Επικυρώθηκε δυστυχώς την περασμένη Τρίτη ότι η προεδρία στην Κύπρο ασκείται με σκεπτικό που βρίσκεται εντελώς εκτός εποχής. Με ύφος που διώχνει τους πολίτες από τα κοινά, αλλά και μηδενίζει την ελπίδα για το μέλλον της χώρας. Με νοοτροπία που γυρίζει την Κύπρο στη δεκαετία του ’80 και τις εντάσεις που τότε ζούσαμε.
Ο Πρόεδρος Χριστόφιας είχε τη μεγάλη ευκαιρία στη διάσκεψη Τύπου που έδωσε, να θέσει την ατζέντα των εκλογών. Να καταθέσει δηλαδή το δικό του σχέδιο και τη δική του στρατηγική για το πώς η Κύπρος θα ξεπεράσει τα προβλήματα, για το πώς η χώρα μας θα πάει μπροστά. Απ’ εκεί και πέρα όλη η συζήτηση θα περιστρεφόταν γύρω από το δικό του πλάνο, όπως γίνεται σε κάθε δημοκρατία. Κάποιοι θα συμφωνούσαν με αυτό και κάποιοι άλλοι φυσιολογικά θα διαφωνούσαν.
Το ότι ο κ. Χριστόφιας επέλεξε τη δημόσια διαπόμπευση, την προγραφή πολιτικών αντιπάλων και τη μετάθεση των δικών του ευθυνών σε άλλους, αποτελούσε ασφαλώς μια στρατηγική επιλογή του ιδίου και των συνεργατών του. Ήταν άλλη μια προσπάθεια εφαρμογής του προπαγανδιστικού δόγματος που θέλει τη συζήτηση να επικεντρώνεται σε επουσιώδη ζητήματα επιφάνειας, για να αποφεύγεται η ουσία και τα πραγματικά προβλήματα.
|
Έχουμε δυστυχώς πρόεδρο που αδυνατεί να ηγηθεί της χώρας |
Ο Αθανάσιος Ορφανίδης και ο Σωκράτης Χάσικος αποφασίστηκε να επιλεγούν ως τα εξιλαστήρια θύματα για να καλυφθούν τα προβλήματα της ανεργίας, της οικονομίας, των συντάξεων, της μετανάστευσης, της υγείας, της παιδείας και τόσα άλλα. Επιλέγηκε να ριχτούν και οι δύο στην αρένα με τα λιοντάρια. Ανεξάρτητα αν με την επίθεση στον διοικητή της Κεντρικής υπονόμευε ο Πρόεδρος ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα. Και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η πολιτική ένταση που θα προέκυπτε από την επιλογή να ριφθεί σκιά σε σωρεία πολιτικών αντιπάλων. Με την καταφυγή στην ανθρωποφαγία, ο Πρόεδρος εύλογα θα πυροδοτούσε την αντιπαράθεση. Αυτό ήταν αδιαμφισβήτητα η πολιτική του επιλογή.
Η απολογία του Προέδρου, αδιαμφισβήτητα, είναι ένα κορυφαίο και αξιοπρόσεκτο πολιτικό γεγονός. Που θα είχε τεράστια αξία και θα συνέδραμε πολύ αποτελεσματικά στην ανάπτυξη του πολιτικού μας πολιτισμού, αν γινόταν την επόμενη μέρα της διάσκεψης. Όμως, την Τετάρτη ο κ. Χριστόφιας και οι υποστηρικτές του εμφανίστηκαν αμετανόητοι να στηρίζουν την επικοινωνιακή τους επιλογή. Η ισπανική υποχώρηση έγινε μόνο όταν αποδείχθηκε ότι οι κατηγορίες δεν αφορούσαν υπουργούς της κυβέρνησης Κληρίδη, αλλά συνεργάτες του ίδιου του κ. Χριστόφια. Και από εκείνη τη στιγμή, η ενέργεια του Προέδρου δεν μπορεί να καταγραφεί ως πράξη πολιτικής ανδρείας αλλά ως υπεκφυγή. Ως άλλοθι για να μην ικανοποιήσει ο Πρόεδρος τη δέσμευσή του να παύσει όσους πρώην υπουργούς έλαβαν ανεργιακό επίδομα.
Ο κώδικας ηθικής του Προέδρου φαίνεται να καταλήγει στα αζήτητα. Η δυνατότητα του Προέδρου να ηγηθεί της χώρας με τόλμη και αποφασιστικότητα για τομές στα κρίσιμα και διαφορετικά προβλήματα που σήμερα αντιμετωπίζουμε, εξακολουθεί να αποτελεί ανεκπλήρωτο ζητούμενο. Η ουσία και πάλι επιχειρείται να καλυφθεί από τα επικοινωνιακά καπνογόνα.
Έχω δηλώσει και το επαναλαμβάνω ότι ο Πρόεδρος, αντί ως ένας άνθρωπος που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και επιχειρεί να διαμορφώσει ένα καλύτερο μέλλον, εμφανίζεται να συμπεριφέρεται σαν μια νοικοκυρά σε απόγνωση που τίποτα δεν της πάει καλά. Που της φταίνε όλοι οι άλλοι για τις δικές της αποτυχίες.
Και αυτό αποτελεί απάντηση σε μια στρεβλωμένη άποψη περί της σύγχρονης δημοκρατίας. Η οποία, στην πραγματικότητα, οφείλει να επιζητεί την κριτική και να διαφυλάττει την ελευθερία του λόγου. Να συζητά την ουσία και να μην καταφεύγει στα τεχνάσματα. Να σέβεται τον πολίτη και να μην τον αφήνει μόνο απέναντι στα σοβαρά του προβλήματα.
Ο θεσμός του Προέδρου και η πολιτική ως λειτούργημα υπέστησαν σοβαρό πλήγμα από τις προεδρικές αναφορές. Το δημόσιο αίσθημα κάθε άλλο παρά ικανοποιείται από μια απολογία που συνιστά άλλο ένα πυροτέχνημα. Η σύγχρονη δημοκρατία απαιτεί μια πολύ διαφορετική πολιτική πρακτική από την ψυχροπολεμική διεργασία του παρελθόντος που δυστυχώς και πάλι βιώσαμε.