Επί της ουσίας κανείς;

Έχει καταντήσει ιδιαζόντως κουραστικό, αλλά το χειρότερο είναι ότι συμπαρασύρει και την κοινή γνώμη ως το κυρίαρχο. Αναφέρομαι στην έφεση του πολιτικού κόσμου να αποφεύγει την ουσία του κάθε θέματος και να συζητά για τις διαδικασίες και το σαβουάρ βιβρ της πολιτικής. Να παραπέμπει τα καίρια ζητήματα στις ελληνικές καλένδες και να αναλώνεται σε περί διαγραμμάτων αντιπαραθέσεις και κοκορομαχίες, που δεν προσθέτουν παρά μόνο εκνευρισμό στους πολίτες που αναμένουν επιτέλους κάποιες λύσεις.

Η πιο πάνω λογική αφορά όλα τα ζητήματα και όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Είτε τις λίγες που έχουν εναπομείνει να στηρίζουν την κυβέρνηση, είτε την αντιπολίτευση, που και στο Κυπριακό αλλά και στην οικονομία αποφεύγουν να αντιπαρατεθούν για την πραγματική ουσία. Την ώρα μάλιστα που πλέον έχει γίνει γενικώς παραδεκτό (επιτέλους) ότι ο τόπος δεν πάει καλά σε κανέναν τομέα.

Στο Κυπριακό, δεν συζητάμε την παταγώδη αποτυχία της στρατηγικής Χριστόφια που επένδυσε τα πάντα στην παρουσία του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, έκανε σοβαρές και αχρείαστες παραχωρήσεις προκειμένου να τον βοηθήσει για επανεκλογή και μετέτρεψε την πιθανή εκλογή Έρογλου σε δικό μας πρόβλημα από πρόβλημα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Δεν μιλάμε καν ακόμη για σχέδιο «Β» και για το πώς θα αντιμετωπιστεί το επερχόμενο δύσκολο περιβάλλον. Διότι πλέον, έτσι όπως έχουν όλοι προτρέξει να προεξοφλήσουν τη νίκη Έρογλου και έχουν από πριν περιχαρακωθεί για να αποκομίσουν κέρδη στο εσωτερικό μέτωπο, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος και ο κ. Έρογλου να εκλεγεί και να φταίμε εμείς πάλι για το αδιέξοδο.

Αντί να ασχολούμαστε με πιο ουσιαστικά θέματα, αναλωνόμαστε στο κατά πόσον ο κ. Χριστόφιας έχει καλούς συμβούλους, αν είναι ο ίδιος νομικός και αντιλαμβάνεται τα θέματα, αν ενημερώνει σωστά και πότε τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, αν ζητά προκαταβολικά στήριξη σε διάφορες κινήσεις που θέλει να κάνει. Από την πλευρά τους δε, ο κ. Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ θέλουν να έχουν την τυφλή στήριξη όλου του πολιτικού κόσμου σε οτιδήποτε κάνουν, διότι αλλιώς «υποσκάπτεται» – όπως λεν – ο Πρόεδρος, λες και είμαστε στην Κίνα τον καιρό του Μάο.

Την ίδια στιγμή που εμείς κοκορομαχούμε για το αν υπάρχουν καλοί εμπειρογνώμονες στο πλευρό του Προέδρου, Ευρώπη, Αμερική, Βρετανία, Αθήνα και Άγκυρα ασχολούνται με το πώς θα κινηθούν στο νέο πολύπλοκο σκηνικό, στο οποίο μάλιστα το Κυπριακό δεν μπορεί πλέον να παίζει και τον καθοριστικότερο ρόλο, εφόσον υπάρχουν πολύ πιο πιεστικά ζητήματα για τον καθένα από τους πιο πάνω παράγοντες. Και προφανώς κανείς από τους πιο πάνω δεν ασχολείται με το αν οι δικοί μας πολιτικοί «παίζουν κουμέρες». Αντιθέτως, βρίσκουν αφορμή να τους προσπερνούν και να επιχειρούν να διαμορφώσουν τα νέα δεδομένα χωρίς εμάς.

Στην οικονομία τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Εκεί έχουμε μια κυβέρνηση που, αποδεδειγμένα, ούτε αντιλαμβάνεται ούτε μπορεί να αντιληφθεί. Αφού, δύο χρόνια μετά, τους πέρασε από το μυαλό ότι η κρίση επηρεάζει και την Κύπρο, ετοίμασαν και έστειλαν στην Ευρώπη, Μεγάλη Παρασκευή, ένα «δήθεν» Πρόγραμμα Σταθερότητας. Το οποίο «Πρόγραμμα» το μόνο που ουσιαστικά επιχειρεί είναι να μην ενοχλήσει κανέναν στο εσωτερικό και να μην προκαλέσει πολιτικό κόστος, άσχετα αν πάμε από το κακό στο χειρότερο…

Και εδώ, ωστόσο, δεν υπάρχει συζήτηση ουσίας, με ελάχιστες εξαιρέσεις από πολύ συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα. Ούτε για το πώς θα προκληθεί ανάπτυξη, ούτε για το πώς θα περιοριστούν πραγματικά οι περιττές δαπάνες. Περιοριζόμαστε και στην οικονομία σε διαδικαστικά ζητήματα, για το αν η κυβέρνηση λειτουργεί σε κλίμα ενότητας και ενημερώνει σωστά και έγκαιρα. Αλλά και για το κατά πόσον ο κ. Σταυράκης είναι επαρκής, λες και η οικονομική πολιτική του κράτους είναι υπόθεση ενός…

Στην Κύπρο έχουμε προεδρικό σύστημα. Σε αυτό το πολιτειακό σύστημα ο λαός εκλέγει Πρόεδρο και ο Πρόεδρος έχει αποκλειστικά την ευθύνη της διακυβέρνησης. Η δημοκρατία λειτουργεί όταν κρίνεται ο Πρόεδρος για τις αποφάσεις και τις ενέργειές του και όχι για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί. Επί της ουσίας δηλαδή της διακυβέρνησης και στο τι «ταμείο» θα παραδώσει με τη λήξη της πενταετίας. Σε αυτή την ουσία είναι που χρειάζεται συζήτηση και προτάσεις. Μια ευθύνη που ανήκει σε όλους. Και στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση.