Μπορεί, ημερολογιακά, κάθε χρόνος να τελειώνει 31 Δεκεμβρίου, στην πράξη όμως και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, το έτος τελειώνει τον Αύγουστο και αρχίζει ξανά τον Σεπτέμβρη. Ειδικά στους λαούς της Μεσογείου, όπως είναι και ο δικός μας, ο Αύγουστος είναι ο μήνας που θα δώσει χρόνο για συναναστροφή με προσφιλή πρόσωπα, αλλά και ευκαιρίες για συλλογισμό και προβληματισμό, τόσο κοιτάζοντας πίσω, όσο και προσδοκώντας σε μια καλύτερη επόμενη χρονιά.
Σε μια παραλία συνήθως, πέραν των χαλαρών και χωρίς νόημα συζητήσεων και αναγνώσεων των lifestyle περιοδικών για να ξεκουραστεί και το μυαλό, προκύπτει πάντα και η κουβέντα για ζητήματα όπως ο αθλητισμός, η κοινωνία, η οικονομία αλλά και η πολιτική. Επιμένω στο τελευταίο, διότι την πολιτική τη συζητά είτε άμεσα είτε έμμεσα ο καθένας, έστω και αν δεν το παραδέχεται. Ιδιαίτερα φέτος, που αποδείχθηκε ότι οι αποφάσεις του πολιτικού συστήματος δεν μπορούν να είναι κάτι ξένο, αλλά αφορούν τον καθένα, τη δραστηριότητα και την ποιότητα της ζωής του, πολύ περισσότερο από όσο θεωρούσε προηγουμένως.
Η πολιτική φέτος είχε την ευκαιρία της. Σε μια χρονιά που η οικονομική κρίση γονάτισε την ανάπτυξη και την ευημερία, θα μπορούσε το πολιτικό σύστημα να αναδείξει νέες ιδέες και κατευθύνσεις. Μέσα από τις δυσκολίες, άλλωστε, προκύπτουν και οι μεγάλες προκλήσεις και ευκαιρίες.
Δυστυχώς όμως αυτό δεν έγινε σε κανένα επίπεδο. Η Κύπρος δείχνει να χάνει το τρένο στους περισσότερους από τους τομείς. Και κυρίως στους τρεις βασικούς πυλώνες: στο Κυπριακό, στην οικονομία και στη δομή και ποιότητα του πολιτικού συστήματος.
|
Είναι ανιαρό οι παλινωδίες στο ΔΗΚΟ να είναι το πιο ενδιαφέρον θέμα συζήτησης
|
Στο Κυπριακό, τη χρονιά που πέρασε, είχαμε πρώτα την απεγνωσμένη προσπάθεια της κυβέρνησης αλλά και άλλων να συνδράμουν στην επανεκλογή του κ. Ταλάτ. Ο σύντροφος του Προέδρου όμως απέτυχε, δίνοντας τροφή στη θεωρία του αδιάλλακτου Έρογλου, ο οποίος θα ήταν τόσο άτεγκτος στις ακραίες του θέσεις που όχι μόνο δεν θα επέτρεπε πρόοδο, αλλά θα μας απάλλασσε και από το βάρος να αποδείξουμε ότι την ευθύνη της μη προόδου τη φέρει η άλλη πλευρά. Το σενάριο αυτό προέτρεξαν να συμμερισθούν τόσο ο κ. Χριστόφιας, όσο και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Κάνοντας ακόμη πιο εύκολη την προσπάθεια της Τουρκίας να εξωραΐσει τον Ντερβίς Έρογλου και να συνεχίσει να παρουσιάζεται ως η κατ’ εξοχήν πλευρά που θέλει λύση.
Το φθινόπωρο θα είναι θερμό για το εθνικό θέμα. Έχουμε κουράσει τον κόσμο όλο, πολύ περισσότερο όταν δείχνουμε με κάθε τρόπο ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Είναι άγνωστο το μέχρι πού θα φτάσει η διεθνής κοινότητα για να πιέσει για εξελίξεις. Όπως επίσης άγνωστο είναι αν η δική μας πλευρά έχει διάθεση να αναλάβει πραγματικές πρωτοβουλίες που δεν θα επιτρέπουν στην Τουρκία να συνεχίζει να εμφανίζεται και να κερδίζει τον χαρακτηρισμό της διαλλακτικής.
Στην οικονομία τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Συνεχίζουμε να πιπιλούμε την καραμέλα της ψυχολογίας, λες και με γιουρούσια μικροειδήσεων θα καταφέρουμε να γυρίσουμε το αρνητικό κλίμα. Ασφαλώς και επί μέρους θετικές εξελίξεις υπάρχουν. Εκείνο όμως που συνεχίζει να απουσιάζει είναι ένα στρατηγικό πλάνο δομικών αλλαγών στο Δημόσιο και αναθέρμανσης και εκ νέου ανάπτυξης της κυπριακής οικονομίας. Ακόμη και στη σχεδόν χρεοκοπημένη Ελλάδα, βλέπεις μια πολύ σοβαρή προσπάθεια που σιγά-σιγά δίνει αξιοπιστία και ελπίδα στην αγορά. Στην Κύπρο, παρακολουθείς την αδιέξοδη αποθέωση της λογικής του «σιωπάτε και πάλι θα περάσουμε»…
Και εδώ είναι που μπαίνει και το πολιτικό σύστημα. Η αδυναμία της κυβέρνησης να έχει σαφή κατεύθυνση και ευδιάκριτους άξονες κυβερνητικής πολιτικής, δεν έχει δυστυχώς απαντηθεί με απόλυτα πολιτικούς όρους. Με εναλλακτικά σχέδια δράσης που θα προσφέρουν τουλάχιστον την ελπίδα νέων λύσεων. Τα οποία, ακόμη και αν υπάρχουν, δεν είναι ευδιάκριτα στην κοινωνία των πολιτών. Αντιθέτως, κυριαρχεί μια βαρετή και ανούσια κοκορομαχία σε όλα τα επίπεδα. Είναι πολύ ανιαρό να αποτελούν οι παλινωδίες στο ΔΗΚΟ το πιο ενδιαφέρον θέμα πολιτικής συζήτησης, σε περίοδο κρίσης. Όπως και η αντιπαράθεση όλη να βασίζεται σε ρουσφέτια.
Στη φετινή παραλία, η πολιτική συζήτηση δεν θα μπορεί να είναι πλούσια για τον πολίτη. Μπορεί όμως να είναι δημιουργική για τους πολιτικούς. Μπαίνουμε και σε προεκλογική σεζόν, όλο και κάτι νέο μπορεί να ακούσουμε. Ας ελπίσουμε!
Οι παλινωδίες στο ΔΗΚΟ είναι ότι πιο αληθινό είτε μας αρέσει είτε όχι από την πολιτική μας ζωή. Στα άλλα κόμματα όλοι υποκλίνονται στον αρχηγό. Στο ΔΗΚΟ επιτέλους αμφισβητούνται και οι ηγεσίες. Να το δούμε και στα άλλα κόμματα και να το χαρούμε. Αυτό θα πεί δημοκρατία, αυτό θα πεί ειλικρίνεια. Αυτό θα πεί πολιτικό θάρρος. Όχι σαν το ψεύτικο θάρρος που επιδεικνύουν οι χαιδεμένοι της πολιτικής μας ζωής μετά το θάνατο του αρχηγού Μακαρίου. Διότι κανένας δεν δικαιώνεται να λέι εδιαφωνούσα με τον Μακάριο χωρίς να έχει τεκμηριωμένα διαφωνήσει την ώρα της μεγάλης απόφασης.
Στο ΔΗΚΟ οι διαφωνίες είναι ανοικτές και τεκμηριωμένες. Να τις δούμε επιτέλους και στο Συναγερμό και στο ΑΚΕΛ και στην ΕΔΕΚ και στου Οικολόγους και στο ΕΥΡΩΚΟ. Έτσι θωρακίζεται η δημοκρατία όχι με παραταγμένα στρατιωτάκια!!!