Από πολλούς στην Κύπρο, δεν θεωρείται και τόσο ενδιαφέρον να ασχολείσαι με την πολιτική σκηνή της Ελλάδας, ακόμη και όταν αυτή απασχολεί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων απ’ άκρη σ’ άκρη της γης. Αυτή όμως είναι η αντιμετώπιση όσων δεν αντιλαμβάνονται τις προεκτάσεις και την πραγματική σύνδεση που υπάρχει μεταξύ των δύο κρατών. Ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες.
Όπως και να ’χει, η πολιτική φάρσα που παίχτηκε στις πλάτες των Ελλήνων πολιτών την τελευταία εβδομάδα, είναι πολύ διδακτική για όλους. Με συμπεράσματα χρήσιμα, τρομοκρατικά, φρικτά, αλλά και παραδείγματα προς μίμηση.
Αν κάνουμε μια σύντομη διαδρομή του ορυμαγδού γεγονότων, θα ξεκινήσουμε από την μπλόφα του δημοψηφίσματος που έριξε ο κ. Παπανδρέου και άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου. Πρώτον, διότι για πρώτη φορά μια χώρα άνοιγε μόνη της το κεφάλαιο εθελούσιας εξόδου από την Ευρωζώνη, αλλά και, δεύτερον, διότι ο λαός τρόμαξε βλέποντας τη σοβαρή ευθύνη για το μέλλον της χώρας να ρίχνεται πάνω του.
Ο κ. Παπανδρέου έχασε το ασύμμετρο ρίσκο, αλλά και τη γη κάτω από τα πόδια στο εξωτερικό, και στο ίδιο το κόμμα του. Η Ελλάδα έπρεπε να αλλάξει ηγεσία για να σταθεί. Η συναίνεση δε των δύο έγινε εθνική αναγκαιότητα, όσο και αν κανείς δεν την πίστευε. Η ΝΔ ειδικά, που επιχείρησε να κρυφτεί πίσω από το ότι ο κ. Παπανδρέου δεν βροντοφώναξε «παραιτούμαι», επιδιώκοντας περισσότερο τον εξευτελισμό του πολιτικού αντιπάλου, παρά την ουσία.
|
Όταν έφτασε το μαχαίρι στο λαιμό, οι Έλληνες πολίτες ανακάλυψαν την ισχύ τους |
Η απευθείας απειλή του Όλι Ρεν για έξοδο από την Ευρωζώνη ανέτρεψε για πρώτη φορά το μικροκομματικό παιχνίδι. Η ΝΔ αντιλήφθηκε ότι πρέπει –έστω κάπως– να συνεργαστεί, αλλιώς θα χρεωνόταν την ολική καταστροφή. Εκεί λοιπόν ξεκίνησε –σχεδόν δημοσίως– το μικροπολιτικό παζάρι που και στην Κύπρο ζούμε ειδικά μεταξύ πρώτης και δεύτερης Κυριακής. Εκεί αποδείχθηκε, μάλιστα, ότι τη συναίνεση κανείς δεν την πίστεψε και κανείς δεν την επεδίωκε στ’ αλήθεια.
Στόχο είχαν και οι δύο να προστατεύσουν το μαγαζί τους, το πολιτικό τους τομάρι και τα δικά τους κεκτημένα. Να μην αφήσουν καν την εντύπωση ότι παραχωρούν σε άλλα από τα παραδοσιακά χέρια την εξουσία, να κοροϊδέψουν ξανά τους ξένους και να θεωρούν ότι θα ξεγελάσουν τους πολίτες με την άμεση προεκλογική εκστρατεία.
Ο κ. Σαμαράς, βγάζοντας την ουρά του απ’ έξω και επιδιώκοντας την ελάχιστη δυνατή συμμετοχή και την όσο το δυνατόν πιο ευκρινή συνέχεια της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ από τη μια, και ο κ. Παπανδρέου, με επιλογές όπως του στενού του συνεργάτη κ. Πετσάλνικου που τον διατηρούσε στον έλεγχο των πάντων από την άλλη, προσπάθησαν να πετύχουν ένα και μόνο πράγμα: να μην αλλάξει τίποτα, να μην απειληθεί το μικροσύστημα διαδοχής στην εξουσία και να μην εμφανιστεί κανείς που μπορεί να είναι πιο ικανός.
Δεν μυθοποιώ ανθρώπους και δεν έχω προσωπική άποψη για τον κ. Παπαδήμο. Ξέρω όμως ότι θα ξεκινούσε με τις καλύτερες δυνατές προοπτικές υπό τις περιστάσεις, εφόσον εξασφάλιζε τουλάχιστον τη σοβαρότητα, τη γνώση και την έξωθεν καλή μαρτυρία. Φαινόταν η καλύτερη λύση και πέντε μέρες ο κόσμος όλος συζητούσε το όνομά του. Όλος ο κόσμος εκτός από τους δύο ηγέτες που έπρεπε! Με τα μικροπολιτικά συστήματα του καθενός να διαρρέουν φαντασιώσεις, μπας και καταφέρουν να τον κάψουν.
Στο άκουσμα λοιπόν μιας επιλογής χαμηλών προσδοκιών, όπως εκείνης του κ. Πετσάλνικου, λειτούργησε το ένστικτο επιβίωσης της κοινωνίας. Και αυτό πιστεύω ότι αποτελεί το μεγαλύτερο μάθημα όλης αυτής της ιστορίας. Διότι αν κάποιος είχε παρακολουθήσει τη λυσσαλέα αντίδραση των πολιτών –με επιχειρήματα– μέσα από σύγχρονα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως twitter, facebook και sms, θα αντιλαμβανόταν ποια ήταν πράγματι η αιτία που υποχρέωσε 50 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να απειλήσουν με παραίτηση και να συμπεριφερθούν ως εκπρόσωποι του λαού και όχι ως κομματικοί υπηρέτες.
Τα αντανακλαστικά των πολιτών επέβαλαν τη διατήρηση ζωντανής της ελπίδας για διάσωση της χώρας, απέναντι στο κομματικό παζάρι. Επέβαλαν τον κ. Παπαδήμο επειδή πίστεψαν ότι αποτελούσε την τελευταία ευκαιρία. Το γιατί όμως τα αντανακλαστικά αυτά ενεργοποιούνται ελάχιστα πριν την καταστροφή, ας μας προβληματίσει όλους.
Καλή δύναμη στον κ. Παπαδήμο. Ας τον αφήσουν τουλάχιστον να δουλέψει. Ας ευχηθούμε να ανταποκριθεί.
Δεν έχει να κάνει με λυσσαλέα αντίδραση των πολιτών. Οι εκλογές θα ήταν μια λύση. Φιλελεύθερη και δημοκρατική. Ας μην τραβάμε το χαλί της δημοκρατίας από τους πολίτες, το κάνουμε ήδη όντας στην Ε.Ε. Μια ελάχιστη σύγκλιση πολιτικής πράξης και λαικής βούλησης είναι απαραίτητη
Αγαπητέ μου Μιχάλη,
Η ανάλυσή σου είναι πλήρης. Προσθέτω, όμως, ότι ένας κούκος δεν αρκεί. Και όσο κι αν δουλέψει (μόνος) δεν φτάνουμε στην έξοδο του τούνελ. Η βάρκα χρειάζεται όλους να κάνουν κουπί. Κι έτσι, οι της ΝΔ θα προετοιμάζονται για τις εκλογές (που όσο πρέπει να τις αποφύγουμε και να δουλέψουμε, άλλο τόσο ο κ.Σαμαράς θα τις επιδιώκει με μονομανία) και οι του ΠΑΣΟΚ για τον νέο αρχηγό τους.
Βάρκα στην καταιγίδα και με έναν στο τιμόνι και στο κουπί, δε σώζεται…
Ας προσευχηθούμε λοιπόν.
H dinami ton politon den eksipakouete ke den eksisonete me tin apodoxi enos trapeziti sto pidalio tou Titanikou pou onomazete Ellada. Mia apli katanoisi ton omologon (bonds) pou afti tin stigmi stin Ellada vriskonte sto 26% se sisxetismo me Germania (1.7%), Agglia (2.3%), Kanada (2.1%) akoma ke Italia (6.6%) dixni oti o monos dromos gia tin Ellada den itan oi ekloges opos zitouse o Samaras, oute o Petsalnikos oute o Papadimas oute i epistrofi sti Nea Dimokratia. To pios kyverna tin Ellada meta apo tin apofasi na paradosoun mia eleftheri xora se epitropi trapezikon ke oikonomologon apoteloumeni apo Germanous, Ollandous, Gallous ke Afstriakous ine to telefteo apo ta provlimata pou exi na antimetopisi afti i xora. Erxonte poli mavres meres san i pio ftoxi xora tis Evropis ke episimos gia ta epomena deka xronia ke esi to mono pou vlepis ine i epikratisi ton politon? Pion politon? Afton pou tha minoun ke den tha pane na doulepsoune se alles xores ke na megalosoun ta pedia tous eki? Distixos i moni lysi gia na ksekinisi mia xreokopimeni oikonomika (alla oxi politistika i koinonika) xora ine na figi apo to evro ke na min plirosi oute ena xreos ke na ksanaksekinisi exontas tous polites mazi tis. Kitakse tin Brazilia ke tin Argentini pou vriskontan prin deka xronia ke pou simera ke pou tha vriskete se deka xronia i Ellada. Dinami ton politon? Den nomizo. To arthro sou tha itan pio orthografika sosto an evazes: H dinami ton politikon!
@sofroniou Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση αλλά υπάρει και ο αντίλογος. Η Ελλάδα είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία και όχι προεδρική όπως στην Κύπρο. ‘Οταν λοιπόν το 80% και πλέον των εκλελεγμένων από το λαό εκπροσώπων συμφωνούν σε κάτι, λυπάμαι αλλά αυτό δεν τραβά το χαλί της δημοκρατίας.
@Dimitris συμφωνούμε και στις διαπιστώσεις και στην ανάγκη για “προσευχή!”
@yiannos Γιάννο είναι αντιφατική η άποψη σου. Δεν θέλεις εκλογές, δεν θέλεις πολιτικούς, δεν θέλεις Ευρώπη, δεν θέλεις τραπεζίτες, δεν θέλεις ευρώ και εισηγήσε ένα αόρατο χέρι να φέρει πίσω τη δραχμή. Κοιτάζω την αργεντινή για παράδειγμα, σε μια κρίση που ξεκίνησε το 1999 και έφτασε το 2002 να έχει το 28% των πολιτών σε extreme poverty και άλλο 58% των πολιτών να ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας (86% φτωχούς). Δέκα χρόνια μετά την κρίση και αφού το εργατικό κόστος έγινε πάμφθηνο, όντως η οικονομία έχει ορθοποδήσει. Αν είναι αυτά τα δέκα σκληρά χρόνια που εισηγήσε με ελιές, λάδι, ούζο και βαμβάκι μόνο, καλώς. Επέτρεψε μου όμως να μην συμφωνώ. Το άρθρο αφορά την ικανότητα των πολιτών να επιβάλουν εξελίξεις όταν αυτές δεν εξυπηρετούν το σκληρό πολιτικό σύστημα. Πιστέυω, ότι το βόλεμα των πολιτικών και η μηδενική απειλή γι αυτούς ήταν ο Πετσάλνικος.