Δεν σας χρωστάμε κ. Πρόεδρε

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας ήταν αρκετά συγκεκριμένος και συγκροτημένος στη διάσκεψη Τύπου για το Κυπριακό και απ’ αυτή τη στήλη έλαβε τα εύσημα, παρά τις έντονες διαφωνίες επί της ουσίας. Όσο όμως εκεί είδαμε έναν Πρόεδρο που τουλάχιστον κάτι έχει κατά νουν, άλλο τόσο τρομάξαμε την περασμένη Δευτέρα, παρακολουθώντας τον να μην έχει τίποτα χειροπιαστό στο μυαλό του για τη διαχείριση των κορυφαίων δημοσίων ζητημάτων.

Συνέχισε ο κ. Χριστόφιας να μας πείθει ότι την καυτή πατάτα της διακυβέρνησης ενός ευρωπαϊκού κράτους όχι μόνο δεν την αντέχει και δεν την αντιλαμβάνεται, αλλά και για να καλύψει την αδυναμία του, δήθεν απαξιώνει να ασχοληθεί σοβαρά μαζί της. Όσο, δε, περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο ο πολίτης αισθάνεται έναν Πρόεδρο που και να θέλει, μάλλον δεν μπορεί να κυβερνήσει.

Έφαγε ενάμιση χρόνο ο Δημήτρης Χριστόφιας να αντιληφθεί ότι υπάρχει οικονομική κρίση. Τους τελευταίους τρεις-τέσσερεις μήνες, ένα σωρό μέτρα διαρρέουν από τον υπουργό Οικονομικών και τους αρμόδιους λειτουργούς, υπό μορφή διερεύνησης αντιδράσεων και προετοιμασίας της κοινής γνώμης. Η κυβέρνηση (εκτός αν Πρόεδρος και υπουργός ανήκουν σε διαφορετική) κατέθεσε στο ΔΗΚΟ έγγραφο με μέτρα για συζήτηση. Πιθανόν να έχει ενημερώσει και την Ευρώπη για τις συγκεκριμένες προθέσεις. Για να ανακαλύψουμε προχτές ότι όλο αυτό το πανηγύρι στην πλάτη της Κυπριακής οικονομίας δεν ήταν τίποτα άλλο από μια εικονική πραγματικότητα.

Μπορεί ο Πρόεδρος από το αμίμητο «εμάς δεν μας αγγίζει η κρίση» να πέρασε στο «καιγόμαστε και πρέπει να πάρουμε μέτρα» πριν από έναν μήνα, αλλά την περασμένη Δευτέρα ανακοίνωσε ότι μέτρα δεν υπάρχουν. Θα ξεκινήσει – λέει – διάλογο με τους κοινωνικούς εταίρους, ο οποίος – όπως ξεκαθάρισε – παίρνει χρόνο. Το πώς θα αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις της κρίσης θα το δούμε μετά!

Το τι θα κάνει ο Πρόεδρος με τον υπουργό του, ο οποίος πλασάρει δεξιά κι αριστερά μέτρα «ανύπαρκτα», είναι δικό τους θέμα. Η εντολή διακυβέρνησης, άλλωστε, στον Πρόεδρο προσωπικά ανήκει. Το θέμα μας εμάς ως πολίτες είναι η ασφυξία που ολόκληρη η παραγωγική κοινότητα της χώρας νιώθει, έχοντας μια κυβέρνηση που εν ώρα κρίσης πολύ περισσότερο νοιάζεται να δικαιολογήσει την αγορά νέου αυτοκινήτου αντί να εξηγήσει τη στρατηγική της, για να επιτευχθεί οικονομική ανάπτυξη και σταθερότητα. Αλλά, την ώρα που ο κ. Χριστόφιας απέτυχε να παρουσιάσει το πώς θα περιοριστούν οι αλόγιστες κρατικές δαπάνες, ποιος μπορεί να περιμένει σχέδιο για τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων, το πώς θα ανοίξουν νέοι τομείς και θα προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις; Κανείς.

Έχουν απόλυτο δίκαιο όσοι αντιδρούν στις παρωπίδες και στις ιδεολογικές αγκυλώσεις με τις οποίες αντιμετωπίζονται σήμερα τα καίρια ζητήματα. Το ίδιο ορθή, πιστεύω, είναι η άποψη ότι η συνεχής αναβολή στην ανάληψη πρωτοβουλιών στοχεύει στο να ρίξουμε το πολιτικό κόστος στην Ευρώπη. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, που κατά τη γνώμη μου είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των δεινών μας.

Ο κ. Χριστόφιας δεν χάνει ευκαιρία να τονίζει ότι μας κάνει χάρη που μας προεδρεύει. Από την ατάκα του ότι υποχρεώθηκε να κυβερνήσει ένα καπιταλιστικό κράτος για να λυθεί το Κυπριακό, την κουβέντα του όπου σταθεί και όπου βρεθεί ότι ο λαός τον «φόρτωσε» με την προεδρία, την απάντησή του ότι για χάρη μας – δήθεν – εγκατέλειψε την τιμητικότερη θέση για έναν Ακελικό, αυτήν του Γ.Γ.

Και άρχισα να πιστεύω ότι πραγματικά θεωρεί ότι του χρωστάμε! Προσπαθεί μάλιστα με αυτόν τον τρόπο να αιτιολογήσει την άγνοια για τα ζητήματα, τον εφησυχασμό για τα προβλήματα, την αδυναμία λήψης πρωτοβουλιών. Και νιώθει ότι πρέπει να του κτίσουμε και άγαλμα, επειδή έδωσε πίσω το 10% του μισθού του, το μόνο λαϊκίστικο και ανούσιο πυροτέχνημα που κατάφερε να ψελλίσει, για να αντιμετωπιστεί η κρίση.

Δεν ξέρω αν στις πρώην ανατολικές χώρες, όπου η εξουσία εκπήγαζε από το κόμμα, οι λαοί έπρεπε να αισθάνονται ευγνωμοσύνη για τη «μεγαλοψυχία» των ηγετών να τους κυβερνούν. Εδώ όμως στις δημοκρατίες η εξουσία εκπηγάζει από τον λαό. Με τον ηγέτη να οφείλει στον λαό αντίληψη και ανάληψη των ευθυνών, αλλά και λογοδοσία, επειδή επελέγη για να διαχειρίζεται τις τύχες του.