Ένας κορυφαίος Έλληνας σοσιαλιστής πολιτικός, ο Θόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος είναι μάλιστα αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παπανδρέου, δήλωσε σε συνέντευξη στο BBC ότι διαπιστώνει στην Ευρώπη έλλειμμα ηγεσίας. Ήθελε με αυτό τον τρόπο να καταθέσει την απαρέσκειά του για την αντιμετώπιση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ώρα που η Ελλάδα κινδυνεύει. Για να στηρίξει μάλιστα τη θέση του, ο κ. Πάγκαλος εξέφρασε την άποψη ότι αλλιώς θα ήταν τα πράγματα αν στο πηδάλιο των πιο σημαντικών ευρωπαϊκών χωρών ήταν ο κ. Σιράκ, ο κ. Κολ και η Μάργκαρετ Θάτσερ. Επικαλέστηκε λοιπόν ο σοσιαλιστής Έλληνας τρεις κατεξοχήν δεξιούς πολιτικούς ηγέτες για να αναδείξει την αξία της έννοιας της ηγεσίας, μεταξύ των οποίων και την κ. Θάτσερ, που λοιδορήθηκε όσο κανείς άλλος από την Αριστερά ως η προσωποποίηση του «άσπλαχνου νεοφιλελευθερισμού».
Δεν είναι στόχος μου να κρίνω τον κ. Πάγκαλο, ούτε και να εισέλθω στην εύκολη διέξοδο της αντιγερμανικής υστερίας που κυριαρχεί στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό. Θεωρώ όμως ότι ο κ. Πάγκαλος, ίσως και χωρίς να το θέλει ακριβώς έτσι, εντόπισε τον κίνδυνο που επικρατεί για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, στην Ευρώπη, την Ελλάδα, την Κύπρο, αλλά και διεθνώς. Και το εντόπισε προτάσσοντας ηγέτες αντιλαϊκούς, σκληρούς και πολλές φορές «επικοινωνιακά άξεστους» στην εφαρμογή των όσων πίστευαν. Πολιτικούς όμως που είχαν θέση και άποψη, την οποία δεν θα άλλαζαν επειδή έτσι ήθελε ο λαός, αλλά θα επιχειρούσαν να πείσουν τον λαό για το δίκαιο που πίστευαν ότι είχαν.
|
η πολιτική και η ηγεσία δεν είναι μενού α λα καρτ
|
Αυτό ακριβώς είναι στοίχημα για τους ηγέτες σήμερα. Να αποδείξουν ότι η πολιτική και η ηγεσία δεν είναι μενού α λα καρτ, ούτε και αντικείμενο που αλλάζει περιεχόμενο εκ περιτροπής, ανάλογα με τις γύρω συνθήκες, για να χρησιμοποιήσω μια προσφιλή σε εμάς τους Κυπρίους φράση. Διότι, σήμερα, μέσα στην κρίση, τώρα που η πολιτική θα κριθεί κυρίως για την αξιοπιστία της, τα σημάδια δεν είναι καλά.
Η Ευρώπη δεν είναι μηχανή που τρέχει μόνο όταν υπάρχει ανάπτυξη και ευημερία και αυτό είναι που πρωτίστως καλείται σήμερα να αποδείξει. Ανεξαρτήτως λοιπόν των ευθυνών των κυβερνήσεων της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, η Ευρώπη καλείται σήμερα να κατοχυρωθεί ως οργανισμός που μπορεί να τιμωρεί, να επιτηρεί, να σκληραίνει την παρέμβασή της σε οποιοδήποτε μέλος της αν δεν έχει κινηθεί σωστά, αλλά σε καμία περίπτωση να μην αφήσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα να υποστεί έστω και τη μικρότερη γρατζουνιά στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου. Αν η Ευρώπη δεν αποδείξει σήμερα ότι είναι σοβαρός οργανισμός, δεν θα μπορέσει ποτέ να το πετύχει.
Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με την ελληνική κυβέρνηση. Που έρχεται από τη μια και ζητά συναίνεση από τα κόμματα και τους πολίτες για τις απαιτούμενες θυσίες, για να έρθει την επομένη να βάλει μπουρλότο στο εσωτερικό σκηνικό, ζητώντας υπευθύνους και λαϊκά δικαστήρια την ώρα που το καράβι βουλιάζει. Λες και δεν υπήρχε χρόνος μετά για αυτά.
Ερχόμενοι τώρα στα δικά μας, θα δούμε σωρεία πρόσφατων παραδειγμάτων εκ περιτροπής πολιτικής. Ξεκινώντας από τον Πρόεδρο, που από την ημέρα που εξελέγη, επιχειρεί να πλέει στο άγνωστο, πατώντας σε δύο βάρκες που κινούνται προς εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις. Για να φτάσει σήμερα να συνάπτει ένα νέο «μίνιμουμ πρόγραμμα» με το ΔΗΚΟ και να συμφωνεί ότι θα αναφέρεται στο ΔΗΚΟ για κάθε του κίνηση. Σε μια τεράστια αντίφαση, όπου από τη μια ο Πρόεδρος και οι «δικοί του» θέλουν να μας πείσουν για την επικράτηση της πολιτικής τους εντός ΔΗΚΟ, και από την άλλη ο κ. Καρογιάν και οι «δικοί του» θέλουν να μας πουν ότι κλείδωσαν πλέον την ουσιαστική και προαπαιτούμενη συμμετοχή και συμφωνία τους στη λήψη αποφάσεων. Αλλά και στην αντιπολίτευση, που δείχνει μέσα σε ένα μήνα τόσο έντονη, που αντικειμενικά διερωτάται κάποιος για το πόσο συνάδει η σημερινή με την προ ενός μηνός εικόνα.
Σε όλον αυτόν τον συρφετό αλλοπρόσαλλων, αντιφατικών και αλληλοσυγκρουόμενων τοποθετήσεων και ενεργειών, ο πολίτης κάθε χώρας εύλογα αναζητεί κάτι πολύ συγκεκριμένο: τον ηγέτη που πιστεύει σε κάτι ουσιαστικό, μόνιμο και σταθερό. Αυτόν που δεν αλλάζει τοποθέτηση εκ περιτροπής, με βάση δευτερεύουσες ανάγκες.