Δικαίως μας βαρέθηκαν

Ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος, είναι πανθομολογούμενο, δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις με τη διεθνή κοινότητα και ιδιαίτερα με όσους είχαν ανάμειξη στο Κυπριακό. Είτε τον θεωρούσαν εχθρικό είτε απίστευτα πεισματάρη είτε πολιτικό μιας άλλης εποχής είτε απελπιστικά νομικιστή είτε άνθρωπο που δεν επιθυμούσε τη λύση, ο τέως Πρόεδρος είχε απομονωθεί σημαντικά και μαζί του το Κυπριακό έπεσε εν πολλοίς στην απραξία και στην ανυπαρξία ενδιαφέροντος, μετά το φιάσκο του 2004.

Τα πιο πάνω ασφαλώς δεν γράφονται για τον μακαρίτη τέως Πρόεδρο. Κάθε άλλο. Είναι για τον νυν. Διότι το κοντράστ των πολιτικών – όπως επιχειρήθηκε από τον ίδιο τον κ. Χριστόφια να παρουσιαστεί στην αρχή – δημιούργησε στη διεθνή κοινότητα μεγάλες προσδοκίες ότι το Κυπριακό θα έβγαινε από το τέλμα. Προσδοκίες που συνεπικουρούνταν από σημαντικές αρχικές κινήσεις του Προέδρου στο Κυπριακό που οφείλουν όλοι να αναγνωρίσουν. Με την εκλογή του, λοιπόν, ο Δημήτρης Χριστόφιας έφερε κινητικότητα, επανέφερε το ενδιαφέρον και έβαλε μπροστά μια διαδικασία. Το ζήτημα όμως είναι αν η υπεραισιοδοξία που ο ίδιος ο Πρόεδρος δημιούργησε πριν από δύο χρόνια θα αποδειχθεί εν τέλει ωφέλιμη ή θα μας κτυπήσει ως μπούμερανγκ.

Δυστυχώς, μάλλον το δυσάρεστο δεύτερο σενάριο είναι που δείχνει να επικρατεί. Κι αυτό γιατί οι πρώτες κινήσεις Χριστόφια (σωστές ή λανθασμένες) δεν είχαν συνέχεια, δεν είχαν συνέπεια και δεν πείθουν πλέον τη διεθνή κοινότητα ότι συνοδεύονται από πραγματική ουσία και επιθυμία για λύση. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αμφισβητώ επ’ ουδενί τη βούληση του κ. Χριστόφια να λυθεί το Κυπριακό. Αμφισβητώ όμως τη μεθοδολογία, τη στρατηγική και την εν γένει αντίληψη που διαθέτει για το πώς παίζεται το διεθνές διπλωματικό παιχνίδι.

Οι αστοχίες του Προέδρου έχουν αναφερθεί και αναλυθεί αρκετά. Περιόρισε την ανάγκη λύσης του Κυπριακού σε προσωπικό θέμα μεταξύ του ιδίου και του κ. Ταλάτ και ζήτησε και πέτυχε να μην αναμειγνύεται κανείς άλλος. Έβαλε μια δική του διαδικασία διαπραγματεύσεων, την οποία όλοι αποδέχθηκαν. Έκανε σημαντικές και σοβαρότατες υποχωρήσεις, χωρίς ούτε να πάρει κάποιο αντάλλαγμα, αλλά ούτε και να πετύχει αναγνώριση της πρωτοβουλίας και της γενναιοδωρίας του. Το πιο πρόσφατο και εξαιρετικά σοβαρό ήταν ο τρόπος αντιμετώπισης πρώτα της πιθανότητας και τελικά της εκλογής Έρογλου. Όπου η βεβαιότητα ότι θα δήθεν θα επικρατούσε στην άλλη πλευρά η σκληρή γραμμή, οδήγησε τη δική μας σε σκληρότερη…

Όλα αυτά φαίνονται στα μάτια των ξένων πολύ ευτράπελα, σε βαθμό που κινδυνεύουμε σοβαρά να μας βαρεθούνε όλοι. Και αν βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση τους, μάλλον δεν θα τους βρούμε και πολύ άδικο. Τόσα χρόνια, όλος ο κόσμος θεωρούσε ότι ξέραμε τι θέλαμε και πού ελπίζαμε και προσέκρουε στην τουρκική αδιαλλαξία και στα συμφέροντα που έπρεπε να εξυπηρετηθούν. Τα τελευταία έξι-επτά χρόνια, όμως, εμείς διαλαλούμε με κάθε τρόπο ότι δεν ξέρουμε τι ζητάμε.

Άλλα λέμε στο εσωτερικό, άλλα στο εξωτερικό. Αμφισβητούμε διαδικασίες που οι ίδιοι έχουμε προτείνει. Έχουμε δυστυχώς καταφέρει να παρουσιάζεται ακόμη και ο κ. Έρογλου πιο διαλλακτικός από εμάς, αφήνοντας μονίμως την πρωτοβουλία στην άλλη πλευρά, που θεωρούμε ότι όλος ο κόσμος θα θεωρούσε αδιάλλακτη και δίνοντας διαρκώς την εντύπωση ότι εμείς είμαστε που δεν θέλουμε λύση.

Το να είσαι εχθρικός είναι πιθανόν λιγότερο επιβλαβές παρά να είσαι αναξιόπιστος. Κάτι τέτοιο κινδυνεύουμε να πάθουμε σήμερα, με μόνη διέξοδο να φαίνεται το στίγμα που έδωσε προχθές ο κ. Παπανδρέου, βασισμένος στην πρόταση Χριστόφια για διαγώνια διαπραγμάτευση, Αμμόχωστο και εμπόριο και διεθνή διάσκεψη υπό προϋποθέσεις. Να βγούμε εμείς επιτέλους ένα βήμα μπροστά στην πρωτοβουλία. Και να το προωθήσουμε κιόλας.

Για να το κάνουμε όμως, απαιτείται να ξεκολλήσουμε από τις αγκυλώσεις μας. Να μιλήσουμε ξανά στον έξω κόσμο, είτε δυτικούς είτε ανατολικούς. Να αντιληφθούμε τη θέση μας στην Ευρώπη, χωρίς αγκυλώσεις και σύνδρομα. Και αυτό είναι σήμερα το στοίχημα του Προέδρου. Για να σώσει την παρτίδα και ταυτόχρονα και την αξιοπιστία του, θα πρέπει να θυσιάσει πράγματα πολύ παλιά και όχι και τόσο σοβαρά για τον υπόλοιπο – πλην ΑΚΕΛ – κόσμο.