Ζητείται Όραμα

Κατά την ανάλυση των επιπτώσεων της διεθνούς οικονομικής κρίσης, αυτό που φοβούνται περισσότερο οι κρατούντες διεθνώς δεν είναι τα πρόσκαιρα σημαντικότατα οικονομικά προβλήματα που επιχειρήσεις, πολίτες, εργαζόμενοι, αλλά και τα ίδια τα κράτη αντιμετωπίζουν. Ο τρόμος τους καταλαμβάνει όταν αναλογίζονται τα ρήγματα που θα υποστεί ο κοινωνικός ιστός της κάθε χώρας, η διάβρωση της κοινωνικής συνοχής και η μετάβαση πολλών πολιτών σε συνθήκες διαβίωσης που θα πλησιάζουν την ανέχεια. Όλα αυτά, είναι φυσιολογικό, θα οδηγήσουν σε κοινωνικές επαναστάσεις και ταραχές που όχι μόνο δεν θα καλυτερέψουν τα πράγματα, αλλά θα επιβαρύνουν την ήδη θλιβερή κατάσταση και θα επιβραδύνουν την ανάκαμψη.

Όλοι οι σοβαροί διεθνείς αναλυτές παραδέχονται ότι οι πιο δυνατές να αντιμετωπίσουν τέτοιες καταστάσεις, είναι οι χώρες της νότιας Ευρώπης. Ακριβώς επειδή ο κοινωνικός ιστός είναι πολύ πιο δυνατός σε χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, Ιταλία, η Ελλάδα και η Κύπρος. Οι αξίες της οικογένειας, της παράδοσης και της αλληλεγγύης, οι ιστορικοί και συναισθηματικοί δεσμοί που ενώνουν τους ανθρώπους σε αυτές της χώρες, οι κακουχίες που όλοι μαζί υπέστησαν, οι κοινοί στόχοι που όλοι μαζί υπηρέτησαν, οι αγώνες που έδωσαν με θυσίες και αίμα τις πλείστες φορές, δημιούργησαν στην πορεία των αιώνων μια πολύ αυξημένη κοινωνική ευαισθησία. Αυτοί θεωρούνται και οι λόγοι που στους λαούς μας οι γονείς δεν αφήνουν τα παιδιά χωρίς βοήθειες όταν ενηλικιωθούν, ακόμη και αν παντρευτούν, τα παιδιά δεν αφήνουν τους γονείς να γεράσουν μόνοι τους κ.ο.κ.

Όλα όσα πιο πάνω αναφέρονται και τα οποία σήμερα μελετούνται από άλλα πολύ πιο προηγμένα κράτη για να λάβουν τα δικά τους μέτρα και να ενδυναμώσουν τους δικούς τους συνεκτικούς κοινωνικούς δεσμούς, έχουν διαχρονική γενεσιουργό αιτία. Τα κοινά οράματα του κάθε λαού. Την πρώτη ύλη που συνάρπαζε τους ανθρώπους, ένωνε γύρω από κοινούς σκοπούς και επικέντρωνε την ανθρώπινη σκέψη και το ενδιαφέρον πέραν από το ατομικό επίπεδο και στο συλλογικό.

Η Κυπριακή κοινωνία είναι σκληροτράχηλη, αλλά και σκληρή σε μεγάλο βαθμό. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς μετά από όσα πέρασε στο πέρασμα του χρόνου. Είναι όμως παραδοσιακά και μια κοινωνία αλληλεγγύης. Που στην ιστορία άπειρες φορές ενώθηκε για αγώνες και υπηρέτηση σκοπών. Νοουμένου ότι αυτοί υπήρχαν. Και μοναδική προϋπόθεση για να υφίστανται κοινοί στόχοι, ικανοί να φέρουν μαζί τους πολίτες, είναι να υπάρχουν ηγεσίες ικανές να διαμορφώνουν και να επικοινωνούν τα μεγάλα οράματα. Κάτι όπως στην Αμερική με τον Ομπάμα και την Ρωσία με τον Πούτιν.

Τον τελευταίο καιρό η κοινωνία μας γίνεται μάρτυρας μόνο θλιβερών και ανησυχητικών γεγονότων. Φαινόμενα που αποδεικνύουν διάβρωση, έξαρση πρωτοφανών περιπτώσεων ατομικισμού αλλά και έλλειψη κατεύθυνσης και ενθουσιασμού. Κανένας κοινός στόχος δεν ενθουσιάζει σήμερα τους πολίτες. Έτσι, οι έφηβοι διοχετεύουν την κοχλάζουσα ενέργεια τους σε πράξεις τραμπουκισμού στα σχολεία, οι νέοι πιστεύουν πια μόνο σε χρηματοβόρες ποδοσφαιρικές ομάδες αφού δεν υπάρχει κάτι άλλο, οι μεγαλύτεροι επικεντρώνονται αποκλειστικά στην οικονομική ανέλιξη (πραγματική ή και ψεύτικη), την κοινωνική απήχηση και το μέσο όταν μια πράξη έχει να κάνει με το δημόσιο.

Την ίδια ώρα οι καθηγητές στασιάζουν διότι δεν μπορούν να κερδίσουν τον σεβασμό των μαθητών, είτε ως προσωπικότητες, είτε μέσα από το απαρχαιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα. Για το ποδόσφαιρο λαμβάνονται περιοριστικά μέτρα μετακίνησης οπαδών από μια αστυνομία που δείχνει να μην μπορεί να μοιράσει δύο ζώων άχυρο (εκτός βέβαια από τα ρουσφέτια στις μεταθέσεις). Η κυβέρνηση έχει αποδοθεί στην διάβρωση της εθνικής ταυτότητας των ελληνοκυπρίων, για να αποδυναμώσει και το τελευταίο οχυρό.

Όραμα κοινό για τον λαό μας δεν υπάρχει. Οι τελευταίοι που φταίνε είναι οι πολίτες. Αυτοί δε που δεν έχουν καμία ευθύνη, αλλά δικαιούνται να κατηγορούν τους πάντες για την έλλειψη κοινών στόχων είναι οι νέοι. Πως να πιστεύει όμως η κοινωνία μας σε κάτι, όταν αυτό το κάτι κανείς δεν το προσφέρει; Πως να ενώνεται η κοινωνία μας γύρω από κοινούς σκοπούς, όταν αυτοί που πρέπει να την οδηγήσουν σε δρόμους οραματισμού, οι πολιτικοί ηγέτες, έχουν γίνει στην πλειοψηφία τους οι κατ’ εξοχήν φορείς του ατομικισμού και της χωρίς αξίες συναλλαγής; Οι καιροί είναι δύσκολοι και τα προβλήματα ασφυκτικά. Αυτή την ώρα ζητείται ελπίδα για τον λαό μας. Ζητούνται συλλογικά οράματα που να συναρπάσουν, από ηγεσίες πειστικές για να ενθουσιάσουν.