Μια κοσμογονία συμβαίνει στο πολιτικό σύστημα ολόκληρης της Ευρώπης. Θα συνέβαινε κάποια στιγμή, μετά την παταγώδη αποτυχία των πολιτικών και των πολιτικών σχηματισμών, που με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου έβαζαν την μικροπολιτική πάνω από την ουσιαστική πολιτική, την πελατειακή σχέση πάνω από οράματα και αξίες, που επέλεγαν τον εύκολο δρόμο της παροχολογίας και της αναξιοκρατίας. Ήταν επόμενο να υποστούν τον λαϊκό “λιθοβολισμό” όσοι έκτισαν πολιτικά παλάτια στην άμμο του πολιτικού λαϊκισμού, αλλά και αρκετοί πραγματικά παλάτια στην βρωμιά της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες που – για να τα λέμε όλα – φέρουν ακέραιη την συνυπευθυνότητα της στήριξης ενός σαθρού συστήματος. Τώρα που αντιλαμβάνονται ότι το πελατειακό κράτος δεν έχει πια να τους προσφέρει ούτε “νερό και στάρι”, ξύπνησαν και θέλουν εκδίκηση από την κεφαλή του. Αυτά “εις τας Ευρώπας” και ιδιαίτερα την Ελλάδα και τις άλλες μεσογειακές χώρες.
Στην Κύπρο, έχουμε ως συνήθως μια χρονική καθυστέρηση στην εμφάνιση των Πανευρωπαϊκών πολιτικών φαινομένων. Το γνωστό “delay syndrom”. Η απροθυμία και η ψωροπερηφάνια δεν μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε τα λάθη και οδηγεί τις κοινωνικές εκρήξεις να εμφανίζονται μετά το πανηγύρι.
|
Η πολιτική των σκοπιμοτήτων που μας φόρτωσε Χριστόφια, τώρα θέλει πρόεδρο “μαριονέτα”; |
Το πολιτικό μας σύστημα είχε στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές την ευκαιρία να πάρει ξανά την κατάσταση στα χέρια του. Να ηγηθεί πριν οι εξελίξεις το καταπλακώσουν. Ιδιαίτερα από την ώρα που η κυβέρνηση και ο πρόεδρος το μόνο πλέον που παρακαλούν είναι να προλάβουν να τελειώσουν την “καταραμένη” βάρδια πριν το πλοίο βουλιάξει, οι υπόλοιποι μπορούσαν να παρουσιάσουν τη δική τους συνταγή για να ξαναγίνει η Κύπρος χώρα με κύρος και ουσιαστική αξιοπρέπεια, χώρα που παρά το ιδιαίτερο της πρόβλημα κέρδιζε το σεβασμό και απολάμβανε την εμπιστοσύνη των ξένων κυβερνήσεων και πολιτών. Κατ’επέκταση, να είναι η χώρα μας ασφαλές καταφύγιο για κάθε σοβαρό επενδυτή, αλλά και πολιτικά ισχυρή απέναντι στην τουρκική απειλή που ουδόλως έχει εξαλειφθεί.
Όνειρα θερινής νυκτός… Τη ώρα που Υπουργός Οικονομικών και Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας μας προετοιμάζουν για τον μηχανισμό, πρώτο θέμα συζήτησης και ειδησεογραφίας εξακολουθεί να είναι αν θα τα βρει ο Κάρογιαν με τον Ομήρου και ο Κάρογιαν με τον Άντρο Κυπριανού. Αν δηλαδή το ανατολίτικο παζάρι της εξουσίας καταφέρει να μας επιβάλει για άλλη μια φορά πρόεδρο.
Και εδώ είναι που θέλω να σταθώ. Η σημερινή κατάσταση απαιτεί περισσότερο παρά ποτέ ηγεσία. Ηγέτη με στόχους, πρόγραμμα και σχέδιο. Στο προεδρικό μας σύστημα ο πρόεδρος απολαμβάνει σχεδόν βασιλικών αρμοδιοτήτων. Χρειαζόμαστε άνθρωπο που θα μας βγάλει από τη βάλτο στην οποία βουλιάζουμε και θα μας οδηγήσει στο αύριο.
Παρακολουθώ ανελλιπώς τις προσπάθειες του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου να συμφωνήσει σε κοινή κάθοδο στις προεδρικές, κυρίως για να διασωθούν οι ηγεσίες των κομμάτων που τον συνιστούν. Αλλά και την εμφανή προσπάθεια να βρεθεί ο τρόπος που και το ΑΚΕΛ θα συνταχθεί με αυτό το σχήμα, από την ώρα που ο κ. Χριστόφιας έριξε λευκή πετσέτα. Δεν θεωρώ κακό κόμματα να συνασπίζονται γύρω από ένα κοινό πολιτικό στόχο, μια πολιτική πρόταση, ένα όραμα. Αυτό είναι θεμιτό. Είναι μέρος των δημοκρατικών τους καθηκόντων.
Αντιδρώ όμως όταν βλέπω τα κόμματα που για τις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες μας φόρτωσαν τον Δημήτρη Χριστόφια για πρόεδρο, σήμερα να επιχειρούν να μας επιβάλουν ένα πρόεδρο μαριονέτα. Που έχει ξανακουστεί σε προεδρικό σύστημα να συμφωνείται πρώτα η πολιτική που θα ακολουθηθεί για την επόμενη πενταετία και μετά ο άνθρωπος που θέλουν να ηγηθεί της χώρας; Μια πολιτική μάλιστα που το μόνο στο οποίο επιχειρεί να δώσει έμφαση είναι στο τι δεν αποδέχεται και όχι τι θέλει να πετύχει; Να μπαίνει η άμαξα μπροστά και να ψάχνουμε κάποιο άλογο που να φαίνεται “όμορφο” να την σπρώξει; Και τι θα κάνει αύριο αυτό το “άλογο” αν εκλεγεί με τα χίλια λουριά των μικροκομματικών δεσμεύσεων, όσο καλές προθέσεις και αν έχει;
Πολλοί ήλπιζαν ότι τα πράγματα στην Κύπρο κάποια στιγμή θα εξελίσσονταν και θα άλλαζαν προς το καλύτερο. Συμφωνώ και έχω αγωνιστεί έντονα για ένα νέο ύφος πολιτικής. Δεν δείχνουν όμως ότι θα αλλάξουν σύντομα αναίμακτα. Θα πρέπει πρώτα να αιματοκυλιστούμε με το χτες που θέλει να δώσει την τελευταία μάχη της βόλεψης και της επιβίωσης του στις πλάτες μας.