Ελλάδα και Κύπρος

Η Ελλάδα βιώνει σήμερα μια πολύ ιδιότυπη εκλογική αναμέτρηση. Σηματοδοτείται αυτές τις ώρες το τέλος της εποχής της μεταπολίτευσης και η αρχή μιας περιόδου αμφισβήτησης που φτάνει στο όριο της απαξίωσης. Και αυτό γιατί μπορεί οι δύο πόλοι να θέτουν στους πολίτες κλασσικού τύπου διλήμματα, αλλά η ψήφος των πολιτών δεν δείχνει διάθεση να εξαρτηθεί από αυτά.

Όσο ο κ. Καραμανλής ζητά νωπή εντολή για να προχωρήσει στις αλλαγές που θα δημιουργήσουν δημοσιονομικό και κρατικό ορθολογισμό για να αντέξει στην κρίση, άλλο τόσο οι πολίτες σκέφτονται ότι του έδωσαν δύο φορές απλόχερα αυτή την ευκαιρία. Και δεν του συγχωρούν ότι βολεύτηκε μη αξιοποιώντας την εμπιστοσύνη και ούτε πείθονται ότι αυτή τη φορά έχει την αληθινή διάθεση και θέληση. Από την άλλη, ο κ. Παπανδρέου αραδιάζει ευχολόγια και τάζει λαγούς με πετραχήλια μέσα στην οικονομική τρικυμία, χωρίς καν να καταθέτει ένα στοιχειώδες πρόγραμμα διακυβέρνησης. Δεν εκτίθεται για να μην υποπέσει στο λάθος, ενώ φόβους προκαλεί το γνωστό στον Έλληνα και “δουλεμένο” σύστημα ΠΑΣΟΚ.

Ο ψηφοφόρος σήμερα κατά πάσα πιθανότητα δεν θα επιλέξει πολιτική. Είναι πεπεισμένος ότι και οι δύο προτεινόμενες οδηγούν σε αδιέξοδο, επειδή δεν τους πείθει κανείς ότι θα τις εφαρμόσει αξιόπιστα. Και αφού αποδίδουν αποτυχία στις ευκαιρίες Καραμανλή, η επετηρίδα φαίνεται ως η διέξοδος για να μην οδηγηθεί η χώρα στην ακυβερνησία. Εξ’ ου και από αύριο πιθανόν θα έχουμε νέο πρωθυπουργό, χωρίς και αυτός να απολαμβάνει την προσδοκία και τον ενθουσιασμό της κοινωνίας για ένα καλύτερο αύριο. Γεγονός που δημιουργεί ακόμη περισσότερες και δυσβάστακτες απαιτήσεις.

Η συζήτηση για τις προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει η Ελλάδα, περιορίστηκε στην οικονομία και τον τρόπο λειτουργίας του κράτους. Εμείς ωστόσο στην Κύπρο γνωρίζουμε καλά ότι δεν είναι μόνο εσωτερικά τα θέματα που θα κληθεί να χειριστεί σύντομα η Ελληνική Κυβέρνηση. Σε μια εποχή μάλιστα που η Κύπρος μάλλον με δυσπιστία και βαρεμάρα αντιμετωπίζεται και πάλι στην Αθήνα. Όχι μόνο για το χρονίζον Κυπριακό και το ότι αποτελούμε ως χώρα διάδρομο νομότυπης φοροδιαφυγής, αλλά και λόγω της εμπλοκής Κυπρίων σε σκάνδαλα (π.χ. Βατοπαίδι). Σε μια εποχή που η Τουρκία ανακηρύσσεται ως ο μεγάλος παίκτης στην ευρύτερη περιοχή και καλπάζει στο Διεθνές διπλωματικό πεδίο. Σε μια εποχή που η ίδια η Κυπριακή κυβέρνηση περιθωριοποιείται, με αστεία ανοίγματα προς την Κούβα και την Βενεζουέλα, αλλά και αποτυχημένες προσπάθειες πρόσδεσης σε Ρωσικά και Αραβικά συμφέροντα.

Όταν όμως Κύπρος και Ελλάδα αναλάμβαναν την αδιανόητη εκστρατεία να παλέψουν για την δική μας ένταξη έστω και χωρίς λύση, ένα από τα ζητούμενα ήταν να αποκτήσει ο Ελληνισμός δύο αξιόπιστες φωνές στην Ευρώπη και διεθνώς. Ήταν ίσως η μοναδική φορά στην ιστορία που Αθήνα και Λευκωσία συντονίστηκαν και συναποφάσιζαν σε όλα τα επίπεδα. Ένα σχήμα που αποδεδειγμένα έφερε αποτελέσματα και διπλωματικές νίκες για πρώτη και μόνη φορά. Ένα σύστημα όμως που δυστυχώς δεν διατηρήθηκε, με αποτέλεσμα να βιώνουμε σήμερα την οπισθοδρόμηση σε επίπεδο διπλωματικής δυνατότητας.

Η Κύπρος, ορθά, ουδέποτε επενέβη στα εσωτερικά της Ελλάδας. Και εδώ είναι που ελέγχεται ο κ. Αναστασιάδης, εφόσον ήταν τουλάχιστον άκομψο να επιτεθεί κατά του Έλληνα πρωθυπουργού ως θεσμού, μια μόλις εβδομάδα πριν τις εκλογές. Την ώρα μάλιστα που ο κ. Καραμανλής δίνει μάχη προσωπικής πολιτικής επιβίωσης. Η Κύπρος όμως ταυτόχρονα, δεν μπορεί να θεωρεί ότι μπορεί να αποκτήσει συμμάχους χωρίς την Ελλάδα. Αυτό δηλαδή που επιχειρεί να πράξει ο κ. Χριστόφιας. Και εδώ είναι το δράμα. Γιατί την ώρα που Αθήνα και Λευκωσία είναι καταδικασμένοι από την μοίρα να πορευθούν μαζί, δείχνουν να ψάχνουν τρόπους απεξάρτησης. Όταν η Κύπρος τοποθετείται αλλιώς από ότι η Ελλάδα σε θέματα όπως το Κόσσοβο και η Γεωργία, όταν στηρίζει το Ρωσικό δόγμα για Άμυνα και Ασφάλεια, κάθε άλλο παρά ενισχύουμε την θέση μας. Όπως και αντίστροφα, όταν η Αθήνα περιμένει από εμάς τα πάντα στο Κυπριακό.

Η αυριανή Ελληνική Κυβέρνηση θα πρέπει να δουλέψει σκληρά για μια πιο δυνατή χώρα στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό της. Για μια Ελλάδα με το κύρος και την αξιοπιστία που δεν θα επιτρέπει – εκ των πραγμάτων και όχι εξ επιβολής – σε κανένα Κύπριο πρόεδρο να πειραματίζεται σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, για να εξυπηρετήσει ιδεολογικές αγκυλώσεις που θα μπορούσαν να βρίσκονται σε αρχαιολογικό μουσείο. Και αυτό, μετά την οικονομία, είναι ίσως το δεύτερο μεγαλύτερο στοίχημα.