Να συνοψίσουμε πρώτα τι έγινε τον τελευταίο καιρό γύρω από το Κυπριακό και τα παρελκόμενα του. Πρώτο, την επίσκεψη του κ. Παπανδρέου ως νικητή και τροπαιούχου. Όχι μόνο διότι πήρε θριάμβευσε στις εκλογές, αλλά και επειδή βρήκε τον κ. Χριστοφια έτοιμο σαν ώριμο φρούτο να δεχθεί την πάλαι ποτέ απαράδεκτη για τον ίδιο πρωτοκαθεδρία της Ελλάδας στην λήψη αποφάσεων που έχουν να κάνουν με χειρισμούς, όπως αυτούς που θα απαιτηθούν τον Δεκέμβριο. Αφού περιπλανήθηκε ο πρόεδρος να βρει νέους συμμάχους στις τέσσερις γωνιές της γης (Ρωσία, Κίνα, Συρία, Κούβα, Βενεζουέλα), κατέληξε με τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο να επικαλείται πέντε φορές σε μία μέρα την ανάγκη συνεννόησης με την Αθήνα, πριν τοποθετηθεί. Ήρθε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, μίλησε για τακτική τύπου “Ελσίνκι”, μπέρδεψε τα πράγματα με τον οδικό χάρτη και όλοι χειροκρότησαν προεξάρχοντος του κ. Χριστόφια.
Το δεύτερο γεγονός ήταν η πρόταση του Προέδρου για εκ περιτροπής προεδρία. Να εκλέγεται δηλαδή ένας Ελληνοκύπριος από το σύνολο του πληθυσμού και ένας Τουρκοκύπριος από το σύνολο του πληθυσμού επίσης, μόνο που σε αυτή την περίπτωση οι ψήφοι των Ε/Κ θα σταθμίζονται για να έχουν το 20% της βαρύτητας. Ο Ε/Κ να αναλαμβάνει την προεδρία για 4 χρόνια και ο Τ/Κ για 2. Και οι δύο εννοείται, θα έχουν κατά το διάστημα που τους αναλογεί, τις εκτελεστικές εξουσίες ενός προέδρου. Η πρόταση του κ. Χριστόφια, αναμένει την απάντηση του κ. Ταλάτ προκειμένου να υιοθετηθεί.
Η πιο πολυσυζητημένη εξέλιξη ωστόσο, είναι τα πτυχία του κ. Τουμάζου Τσιελεπή, συμβούλου του προέδρου και συμμετέχοντα στις διαπραγματεύσεις και το Εθνικό Συμβούλιο. Αφορμή, ένα μεσημεριανό του Αντέννα, όπου ο κ. Χρίστος Κληρίδης αμφισβήτησε ευθέως την επιστημονική κατάρτιση του κ. Τσιελεπή, με τον δεύτερο να αποχωρεί.
|
Η πρόταση για Τουρκοκύπριο πρόεδρο είναι “πάρε” ή “δώσε”;
|
Θεωρώ την προσωπική επίθεση κατά του κ. Τσιελεπή ανοίκεια και απαράδεκτη. Εξ’ αρχής, γιατί ο Κύπριος πολίτης δεν εξέλεξε τον κ. Τσιελεπή, αλλά τον κ. Χριστόφια να διαχειριστεί τις τύχες του. Ο οποίος κ. Χριστόφιας, όπως και ο κάθε πρόεδρος, δικαιούται να έχει για συνεργάτη όποιον θέλει και όποιον εμπιστεύεται, όποια προσόντα και αν έχει. Ο κ. Τσιελεπής τον πρόεδρο και τις θέσεις του εκπροσωπεί. Στον κ. Χριστόφια είναι που πρέπει να απευθύνονται οι επιθέσεις αν κάποιος διαφωνεί, όχι στο “σαμάρι”. Πέραν του ότι είναι αντιδεοντολογικό να απαντάς σε θέσεις προβάλλοντας προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.
Από την άλλη όμως, θεωρώ αδιανόητο το πως κατόρθωσε ο κ. Χρίστος Κληρίδης με μια αναφορά του, να δώσει το έναυσμα για να αναστηθεί το τείχος του διαχωρισμού ανάμεσα στις παρατάξεις του 2004. Πως ένα επιμέρους περιστατικό, οδήγησε όλα τα κόμματα με πρώτο το ΑΚΕΛ, να αναπτύσσουν για μέρες θεωρίες συνωμοσίας, περιρρέουσας και φανατισμού. Να παίρνουν θέσεις μάχης οι φανατικοί της κάθε πλευράς και να επισκιάζουν με υστερίες την σοβαρότητα των όσων συμβαίνουν. Από μία συζήτηση όπου κανένας δεν είχε την νομιμοποίηση της λαϊκής βούλησης, συζητούμε για νέες κυβερνητικές συμμαχίες, κλίμα τρομοκρατίας, λογοκρισίας και πειθαναγκασμού. Άδικα διερωτώμαι αν το θέμα μας είναι η ουσία των συνομιλιών ή οι προσωπικές ατζέντες του καθενός;
Επειδή όμως σημασία έχει και η ουσία, δύο σημαντικά ερωτηματικά προέκυψαν τελευταία. Διότι, ενώ συντάσσομαι με τον κ. Παπανδρέου στο ότι η μόνη νικηφόρα φιλοσοφία είναι εκείνη της εποχής Σημίτη – Κληρίδη, αδυνατώ να συγκεκριμενοποιήσω τι θα μπορούσαμε να δώσουμε στην Τουρκία σήμερα, αντίστοιχο με το καθεστώς της υποψήφιας που πήρε στο Ελσίνκι με αντάλλαγμα την ένταξη μας, ή με την έναρξη των διαπραγματεύσεων που πήρε το 2004 δωρεάν.
Όπως επίσης, θεωρώ ότι η πρόταση για την εκ περιτροπής προεδρία είναι εκ των πραγμάτων αφόρητα ενοχλητική. Για να γίνει ανεκτή, θα πρέπει να περιβληθεί από πολλές θετικές δικλείδες για την πλευρά μας, κάτι που αμφιβάλλω αν έχει διασφαλιστεί. Πόσο μάλλον όταν η θεωρία των ιδεολογικών – κομματικών σκοπιμοτήτων πίσω από την πρόταση είναι βάσιμη, εφόσον αποτελεί προφανές όχημα εξουσίας για την αριστερά. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Η πρόταση έγινε από την πλευρά μας στο πλαίσιο του πάρε δώσε και εξ όσων γνωρίζουμε, δεν έχει συνδυαστεί με κάποια άλλη πτυχή του Κυπριακού. Αν λοιπόν η πρόταση γίνει από τον κ. Ταλάτ αποδεκτή, τότε εμείς θα έχουμε “δώσει”, η μήπως θα θεωρηθεί ότι έχουμε “πάρει” την αποδοχή της δικής μας επινόησης;
Προσωπικά φοβάμαι ότι είναι το δεύτερο που θα συμβεί. Και αυτό είναι που με ανησυχεί. Όχι αν ο κ. Τσιελεπής είναι συνταγματολόγος, νομικός, δικηγόρος ή αν ήταν “σκαρπάρης”…
* Για τους μη κατέχοντες την Κυπριακή διάλεκτο, σκαρπάρης = τσαγγάρης
Μιχάλη μου συμφωνώ απολύτως με τα λεγόμενα ή μάλλον τα γραφόμενα σου. Το μόνο που με βάζει στην πρίζα είναι αυτό το “όχημα εξουσίας για την αριστερά”. Το λέω δίότι (και χωρίς καμία πρόθεση να αναστήσω τις διαχωριστηκές γραμμές του 2004) αυτή ακριβώς ήταν η μόνη εξήγηση που χωρούσε στο μυαλό μου για την στάση του ΔΗΣΥ τότε και με δεδομένη την κινητικότητα που υπήρχε πριν φτάσουμε καν στο σχέδιο Αν1.
Και φυσικά δεν υπερασπίζομαι το ΑΚΕΛ ούτε βέβαια και τους χειρισμούς ως σήμερα. Βασικά όλοι μαζί τα κάναμε μαντάρα και φτάσαμε σήμερα απλώς να αφαιρούμε ανεπαίσθητα χαρακτηρισμούς από την “επιθυμητή” λύση. Πάει και το “δίκαιη”. Ίσα που στέκει το “βιώσιμη”. Στο τέλος θα μείνουμε με το “απλώς ανεκτή” και δερωτούμαι τί θα το κάνουμε.
Ελίζα, η θεωρία περί οχήματος στέκει λογικά διότι είναι πολύ πιο πιθανόν οι ψηφοφόροι του κ. Ταλάτ να ψηφίσουν υποψήφιο του ΑΚΕΛ παρά εκείνοι του Έρογλου υποψήφιο του ΔΗΣΥ. Η αντίστοιχη λογική ισχύει και για τον Τ/Κ. Πολιτικά τώρα, είναι ο κ. Χριστόφιας που δήλωσε ότι οι διαχωρισμοί δεν πρέπει να είναι κοινοτικοί αλλά ταξικοί. Το 2004 δεν υπήρχαν τέτοια.
Στο 2ο σχόλιο συμφωνώ απολύτως.