Σε όλες τις δυτικές χώρες υπάρχει σήμερα η μεταβατική γενιά των πολιτών. Αυτή των σημερινών 30άρηδων και 40άρηδων που έζησαν το τέλος της βιομηχανικής εποχής, την άνθηση της τεχνολογίας και της ταχύτητας μετάδοσης της πληροφορίας και της γνώσης, την παγκοσμιοποίηση. Είναι η γενιά που σε ελάχιστο χρόνο κλήθηκε να προσαρμοστεί σε ένα σωρό ραγδαίες προκλήσεις και να αλλάξει στερεότυπα για αιώνες ριζωμένα. Από τη διάδοση της τηλεόρασης, μέχρι το διαδίκτυο. Από την ευκολία των μεταφορών και της επικοινωνίας, μέχρι την κατάργηση των νομισμάτων και την αντικατάστασή τους από το πλαστικό και άυλο χρήμα. Είναι η γενιά που αποτελεί τη γέφυρα των «περίεργων» νεαρών με τους «πεισματάρηδες» γηραιότερους.
Σε αυτό τον προκλητικό ορυμαγδό εξελίξεων, οι Κύπριοι 30άρηδες και 40άρηδες είχαμε να μεγαλώσουμε μαζί με την τουρκική εισβολή και την κατοχή του 1/3 της πατρίδας μας. Είτε το καταλαβαίναμε είτε όχι, το Κυπριακό επηρέασε κάθε έκφανση της ζωής μας. Τους φίλους που είχαμε από τη γειτονιά και το σχολείο, τις ατέλειωτες πολιτικές συζητήσεις που κάναμε από την εφηβεία, τα ενδιαφέροντά μας, το επάγγελμα που διαλέξαμε, το κόμμα που επιλέξαμε, τη συνολική μας κοσμοθεωρία.
Ζήσαμε τους μεγάλους ηγέτες της Κύπρου. Αυτούς που στη σημερινή μας ηλικία είχαν αναλάβει τότε να εγκαταστήσουν το κυπριακό κράτος. Τον Μακάριο, τον Κληρίδη, τον Κυπριανού, τον Παπαδόπουλο, τον Λυσσαρίδη, τον Παπαϊωάννου. Υπήρχαν για χάρη τους άνθρωποι έτοιμοι ακόμη και να θυσιαστούν. Ζήσαμε την απόλυτη πολιτικοποίηση.
|
Οι 30άρηδες και 40άρηδες αλλάξαμε την οικονομία και το lifestyle. Χρειάζεται να αλλάξουμε και την πολιτική |
Δεν μείναμε όμως να μιζεριάζουμε, αλλά ταυτόχρονα προοδεύαμε. Η οικονομία αναγεννήθηκε. Η ξένη βοήθεια δεν χαραμίστηκε. Ο τουρισμός και η οικοδομική βιομηχανία ξαναστήθηκαν και μια στρατιά νέων Κυπρίων επιστημόνων δημιούργησαν τον χρηματοπιστωτικό τομέα, τη ναυτιλία και τις υπηρεσίες.
Το κυριότερο όμως ήταν οι αλλαγές στην κοινωνική ζωή. Και, ναι, εννοώ το lifestyle του σύγχρονου Κύπριου, που συγκρίνεται με αυτό κάθε προηγμένου λαού. Όσο κι αν το μέγεθος περιορίζει, ο Κύπριος παραμένει έτοιμος να αφομοιώσει το τι συμβαίνει διεθνώς και να το προσαρμόσει στα δικά μας μέτρα. Η Λευκωσία αποτελεί μικρογραφία σύγχρονης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, παρά το ότι το μέγεθός της δεν είναι μεγαλύτερο από αυτό της Λαμίας ή του Ηρακλείου. Ο κάθε πολίτης αγωνίζεται για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Οι επιχειρήσεις αναζητούν διαρκώς την εξέλιξη.
Όλα αυτά τα πετύχαμε έχοντας παραδίπλα το Κυπριακό και την έγνοια του ως το αδιαμφισβήτητο πρώτο θέμα. Πιστεύοντας ο καθένας στον δικό του πολιτικό ηγέτη και τη δυνατότητά του να σπάσει τα αδιέξοδα και το τέλμα. Στην πορεία νιώσαμε τη δικαίωση και την επιτυχία της ένταξης στην Ευρώπη. Επανήλθε στη χώρα η αυτοπεποίθηση. Δεν ήμασταν πια εγκλωβισμένοι της επέμβασης μιας άλλης χώρας. Ξεφύγαμε από τη μιζέρια του μικρού και κατατρεγμένου κράτους.
Για να έρθει όμως η κρίση και να μας προσγειώσει. Διότι η δική μας γενιά, που έμαθε να κοιτάζει στα μάτια τις διαφορετικές προκλήσεις, αντιλαμβάνεται το πολιτικό σύστημα να μην μπορεί να την ακολουθήσει. Όχι μόνο να μην καταφέρνει να δώσει λύσεις στα σημερινά ζητούμενα, αλλά να μην μπορεί καν να μιλήσει γι’ αυτά. Και από την ώρα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις έγνοιες του 30άρη, η συζήτηση για τις ακόμη πιο πολύπλοκες σκέψεις του 20άρη δεν είναι καν εικονική πραγματικότητα. Το Κυπριακό γίνεται, από εθνικό θέμα, η αφορμή για να μην αλλάζει τίποτα.
Τις τελευταίες μέρες στήθηκε από την κυβέρνηση το σκηνικό των εκλογών. Και πολύ φοβούμαι ότι το μόνο που επιβεβαίωσε είναι την ύπαρξη στην Κύπρο δύο κόσμων. Της κοινωνίας που προχωρεί και της πολιτικής που μένει πίσω. Για να επισημάνει στη δική μας γενιά πως, όπως έκανε για τα άλλα, χρειάζεται να επιλέξει και για την πολιτική την πρόοδο. Αλλιώς η πολιτική θα αποτελεί τον μόνο τομέα στον οποίο η γενιά της εισβολής θα παραμένει μόνιμος θεατής. Και με δική της επιλογή, θα παραμένει από την πολιτική μονίμως απ’ έξω. Όχι μόνο από πλευράς φυσικής παρουσίας, αλλά κυρίως από πλευράς νοοτροπίας.