Δύο πολύ σοβαρά φαινόμενα παρατηρούνται σήμερα στην Κυπριακή πολιτική ζωή. Έχουμε, σε προεκλογική περίοδο, την κατακόρυφη αύξηση της αμφισβήτησης των πολιτών με πιο ελεύθερη σκέψη, για το κατά πόσο είναι ικανοί οι θεσμοί να διαχειριστούν τα ιδιαίτερα απαιτητικά σύγχρονα προβλήματα. Και την ώρα ακριβώς που συμβαίνει αυτό, η κυβέρνηση υποπίπτει σε μια απίστευτη και ατέλειωτη σειρά αντιφάσεων, που κάθε άλλο παρά συνδράμουν στο να επιστρέψει η ελπίδα και η προσδοκία σε όλους εμάς τους πολίτες. Οι καλύτερες μέρες ούτε διαφαίνονται, ούτε και μπορούν να στηρίξουν την πρόκληση τους σε κάποιο πλάνο και κάποιο σχέδιο. Διότι πολύ απλά τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει.
Τα πράγματα κάποια στιγμή χρειάζεται να τεθούν και να συζητηθούν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Αφού πρώτα αναγνωρίσουμε το μεγάλο δεδομένο. Ότι δηλαδή για πρώτη φορά η οικονομία μας δεν ανταποκρίνεται με τους παραδοσιακούς αυτοματισμούς της για να δώσει τη διέξοδο από την κρίση. Χρειάζεται την βοήθεια, την καθοδήγηση και τη διάνοιξη νέων τομέων και νέων ευκαιριών από το ίδιο το κράτος. Όπως επενδύσαμε τη δεκαετία του ’80 στον τουρισμό, τη δεκαετία του ’90 στις υπηρεσίες και τη πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα στα ακίνητα, σήμερα απαιτείται μια νέα διέξοδος.
|
Ούτε η οικονομία, ούτε η αξιοπιστία της πολιτικής υπηρετούνται με εικονικές πραγματικότητες |
Προσωπικά πιστεύω στους τρεις πυλώνες στους οποίους στηρίζεται σήμερα η ευημερία του λαού μας. Δεν είναι ξοφλημένοι ούτε και έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους. Χρειάζονται και οι τρεις ενίσχυση. Ο τουρισμός θέλει έργα και σημεία αναφοράς που θα ελκύουν τον ξένο, από την ώρα που ο ήλιος δεν είναι πια αρκετός. Οι υπηρεσίες πρέπει να προχωρήσουν για να γίνουμε ελκυστικοί και σε ξένες επενδύσεις που να έχουν φυσική παρουσία και όχι μόνο την τυπική τους βάση στην Κύπρο. Τα ακίνητα χρειάζεται να εξορθολογηστούν και να απευθυνθούμε σε νέες ξένες αγορές για να αναθερμανθεί το ενδιαφέρον.
Αυτό που η οικονομία μας όμως χρειάζεται περαιτέρω, είναι η διάνοιξη νέων τομέων. Και υπάρχουν τρεις τομείς πολύ συγκεκριμένοι για να το πετύχουμε αυτό. Ο πρώτος είναι η παιδεία. Να γίνει η Κύπρος περιφερειακό εκπαιδευτικό και ερευνητικό κέντρο. Η χώρα μας, μόνο την τελευταία χρονιά, έχει να επιδείξει ένα νόμπελ οικονομικών και τη μεγάλη ανακάλυψη στο ινστιτούτο γενετικής για το σύνδρομο down. Δεν μπορεί να εμμένουμε σε θεωρίες όπως τα μη κερδοσκοπικά εκπαιδευτικά ιδρύματα και να μην δίνουμε τις διευκολύνσεις και τα κίνητρα εκείνα που θα προσελκύσουν ξένα ινστιτούτα. Η δήλωση του Υπουργού της Παιδείας ότι είναι όνειρο θερινής νυκτός αυτός ο στόχος, είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε σήμερα.
Ο δεύτερος νέος τομέας μπορεί να είναι η υγεία. Για να γίνουμε όμως κέντρο παροχής υπηρεσιών υγείας χρειαζόμαστε πρώτα απ’ όλα το ΓΕΣΥ και εξίσου χρειαζόμαστε ιατρική σχολή στο πανεπιστήμιο. Εδώ και δεκαετίες ακούμε και πληρώνουμε για Γενικό Σύστημα Υγείας, αλλά σύστημα δεν βλέπουμε. Και είναι η χειρότερη υπηρεσία προς αυτό τον στόχο το να δηλώνει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ότι εγκαταλείπει την εργασία τόσων ετών χωρίς καν να καταθέτει εναλλακτική πρόταση.
Τέλος, είναι η ενέργεια. Η δυνατότητά μας να έχουμε φυσικό αέριο. Μια εξαιρετικά σημαντική προοπτική την οποία χρειάζεται να διαχειριστούμε με τρομερή προσοχή και αποφασιστικότητα. Κάτι που δεν κάνουμε σήμερα, εφόσον είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχουμε μια συγκεκριμένη μακροπρόθεσμη στρατηγική για το θέμα. Λέει ο καθένας από τους αρμοδίους την άποψη του και κερδίζει πανηγυρικά η λογική του «βλέποντας και κάνοντας».
Αυτά τα θέματα θα μπορούσαν να αποτελούν το αντικείμενο πολύ μεγάλου μέρους του προεκλογικού διαλόγου. Να συζητάμε δηλαδή την προοπτική να προχωρήσει η χώρα μπροστά και να προκαλέσουμε ξανά ανάπτυξη και ευημερία.
Την ατζέντα των θεμάτων σε κάθε εκλογές πρώτα απ’ όλα την θέτουν αυτοί που κυβερνούν. Που στην Κύπρο σήμερα δυστυχώς θεωρούν τη μόνη συνταγή για πρόοδο, την προσπάθεια να δοθούν ψεύτικες ενέσεις ψυχολογίας και τη δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας. Με τοποθετήσεις που καθημερινά διαψεύδονται και προσπάθεια διαστρέβλωσης ιστορικών δεδομένων. Δίνοντας την εικόνα ότι στόχος της οικονομικής πολιτικής είναι η διαχείριση της φτώχιας και της σημερινής δυσπραγίας, αντί δημιουργία ελπίδας και προοπτικής. Κτυπώντας και την πραγματική οικονομία και την αξιοπιστία της πολιτικής.