Μετά τον Απρίλιο του 2004 μερίδα πολιτικών της πλειοψηφίας που τάχθηκε ενάντια στο Σχέδιο Ανάν, ήθελε να αποτελειώσει την ήδη τσαλαπατημένη από το ισχνό 24% μειοψηφία. Μετερχόμενη πολλών “ανφέρ” (unfair) μεθόδων, η τότε κυριαρχούσα τάση έκανε πάρτι επί των ερειπίων. Κατασκεύαζε προδότες, πουλημένους στους ξένους, ανθρώπους μειωμένων αντιστάσεων. Από την άλλη η μειοψηφία, αδύναμη να αποδεχθεί το αποτέλεσμα και πληγωμένη, περιχαρακώθηκε στο καβούκι του συντετριμμένου και κτυπούσε το κεφάλι της στον τοίχο, επιθυμώντας να αποδείξει πάση θυσία ότι είχε δίκαιο στην επιλογή της.
Το τραγικό αυτό κλίμα λύθηκε από τον λαό στις προεδρικές εκλογές. Έδειξε και στις δύο τάσεις ότι η ιστορία δημοψήφισμα τελείωσε και σημασία έχει πως προχωράμε παρακάτω. Τον πρώτο γύρο κέρδισε υποψήφιος που είχε ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ του Ναι, αλλά δεν έπεσε στην μετέπειτα παγίδα της περιχαράκωσης. Δεύτερος ο νυν πρόεδρος, ο οποίος είχε ψηφίσει Όχι, αλλά θεωρείτο ότι το έκανε εξ’ ανάγκης και ότι χρησιμοποιώντας τις καλές του σχέσεις με τους Τουρκοκυπρίους θα έφερνε ξανά το Κυπριακό σε τροχιά λύσης. Ο νυν πρόεδρος μάλιστα τύγχανε και της στήριξης των ακραίων της μειοψηφίας του δημοψηφίσματος.
Ο κ. Χριστόφιας ανάλαβε την εξουσία με τα κόμματα που ψήφισαν Όχι μαζί του στην κυβέρνηση. Με την αντιπολίτευση να του δίνει όλο το χώρο για να προχωρήσει, χωρίς ουσιαστική κριτική. Με δύο πράγματα να κάνει μόλις εξελέγη, πέραν του να δημιουργήσει ξανά κινητικότητα στο εθνικό θέμα. Πρώτον να επιλέξει το κυβερνητικό σχήμα και δεύτερον να προτάξει τις πρώτες καινοτομίες που επιθυμεί να προωθήσει.
Σε ότι αφορά το δεύτερο, η κυβέρνηση έθεσε ως προτεραιότητα ένα και μόνο θέμα. Την εμπέδωση της θεωρίας ότι η Κύπρος δεν ανήκει ούτε στους Έλληνες, ούτε στους Τούρκους αλλά στον Κυπριακό λαό και τους λίγους κοινούς αγώνες. Για να το πετύχει, επέλεξε να ξεκινήσει από την ελαχιστοποίηση της επιρροής – και στις δύο κοινότητες – αυτού που ονομάζεται εθνική ταυτότητα. Εξ’ ου και όλη η φασαρία γύρω από την Ιστορία.
|
Την μήνη, δέχονται ακόμη και άτομα που υπέστησαν και την προηγούμενη περιρρέουσα
|
Εδώ και μήνες εργολαβικά και από διάφορα φόρα η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ, με δόρυ τον Υπουργό Παιδείας, επιχειρεί με πολλά και αλλοπρόσαλλα προσχήματα να προωθήσει το σχέδιο για να απογαλακτιστεί η παιδεία από την ελληνική της βάση. Επιβάλλεται σιγά σιγά η αντίληψη ότι το να τηρεί ο κόσμος παραδόσεις, να γιορτάζει εθνικές επετείους και να αναφέρεται σε εθνικούς αγώνες ή στους προγόνους και τα επιτεύγματά ή τις καταστροφές τους, αποτελεί εθνικιστική και παρωχημένη πράξη που αντιτάσσεται στην ανάγκη λύσης του εθνικού ζητήματος.
Το πιο αξιοπερίεργο είναι ότι μια νέα περιρρέουσα δημιουργείται όπου τα θύματα της προηγούμενης γίνονται οι σημερινοί θύτες. Την μήνη μάλιστα, δέχονται ακόμη και άτομα που υπέστησαν και την προηγούμενη και που αποδεδειγμένα θέλουν λύση στο Κυπριακό και αποδέχονται την συμβίωση. Έτσι, όποιος σήμερα θεωρεί ότι οι Έλληνες της Κύπρου πρέπει να συνεχίσουν να έχουν ιστορική και πολιτιστική ταυτότητα και ρίζες θεωρείται ακραίος εθνικιστής. Όποιος θεωρεί ότι το ΑΚΕΛ αυτό που επιχειρεί είναι να επιβάλει τις ιστορικές του αγωνίες, θεωρείται λαϊκιστής. Συγκεκριμένα έντυπα και τηλεοπτική εκπομπή επιχειρούν να μας επιβάλουν ότι είμαστε περίπου γραφικοί όσοι πιστεύουμε ότι ακρογωνιαίος λίθος για την επιβίωση του λαού μας, αλλά και για τη λύση του Κυπριακού, είναι ο σεβασμός και ο αλληλοσεβασμός στην εθνική ταυτότητα και προέλευση των δύο κοινοτήτων. Όσο αφορά εμάς δηλαδή, να σεβόμαστε την ταυτότητα, τον πολιτισμό και την ιστορία μας ως Έλληνες, αλλά και το δικαίωμα των Τουρκοκυπρίων να τηρούν τις δικές τους παραδόσεις και να διδάσκονται τις δικές τους καταβολές.
Σοβαρή αντίσταση δεν υπάρχει. Ο ΔΗΣΥ δεν ξεκαθαρίζει την στάση του με μια ουσιαστική τοποθέτηση αρχής για να θέσει το πλαίσιο πάνω στο οποίο μπορεί να συζητήσει. Περιορίζεται σε σπασμωδικές αντιδράσεις περί του ακατάλληλου της χρονικής στιγμής, λες και αν ήταν άλλες οι συνθήκες η συγκεκριμένη επιχείρηση θα ήταν σωστή. ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ κρύβονται πίσω από ξύλινες τοποθετήσεις στελεχών. Ο Αρχιεπίσκοπος αντιδρά με τόσο κάθετο τρόπο που καθίσταται ο εύκολος στόχος. Δεδομένα που αφήνουν ορθάνοιχτο το πεδίο στις μεμονωμένες αντιδράσεις των ακραίων.
Η πρόοδος στην παιδεία είναι απαραίτητη, όπως και η διαμόρφωση κριτικής σκέψης στους μαθητές. Προϋπόθεση ανάπτυξης της κρίσης είναι αυτή να μην έχει ιδεολογική κατεύθυνση όπως σήμερα επιχειρείται να αποκτήσει. Έχουν ακόμη, δίκαιο όσοι υποστηρίζουν ότι την ιστορία δεν πρέπει να την φοβόμαστε. Όλη όμως την ιστορία. Όχι αυτήν που θα υπογραμμίζει τα λάθη μας και να υποβαθμίζει ή να διαβάλλει τους αγώνες και τα επιτεύγματά μας ως έθνος. Η ιστορία και η παράδοση είναι βασικό συστατικό της επιβίωσης κάθε Έθνους αλλά και της κοινωνικής συνοχής. Εκτός και αν δεν τα θέλουμε…
Ναι, σε όλα όσα λες. Όμως, με προβλημάτισε λίγο κάτι που δεν είπες- ο τρόπος που ανέλυσες το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών. Δεν σημείωσες ότι ενδεχομένως αρκετοί ψηφοφόροι του ΔΗΣΥ ψήφισαν Κασουλίδη χωρίς να είχαν αλλάξει μυαλά σε ό,τι αφορούσε το Σ.Α. Δηλαδή, αρκετοί που ήταν εναντίον του Σ.Α. ψήφισαν μεν Κασουλίδη, όχι γιατί άλλαξαν άποψη για το Σχέδιο Ανάν, αλλά επειδή δεν ήταν διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν για πάντα το παραδοσιακό τους κόμμα (το οποίο εγκατέλειψαν βραχυπρόθεσμα, στο δημοψήφισμα για το Σ.Α.). Αυτή είναι η άποψή μου εν πάση περιπτώσει. Καλές επιτυχίες με το μπλογκ και καλές ανταλλαγές!
Αγαπητέ Χρίστο, ευχαριστώ για τις ευχές. Άλλη απάντηση είχα κατά νου μόλις διάβασα το σχόλιο, αλλά διαβάζοντας το πολύ ενδιαφέρον blog σου, την διαφοροποιώ λίγο. Πρώτον, συμφωνώ με την άποψη που παραθέτεις στο τελευταίο σου άρθρο ότι αυτό που σήμερα επιχειρείται είναι η από πάνω προς τα κάτω καλλιέργεια νέας συνείδησης. Στο σχόλιο σου τώρα, αυτό που λες ισχύει. Και αυτό ήταν επιτυχία του Κασουλίδη, ο οποίος σε θυμίζω τον πρώτο γύρο πήρε +7% από ψηφοφόρους πέραν του ΔΗΣΥ, οι οποίοι επίσης είχαν ψηφίσει στο μεγαλύτερο μέρος Όχι. Την κομματική παράδοση, την θεωρώ μόνο αφορμή και όχι αιτία. Αιτία κατά την γνώμη μου, ειδικά με την εμπειρία των εκλογών, ήταν η προοπτική και το υπόβαθρο που το γενικό πολιτικό πλαίσιο της υποψηφιότητας Κασουλίδη προσέφερε. Όπως και να έχει, σκοπός μου στο άρθρο δεν ήταν η ανάλυση των εκλογών. Αναφέρθηκα σε αυτά για να τονίσω την πεποίθηση ότι ο Κύπριος πολίτης ζητά από τους πολιτικούς να μας πάρουν στο μέλλον αντί να μας διχάζουν με το παρελθόν για να δικαιωθούν. Για τις εκλογές θα τα πούμε σύντομα. Κλείνει και χρόνος βλέπεις…