Στις 3 Αυγούστου 1981 οι 13,000 από τους 17,500 ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας των ΗΠΑ (PATCO) έκαναν απεργία διεκδικώντας υψηλότερους μισθούς, λιγότερες ώρες εργασίας και καλύτερα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Την ίδια μέρα σε συνέντευξη στον λευκό οίκο ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ronald Reagan προειδοποίησε ότι, αν δεν επανέλθουν στην εργασία τους εντός 48 ωρών, θα απολυθούν.
Οι διεκδικήσεις των ελεγκτών είχαν κόστος $770 εκ. Η κυβέρνηση έκανε αντιπρόταση που είχε κόστος $40 εκ, η οποία όμως απορρίφθηκε. Οι ανησυχίες για εκτεταμένη διακοπή των λειτουργιών των ΗΠΑ και ανυπολόγιστες οικονομικές ζημιές από μια μακροχρόνια απεργία ήταν πολύ σοβαρές.
Οι ομοσπονδιακές αρχές ωστόσο προετοιμάστηκαν με ένα άψογο εναλλακτικό σχέδιο. Το FAA περιόρισε τις πτήσεις σε ώρες αιχμής, επιστράτευσε ότι προσωπικό είχε και ενέπλεξε τον στρατό. Η σχολή εναέριας κυκλοφορίας που συνήθως είχε 1500 αποφοίτους, αύξησε τον αριθμό σε 5500. Η κοινή γνώμη είχε τοποθετηθεί σαφώς ενάντια στην απεργία.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αποφάσισε να εφαρμοστούν οι νόμοι. Τα αρχηγικά στελέχη της PATCO μπήκαν φυλακή για καταχρηστική απεργία. Πάνω από 11,000 εργαζόμενοι απολύθηκαν αν και 1,200 άτομα γύρισαν στην δουλειά τους εντός μιας εβδομάδας.
|
Στα νοσοκομεία θα κριθεί αν η Κύπρος θα πάει μπροστά ή πίσω μετά το μνημόνιο. |
Η κυβέρνηση είχε κερδίσει τις εντυπώσεις με τους ψηφοφόρους. Ο Ρόναλντ Ρήγκαν, με αυτή του την απόφαση, έμεινε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που αντιστάθηκε στα οργανωμένα συμφέροντα και με πυγμή στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Δούλεψε για το εθνικό συμφέρον και όχι για το περιστασιακό εκλογικό όφελος. Μέχρι σήμερα οι Αμερικανοί πίνουν νερό στο όνομά του.
Στην Κύπρο αυτές τις μέρες η πιο μεγάλη συνδικαλιστική ομάδα, αυτή των νοσηλευτών, αποφάσισε να κλείσει τα νοσοκομεία, στο παρά ένα ακριβώς της εξόδου της χώρας από το μνημόνιο.
Την ώρα μάλιστα που το ένα από τα δύο κυρίαρχα αιτήματά της, αυτό της κατάργησης των δεκαπενθήμερων συμβολαίων για τους εκτάκτους νοσηλευτές, έχει ικανοποιηθεί και θα τεθεί σε εφαρμογή στο τέλος του τρέχοντος μηνός. Την ώρα ακόμα που 60,000 συμπολιτών μας είναι άνεργοι, οι νοσηλευτές θέλουν να ικανοποιηθεί το αίτημά τους για αναβάθμιση μισθολογικής κλίμακας λόγω εξομοίωσης των πτυχίων τους, γεγονός που θα κοστίσει στο κράτος 28 εκ. ευρώ, με βάση τις πλέον συντηρητικές προβλέψεις.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Οι νοσηλευτές επιτελούν ένα τρομερό κοινωνικό λειτούργημα σε δύσκολες συνθήκες. Δικαιούνται και να αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια στην εργασία τους και να εργάζονται σε καλύτερα νοσηλευτήρια και να τυγχάνουν του σεβασμού.
Αυτό που δεν δικαιούνται όμως είναι αυτή ακριβώς τη στιγμή που τόσοι συμπολίτες μας ακόμη υποφέρουν, να διεκδικούν με αυτό τον τρόπο αυτά τα αιτήματα. Στη βάση κιόλας μιας διαβεβαίωσης που τους είχε δώσει η απλόχερη στον λαϊκισμό κυβέρνηση Χριστόφια, την οποία όμως ουδέποτε εκπλήρωσε.
Είναι όνειδος και τεράστια περιφρόνηση στην κοινωνία και τις θυσίες της αυτό που γίνεται. Προτεραιότητα αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να είναι άλλη από το να δημιουργηθούν επιχειρήσεις και δουλειές για αυτούς που δεν έχουν. Όχι να βελτιωθούν οι συνθήκες εργοδότησης αυτών που έχουν. Στον τομέα της υγείας χρειάζονται ριζικές τομές. Με επίκεντρο τον ασθενή και την αναβάθμιση και αυτονόμηση των νοσηλευτηρίων. Αναμφίβολα δε, αν εκπληρωθεί τώρα το αίτημα των νοσηλευτών, τότε θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα ντόμινο αντίστοιχων αιτημάτων από σειρά άλλων συντεχνιακών συμφερόντων.
Η κυβέρνηση και το υπουργείο έχουν πράγματι προετοιμαστεί να αντιμετωπίσουν την κατάσταση διοχετεύοντας ασθενείς στον ιδιωτικό τομέα. Ίσως όμως αυτό να μην είναι πλέον αρκετό, μετά από μιας βδομάδας απεργία. Υπάρχουν ήδη περιστατικά άρνησης νοσηλευτών να αναλάβουν καθήκοντα ακόμη και προσωπικού ασφαλείας, όπως στις πρώτες βοήθειες. Πρόκειται για ποινικά αδικήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν ως τέτοια. Επίσης δεν διανοούμαι πως αυτή η κυβέρνηση μπορεί να μονιμοποιήσει κάποιον έκτακτο νοσηλευτή που κάνει απεργία, την ώρα ακριβώς που θα μονιμοποιηθεί.
Στα νοσοκομεία δίνεται αυτές τις μέρες η μητέρα των μαχών της επόμενης ημέρας της Κύπρου. Στην κυβέρνηση και τον πρόεδρο εναπόκειται να σεβαστεί την κοινωνία και τις θυσίες της επιμένοντας στον δρόμο της μεταρρύθμισης που θα πάει τον τόπο μπροστά. Και να μην πάμε πίσω στα παλιά και να γίνουμε και εμείς όμηροι των βασιλείων και των συμφερόντων.