Η Ελληνική εισβολή

Είναι πολύ εύκολη η συναισθηματική προσέγγιση απέναντι στην τοποθέτηση του κ. Χριστόφια, ότι δηλαδή «το γεγονός είναι ότι και οι δύο μητέρες πατρίδες εισέβαλαν στην Κύπρο». Πρόσφυγες, νεκροί, αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι, ΕΛΔΥΚ, τα χωριά και οι πόλεις μας, γυναίκες που βιάσθηκαν κτηνωδώς, μπορούν να διανθήσουν πολλά και πολύ φορτισμένα κείμενα για να  κατακεραυνωθεί η εξίσωση ευθυνών ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα για την Κυπριακή τραγωδία.

Από την άλλη βέβαια, επιχειρεί να σταθεί η θεωρία της «ισοπαλίας», για να δικαιολογήσει τέτοιου τύπου τοποθετήσεις. Η προσπάθεια δηλαδή να φέρουμε σε ίση μοίρα ευθυνών τις δύο μητέρες πατρίδες (και οι δύο «εισέβαλαν»), αλλά και τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους (και οι δύο «σκότωσαν»), προκειμένου να δημιουργήσουμε αισθήματα ενοχής στο λαό, ελπίζοντας ότι θα γίνει με αυτό τον τρόπο πιο ελαστικός στις θυσίες που απαιτεί μια λύση. Εξάρουν ορισμένοι τα δικά μας ιστορικά λάθη και υποτιμούν τις πράξεις της Τουρκίας, σε μια δήθεν «υπεράνω» στάση, Προσέγγιση που αποκτά χαρακτηριστικά «κουλτουριάρικης μόδας» από το 2004 και εντεύθεν.

Και οι δύο αυτές ματιές είναι κατά τη γνώμη μου εξίσου ακραίες. Το ζήτημα όμως είναι, ότι ενώ η «συναισθηματική» πλευρά έχει ως εκφραστές περιθωριακούς κυρίως ανθρώπους, η «ισοπεδωτική» σκοπιά έχει ως αρχηγό των ίδιο τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο οποίος όταν μιλά, ιδιαίτερα στο εξωτερικό, δεν εκφράζει απλά τον εαυτό του, αλλά όλους μας.  Το επίσημο κράτος.

Έχει αναλωθεί πολλή φαιά ουσία και θα συνεχίσει ακόμη πιο έντονα η αντιπαράθεση, για να κονταροκτυπηθούν μέχρι το αμήν τα δύο άκρα, προκειμένου να κερδιθούν οι εντυπώσεις στο εσωτερικό. Αυτή είναι μια μάχη που ζούμε 50 χρόνια τώρα, όση είναι και η ιστορία της «εορτάζουσας» δημοκρατίας μας.

Ελάχιστοι όμως είναι εκείνοι που μίλησαν, ή αντιλήφθηκαν, τις πραγματικές και ουσιαστικές προεκτάσεις της προεδρικής τοποθέτησης. Παρενέργειες καθόλου συναισθηματικές αλλά απόλυτα πρακτικές και που αφορούν την θέση μας σε Διεθνές επίπεδο. Αυτές λοιπόν, απαιτούν μια πιο «μαθηματική» αξιολόγηση.

1. Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αναφερόμενος στα γεγονότα του 1974, «ξεκαθάρισε» ότι στην Κύπρο εισέβαλαν αμφότερες η Ελλάδα και η Τουρκία. Είχαμε δηλαδή Ελληνική και Τουρκική εισβολή.
2. Αποτέλεσμα των δύο αυτών επεμβάσεων ήταν να πέσει η Χούντα στην Ελλάδα, προς όφελος του ελληνικού λαού και να παραμένει μέχρι και σήμερα η μισή Κύπρος υπό Τουρκική κατοχή, προς όφελος της Τουρκίας.
3. Η Τουρκική επιχειρηματολογία όπως διατυπωνόταν από το 1974, βάση της οποίας η Τουρκική επέμβαση έγινε για να προστατευθεί η Τουρκοκυπριακή κοινότητα από την επέμβαση της Ελλάδας δικαιώνεται, εφόσον της Τουρκικής εισβολής προηγήθηκε αντίστοιχη Ελληνική.
4. Το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής της Τουρκίας στην Κύπρο, αλλά πρόβλημα δύο εισβολών. Οι ευθύνες ανήκουν εξίσου σε Ελλάδα και Τουρκία, ενώ τις συνέπειες τις πληρώνουν εξίσου Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι.

Τι σημαίνουν τα πιο πάνω; Ότι αύριο που θα πάμε στις Βρυξέλλες για να προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε την υιοθέτηση του κανονισμού για το απευθείας εμπόριο, εμείς θα έχουμε ως επιχείρημα το κλασσικό, ότι η «δήθεν απομόνωση των Τ/Κ δεν οφείλεται σε εμάς αλλά στην επέμβαση της Τουρκίας και την κατοχή μέρους της επικράτειας μας». Οι υποστηριχτές της Άγκυρας λοιπόν θα μπορούν πλέον να μας απαντήσουν ότι στην Κύπρο είχαμε «πρώτα Ελληνική εισβολή και μετά Τουρκική όπως είπε ο πρόεδρός σας, άρα πρώτοι εσείς ευθύνεστε».

Μεθαύριο που θα πάμε στο Συμβούλιο της Ευρώπης για να πετύχουμε ψήφισμα ενάντια στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο επιχείρημα ότι ο λαός μας στερείται των δικαιωμάτων του, η απάντηση θα είναι ότι «πρώτοι οι Τ/Κ στερήθηκαν το ’74 των δικαιωμάτων τους ως απόρροια της Ελληνικής εισβολής». Παρόμοια επιχειρήματα θα ακούμε στην Ισλαμική διάσκεψη, τον ΟΗΕ και τα διάφορα άλλα διεθνή φόρα όπου συμμετέχει η Δημοκρατία ή άλλα σύνολα και οργανώσεις.

Ταυτόχρονα, αναμενόμενη είναι η έντονη αντίδραση των Ελλαδιτών, όταν ακούν εμάς να τους κατηγορούμε ότι εισέβαλαν στην Κύπρο, την ώρα μάλιστα που ο κ. Παπανδρέου δεν χάνει ευκαιρία να στηρίξει τον κ. Χριστόφια, ακόμη και όταν ολισθαίνει με πάταγο. Με τι μούτρα πλέον θα μας υποστηρίζουν διεθνώς οι διπλωμάτες και πολιτικοί της Ελλάδος; Ο κ. Παπούλιας ως τι επισκέπτεται την Κύπρο; Ως ο πρόεδρος του κύριου μας στηρίγματος ή ως ηγέτης της χώρας που εισέβαλε στην μεγαλόνησο;

Εντός Κύπρου, το ΑΚΕΛ και οι εκπρόσωποι του προέδρου επιχειρούν να δικαιολογήσουν το απίστευτο δώρο του Προέδρου στην Τουρκική Διπλωματία προτάσσοντας άλλα αποσπάσματα της προεδρικής τοποθέτησης, ή «αγώνες» του προέδρου. Το γεγονός όμως είναι ότι έξω από την Κύπρο αυτές οι φθηνές δικαιολογίες δεν περνούν. Ο κ. Χριστόφιας μίλησε σαφώς για Ελληνική εισβολή και αυτό ούτε αλλάζει, ούτε χαλαρώνει, ούτε μπορεί να ανακληθεί.

Ήδη, για να δικαιολογήθεί η απίστευτη γκάφα, προτάσσονται γλωσσικές και άλλες δυσκολίες του προέδρου. Είναι πιθανόν δε, ο κ. Χριστόφιας να ισχυρισθεί, στην γνωστή λογική του «δεν είμαι εγώ», ότι δεν είναι αυτός που το είπε πρώτος, αλλά ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Αλήθεια είναι αυτό. Το ολίσθημα Μακάριου βέβαια έδωσε απίστευτο επιχείρημα το ’74 στην Τουρκία για να αιτιολογήσει την εισβολή. Το ανεκδιήγητο ολίσθημα Χριστόφια, τι θα δικαιολογήσει άραγε;