Δεν είμαι εγώ!

«Προφανώς, όταν ο ΔΗΣΥ βρισκόταν στην εξουσία, δεν υπήρχαν ούτε παιδιά ούτε εγγόνια, για να ανησυχεί για το μέλλον τους ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου», δήλωσε προχτές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, θεωρώντας ότι «αποστομώνει» με αυτόν τον τρόπο την κριτική της αντιπολίτευσης για το πώς η κυβέρνηση χειρίστηκε τις αερομεταφορές. Θα μπορούσε δηλαδή να πει κάποιος, αστειευόμενος και παραποιώντας ελαφρά την πιο πάνω δήλωση, ότι η απάντηση της κυβέρνησης για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Κύπρος και δέχεται η ίδια κριτική είναι ότι ο κ. Νεοφύτου απέκτησε παιδί μόλις πριν έναν μήνα και άρχισε να ανησυχεί για τις επόμενες γενιές… Θα μπορούσε και αυτή να είναι κυβερνητική θέση, με την ίδια ακριβώς λογική!

Η κυβέρνηση Χριστόφια στο επίπεδο των εσωτερικών ζητημάτων αντιμετωπίζει – και είναι πια αποδεδειγμένο – δύο πολύ σοβαρά προβλήματα. Το πρώτο, ασφαλώς, είναι η συνεχής διάψευση των προβλέψεων και των στρατηγικών, αλλά και η αποτυχία των στόχων της σε όλα τα επίπεδα. Στην οικονομία, με το που ακούς πρόβλεψη για τους δείκτες από τα χείλη του υπουργού, σκέφτεσαι το ακριβώς αντίθετο ως το πιθανότερο. Στην απασχόληση, με την κάθε εξαγγελία μέτρων, διερωτάσαι πόσο θα αυξηθεί η ανεργία. Στο ασφαλιστικό, πέραν της λογιστικής κοροϊδίας που παίχθηκε πριν δύο χρόνια, επιμένει η ίδια νιρβάνα. Στην υγεία περιμένουμε να τελειώσει η πενταετία, μπας και επιτέλους αλλάξει κάτι, ενώ ήδη μας έχει λεχθεί ότι ΓεΣΥ γιοκ. Στην παιδεία παρακολουθούμε για τρίτο συνεχόμενο καλοκαίρι να εξαγγέλλεται ένα μεγαλόπνοο μεταρρυθμιστικό πλάνο, το οποίο, όπως και τα προηγούμενα, αμφισβητείται και για την κατεύθυνση, αλλά και για το αν θα εφαρμοστεί.

Το ίδιο και στις αερομεταφορές. Το ότι κάτι έπρεπε να γίνει με το θέμα των Κυπριακών Αερογραμμών και της Eurocypria βοούσε από πολύ καιρό τώρα. Το κράτος λοιπόν απεφάσισε προ έξι περίπου μηνών να δανείσει τη Eurocypria με 35 εκατ. ευρώ, προκειμένου αυτή να διασωθεί και να ορθοποδήσει, όπως μας έλεγαν. Δεν πέρασε μισός χρόνος και το σχέδιο απέτυχε, όπως ακριβώς η αντιπολίτευση είχε προβλέψει. Η κριτική για την κυβερνητική επιλογή και πάλι αναπόφευκτη και – εκ των πραγμάτων – πάρα πολύ εύκολη. Για να οδηγηθούμε στο δεύτερο μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια, τον τρόπο που στηρίζει τις επιλογές και τις αποφάσεις της, ο οποίος – εν πολλοίς – περιορίζεται σε δύο φράσεις: «Κυβέρνηση Κληρίδη» και πραξικόπημα.

Αυτό λοιπόν για ένα κυβερνητικό σχήμα, πέρα από κουραστικό και μονότονο, δείχνει αδυναμία και κατάντια. Ο κόσμος ψηφίζει κυβέρνηση, για να ασκήσει την εξουσία και όχι για να ακούει αντιπολίτευση στους προηγούμενους, τους προ-προηγούμενους κ.ο.κ.

Ιδιαίτερα από την ώρα που εμφανίζονται τα αποτελέσματα των δικών της αποφάσεων και ενεργειών, τότε οφείλει πρώτα να τις στηρίξει και μετά όλα τα άλλα. Να πει δηλαδή ότι στον τάδε τομέα παραλάβαμε μια «χ» κατάσταση και σήμερα είμαστε στην κατάσταση «ψ» λόγω των ενεργειών μας. Να παραθέσει ακόμη τον προγραμματισμό της για τις αμέσως επόμενες δράσεις που θα επιφέρουν ακόμη καλύτερα αποτελέσματα. Με λίγα λόγια, να σταθεί μπροστά στον πολίτη με σθένος και αυτοπεποίθηση, υποστηρίζοντας τις επιλογές της.

Στο μισό της διαδρομής, μια και αυτές τις μέρες κλείνουν 2,5 χρόνια διακυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια, η κυβερνητική επικοινωνία εμμένει στην προσπάθεια πρόκλησης αρνητικών αισθημάτων έναντι των άλλων, αντί θετικών απέναντι στην ίδια. Παραβλέποντας προκλητικά την ανάγκη του πολίτη να ακούσει απαντήσεις για αυτά που τον αφορούν σήμερα, εφόσον για τα προηγούμενα έχει ήδη τοποθετηθεί διά της ψήφου του.

Σε επίπεδο στρατηγικών αποφάσεων (διότι στα μικρά δεν παρουσιάζει το ίδιο πρόβλημα), το κυβερνητικό σχήμα λειτουργεί ακόμη ως αντιπολίτευση. Επιμένει να διαλέγει την πολιτική του «δεν είμαι εγώ», αγνοώντας ότι αυτή αφορά μικρά παιδιά που, αφού έσπασαν το βάζο της μαμάς, κρύβονται και άμα αποκαλυφθούν, θυμούνται τι είχε σπάσει κάποιος άλλος πριν χρόνια. Και μη λαμβάνοντας υπόψη ότι αν στην προσπάθεια παιδιών να απεκδυθούν ευθύνες γελάμε, στην αντίστοιχη μιας κυβέρνησης αυξάνεται επίφοβα ο βαθμός ανασφάλειας του λαού για το μέλλον.