Στον μικρόκοσμο της πολιτικής υπάρχουν δύο αξιώματα, αναγνωρισμένα σχεδόν από όλους. Το πρώτο είναι ότι τα μεγάλα εθνικά θέματα τα λύνουν σκληροί ηγέτες, οι οποίοι μπορούν να «πλασάρουν» καλύτερα έναν συμβιβασμό στον λαό. Το δεύτερο είναι ότι σκληρά και επώδυνα οικονομικά μέτρα μπορούν καλύτερα να τα εφαρμόσουν αριστερόστροφες κυβερνήσεις, εφόσον αυτές θεωρείται ότι έχουν το υπόβαθρο για να εξασφαλίσουν συνθήκες εργατικής και κοινωνικής ηρεμίας.
Περάσαμε ως χώρα πολλές και περίεργες ατραπούς κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που διανύουμε. Η κυβέρνηση στην αρχή επιχείρησε να απαξιώσει την παγκόσμια δυσπραγία, δηλώνοντας ότι αυτή δεν μας αγγίζει. Αυτοεγκλωβίστηκε στη λογική ότι τα πάντα στην οικονομία είναι θέμα ψυχολογίας και επιχείρησε να κρύψει όλα τα προβλήματα πίσω από μια επίπλαστη και καθόλου στοιχειοθετημένη αισιοδοξία. Όλα αυτά βέβαια προκάλεσαν πολύ ζημιογόνα καθυστέρηση στη συζήτηση για τα μέτρα που θα έπρεπε ως χώρα να λάβουμε, αλλά και στη δημιουργία της σωστής ψυχολογίας στον ενεργό πληθυσμό.
|
Θα καταφέρει η δική μας αριστερή κυβέρνηση να πετύχει εργατική ειρήνη;
|
Σήμερα, που σε άλλες χώρες τα μέτρα τα οποία είχαν ληφθεί αποδίδουν και οι ρυθμοί ανάπτυξης ξαναγίνονται θετικοί, εμείς, συνεχίζοντας να παραμένουμε σε ύφεση, προσπαθούμε ακόμη να καταλήξουμε στην εξαγγελία των πρώτων αποφάσεων για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Το πρόβλημα όμως δεν περιορίζεται στην αναποφασιστικότητα, αναβλητικότητα και δυστοκία της κυβέρνησης να αντιληφθεί και να αντιμετωπίσει την κρίση. Είναι πολύ μεγαλύτερο. Διότι, φυσιολογικά, η εγκληματική καθυστέρηση στην αντίληψη και αντιμετώπιση της κρίσης από το κράτος επεκτείνεται σε όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων και κοινωνικών εταίρων. Η «ώσμωση» του προβλήματος στον βαθμό που θα έκανε τις απαραίτητες θυσίες πιο εύκολα αποδεκτές από όλους, δεν έχει γίνει, με αποτέλεσμα κανείς να μη φαίνεται σήμερα έτοιμος να υποστεί τη μη αναμενόμενη εξέλιξη των «κεκτημένων». Εκτός βέβαια από τον ιδιωτικό τομέα, που πληρώνει την κρίση από την πρώτη στιγμή.
Ο καθένας, το κάθε σύνολο, το κάθε κόμμα και η κάθε συνδικαλιστική ομάδα, μπορεί να έχει απόψεις, θέσεις και κριτική για το πού θα ήταν καλύτερα να στοχευθούν τα μέτρα. Το σίγουρο όμως και το θεμελιώδες είναι ότι αυτά πρέπει να ληφθούν και πρέπει να συμπεριλάβουν και τους λειτουργούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Και πρέπει οι κοινωνικές παροχές να στοχευθούν σωστά. Το πρώτο στοίχημα για τη χώρα είναι όλοι οι κοινωνικοί και πολιτικοί εταίροι να συμφωνήσουν εδώ. Επί της αρχής. Και αυτός πρέπει να είναι ο πρώτος κυβερνητικός στόχος. Είναι ο μόνος τρόπος να περάσουμε την κρίση σε συνθήκες εργατικής και πολιτικής ειρήνης.
Το πρόβλημα ωστόσο του Προέδρου Χριστόφια για να πετύχει το πιο πάνω προαπαιτούμενο, είναι να ανακόψει αυτό που ο ίδιος και το κόμμα του για δεκαετίες εξέθρεψαν και σήμερα καλούνται να αντιμετωπίσουν. Την πεποίθηση δηλαδή όλων των δημοσίων λειτουργών ότι κανένα κεκτημένο, όσο προκλητικό και παρατραβηγμένο κι αν είναι, δεν μπορεί να τροποποιηθεί.
Είμαι της άποψης – την οποία και κατέθεσα από την πρώτη στιγμή που παρουσιάστηκε η κρίση – ότι ένας τρόπος υπάρχει για να αντιμετωπιστεί. Να λεχθεί η αλήθεια στον λαό, να περιγραφεί το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις, να παρουσιαστεί ένα στρατηγικό πλάνο δημοσιονομικής εξυγίανσης και ανάπτυξης και να προσπαθήσουμε όλοι να το εφαρμόσουμε. Να γίνουν όλοι οι παράγοντες μέρος της λύσης του προβλήματος. Να μην υπάρχουν εταίροι που να προσπαθούν να βγάλουν την ουρά τους έξω από αυτό, επειδή θεωρούν ότι αυτό δεν τους επηρεάζει άμεσα.
Οι αριστερόστροφες κυβερνήσεις, όπου πέτυχαν να εφαρμόσουν σκληρά μέτρα, το έκαναν εξηγώντας το πρόβλημα, καμιά φορά τραγικοποιώντας το κιόλας. Όχι κρυμμένοι πίσω από το δάχτυλο, όπως φαίνονται οι δικοί μας. Διότι, παρουσιαζόμενος να εθελοτυφλεί, ο δικός μας αριστερός πρόεδρος δεν θα καταφέρει να αποφύγει τις απεργίες.