Η εξουσία

Είναι απίστευτο το πως οι «επαναστάτες» και αντιεξουσιαστές του χθες, μετατρέπονται κάθε φορά στους χειρότερους φορείς εξουσίας, όταν την αναλάβουν. Τα παραδείγματα λαοπρόβλητων αγωνιστών και ηγετών που είτε κατέλυσαν τη δημοκρατία είτε διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα είναι τόσα πολλά στην παγκόσμια ιστορία που μπορούν να γεμίσουν πολλές εγκυκλοπαίδειες.

Αφορμή για το σημερινό άρθρο αποτέλεσε η σύλληψη του Άκη Τσοχατζόπουλου στην Αθήνα. Δεν θέλω να σταθώ στο πόσο εμετικό είναι να παίρνεις χρήματα εις βάρος της χώρας, του λαού της, αλλά και της αμυντικής της ικανότητας. Ούτε στο πόσο ικανοποιούν το περί δικαίου αίσθημα παραπομπές σε δίκη όπως αυτή, που σπάνια συμβαίνουν, αν και πολλά γίνονται. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο και –σχεδόν– παντού.

Θέλω να ασχοληθώ με το πώς ένας άνθρωπος που μπήκε στην πολιτική ως αγωνιστής ενάντια στη Χούντα, κατέληξε να είναι το παράδειγμα της διαφθοράς, της κακοδιοίκησης και της ρεμούλας που κατακυρίευσε μια ολόκληρη χώρα. Διότι είμαι σίγουρος πως όταν ο πολιτικός μηχανικός στη Γερμανία κ. Τσοχατζόπουλος εντασσόταν στο ΠΑΚ το 1970 και του είχε απαγορευθεί η είσοδος στην Ελλάδα, είχε τις καλύτερες των προθέσεων. Και πατριώτης θα ένιωθε, και αλτρουιστής ήταν, και έτρεφε απέναντι στη δημοκρατία υπέρτατο σεβασμό.

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος θεωρείτο από νωρίς άξιος εκπρόσωπος της «γενιάς του Πολυτεχνείου». Της γενιάς δηλαδή των πολιτικών που ενώ αναδείχθηκαν ως οι υπερασπιστές και θεματοφύλακες της δημοκρατίας κατά τη Μεταπολίτευση, θα καταγραφούν από την ιστορία ως αυτοί που την εξευτέλισαν και την οδήγησαν στην απαξίωση.

Το να μπορείς να αντιστέκεσαι στις σειρήνες της εξουσίας δεν είναι εύκολο πράγμα, όταν είσαι πάνω στο άλογο. Χρειάζεται σθένος και αυτοπεποίθηση. Πάνω απ’ όλα να είσαι συμφιλιωμένος με τον εαυτό σου και την εξουσία την ίδια. Να ξέρεις ποιος είσαι και πώς θέλεις να καταγραφείς. Να είναι η εξουσία όχημα για να εφαρμόσεις τα πιστεύω σου. Να μην είναι λάφυρο για κάτι που έκανες πριν, ούτε διαβατήριο για να το παίζεις κάποιος.

Δεν είναι τυχαίο που οι μεγαλύτεροι ηγέτες στην ιστορία, ήταν άνθρωποι για τους οποίους η ανάδειξη σε δημόσια αξιώματα δεν έσπαγε κάποιο κατεστημένο, ούτε και ανέτρεπε όλη την προηγούμενη τους δράση. Αυτοί έχουν προφανώς το σθένος να μην παρασύρονται από τη ματαιοδοξία. Έχουν, μάλιστα, αρχές συμβιβασμένες με τα όσα η εξουσία συνεπάγεται. Δεν το παίζουν αντιεξουσιαστές, όταν υπηρετούν αξιώματα. Αλλά γνωρίζουν και αναγνωρίζουν ότι οι φορείς τις εξουσίας είναι οι ίδιοι.

Το κακό βέβαια με αυτή την «κοπή» πολιτικών, είναι ότι συνήθως δεν ενθουσιάζουν τον εθισμένο στο λαϊκισμό ψηφοφόρο, ούτε και μπορούν εύκολα να παρασύρουν τη λαϊκή μάζα. Αν, μάλιστα, έχουν την αυτοκτονική τάση να λένε στον λαό την αλήθεια, τότε μάλλον καταδικάζονται στο πυρ το εξώτερο. Κι αυτό επειδή ο λαός ενθουσιάζεται με τους «Άκηδες». Θέλει να είναι δίπλα τους και να απολαμβάνει τα κλεμμένα. Θέλει να παίρνει λίγη από τη κίβδηλη λάμψη τους. Τους ζηλεύει πολλές φορές, θέλοντας να γίνει «Άκης» στη θέση του «Άκη». Και «Άκηδες» υπάρχουν πολλοί…

Χρόνια Πολλά σε όλους