφαλώς και ο πρόεδρος δεν όφειλε να έχει γνώση των λεπτομερειών. Εδώ πρόκειται για εκρηκτικό εμπόρευμα που απασχόλησε τη διεθνή διπλωματία, το Συμβούλιο Ασφαλείας, μυστικές υπηρεσίες και τα διεθνή ΜΜΕ.  Το ίδιο το εμπόρευμα θα μπορούσε να αποτελεί στόχο τρομοκρατικής επίθεσης πριν αποτελέσει αντικείμενο έκρηξης από βλακεία. Κρινόταν από το χειρισμό του το κύρος της χώρας και οι διεθνεις της σχέσεις. Το να μην ήξερε ο πρόεδρος τι γίνεται με τα εκρηκτικά, αποτελεί χειρότερο έγκλημα από το να ήξερε και να μην έκανε τίποτα. Το να μην παρακολουθούσε από δίπλα την ιστορία ο Υπουργός των Εξωτερικών σημαίνει ολοκληρωτική και απόλυτη ανεπάρκεια.

Στο τριήμερο πένθος ο πρόεδρος μας διεμήνυε την στεναχώρια του. Την τρίτη μέρα όμως έκανε κάτι χειρότερο. Δεν βγήκε να μιλήσει στο λαό προσπαθώντας να ανακτήσει το χαμένο έδαφος ηγεσίας. Βγήκε για να αποδείξει απλά ότι είναι μικρός ηγέτης.

Σε ένα πεντάλεπτο διάγγελμα ο Δημήτρης Χριστόφιας ασχολήθηκε περισσότερο με τα επεισόδια των 20 ατόμων στο προεδρικό που έδωσαν αφορμή για άσκηση αστυνομικής βίας. Μίλησε περισσότερο για το πραξικόπημα και την ΕΟΚΑ Β’ παρά για τους νεκρούς. Αντί να πείσει το λαό ότι τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με τον καλύτερο τρόπο, προσπάθησε απλά να σώσει το τομάρι του και να στηρίξει την αποτρόπαια προσπάθεια του γιου του να συνδέσει την ειρηνική διαμαρτυρία με το πραξικόπημα. Το ίδιο και ο άλλος – μονίμως άφαντος – υπουργός των εξωτερικών.

Η ενότητα κύριε πρόεδρε είναι συλλογική ευθύνη, συμφωνώ. Που για να επιτευχθεί χρειάζεται ηγέτη και άνθρωπο ικανό να κυβερνήσει και να διαχειριστεί κρίσεις. Που είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς μαζί του, σέβεσαι την προσπάθεια που κάνει. Λυπάμαι κύριε πρόεδρε, αλλά τέτοιος ηγέτης αποδείξατε πολλές φορές μέχρι σήμερα και πέραν πάσης αμφιβολίας σήμερα ότι δεν είστε. Δεν είστε ηγέτης. Είστε παράγων ακυβερνησίας.