Ο εξαναγκασμός σε απόδραση του γνωστού ως Αλ Καπόνε (εξαναγκασμός γιατί δεν μπορεί να ιδωθεί διαφορετικά η επιχείρηση για σύλληψη ενός ήδη “φυλακισμένου”), έχει ανοίξει ευρέως την δημόσια συζήτηση για πολλά θέματα γύρω από τις σχέσεις των αρχών και των δυνατών κρίκων της παρανομίας. Μια συζήτηση πολύ ενδιαφέρουσα, αφού η περιρρέουσα ατμόσφαιρα φτάνει μέχρι σημείου να υπονοεί πολύ σοβαρές διασυνδέσεις ανάμεσα στους σημερινούς δερβέναγες της παρανομίας και κρατικούς, αλλά και πολιτικούς παράγοντες. Πολλές φορές μάλιστα δημιουργούνται σκιές ακόμη και για την εγκατάσταση στην Κύπρο ενός νέου παρακράτους με πολύ ισχυρή οικονομική επιφάνεια και κρατική ανοχή.
Αυτό που ακόμη δεν έχει συζητηθεί, ενώ θα έπρεπε, είναι οι γενεσιουργές πηγές της δύναμης που έχει συγκεντρωθεί γύρω από ανθρώπους και μηχανισμούς που δεν έχουν σχέση με την νομιμότητα.
Την δεκαετία του 1920 στην Αμερική, η πουριτανική και αφελής θεωρία της ποτοαπαγόρευσης επέτρεψε στον αληθινό Αλ Καπόνε να κάνει ετήσιο τζίρο από το αλκοόλ 60 εκατομμύρια δολάρια τότε, που σήμερα μεταφράζονται σε περίπου 800 εκατομμύρια.
|
Πολλές φορές δημιουργούνται σκιές εγκατάστασης στην Κύπρο ενός νέου παρακράτους |
Στην Κύπρο, τώρα ειδικά στις γιορτές, μια βόλτα τις πρωινές ώρες είναι αρκετή για να διαπιστώσει κάποιος τις εκατοντάδες συλλόγους και καφενεία όπου ο Κύπριος επιδίδεται στον τζόγο. Και ο ποιο αδαής θα μπορεί να εξάγει συμπεράσματα για το όλο σύστημα και πως λειτουργεί, για την σχεδόν παραστρατιωτική μορφή προστασίας αλλά και την ανοχή της αστυνομίας. Όλοι μάλιστα, έχουμε ακούσει από περήφανους συμμετέχοντες, ιστορίες για το πως χάθηκαν στην τσόχα ακίνητα, αυτοκίνητα, ακόμη και το δικαίωμα “απόλαυσης” των θέλγητρων μιας γυναίκας. Είναι ευρέως γνωστή η ιστορία ενός εξαθλιωμένου που ενώ τα έχασε όλα, έριξε στο τραπέζι τα κλειδιά του αυτοκινήτου του, για να το απολέσει και αυτό.
Τη δεκαετία του 2000 στην Κύπρο, η πουριτανική και αφελής (τουλάχιστον) θεωρία που δεν θέλει την δημιουργία καζίνο, επιτρέπει στους συνεχιστές του έργου του Αλ Καπόνε, να κάνουν ετήσιο τζίρο δεκάδων εκατομμυρίων και στους Κύπριους να χάνουν περιουσίες στην τσόχα, τα παράνομα στοιχήματα και τα καζίνο των κατεχομένων. Χωρίς κανένα έλεγχο, καμία φορολογία και χωρίς την άμυνα κανενός συστήματος κοινωνικής προστασίας.
Το χειρότερο είναι η θεωρία που θέλει την σημερινή κυβέρνηση να απολαμβάνει την οικονομική και άλλη στήριξη σημαντικού μέρους του υποκόσμου, ακριβώς επειδή η ίδια η ύπαρξη Κυβέρνησης με το ΑΚΕΛ πρωταγωνιστή, εγγυάται αφ’ εαυτής τη μη δημιουργία νόμιμων και ελεγχόμενων καζίνο.
Σε ένα καζίνο, θα υπήρχαν κανόνες, προϋποθέσεις, φορολογία επί των κερδών. Δεν θα παιζόταν στην τσόχα ενός καζίνου κανένας τίτλος ιδιοκτησίας, κανένα υλικό αγαθό και η υπόληψη καμίας γυναίκας. Το κυριότερο; Δεν θα δημιουργούνταν οι προϋποθέσεις για την ενδυνάμωση κανενός είδους μαφίας, παρανομίας ή παρακρατικής δραστηριότητας. Δεν θα στρωνόταν το χαλί για δωροδοκίες, διαπλοκές και αλληλοεξαρτήσεις.
Η σημερινή Κυβέρνηση, μετά την δυσκολία που έχει να αντιμετωπίσει στο Κυπριακό, έχει να διαχειριστεί και την αποθράσυνση ανθρώπων που λειτουργούν στην ασφάλεια που τους παρέχει η κυβερνητική αγκύλωση. Ουδείς έχει σήμερα δικαίωμα να καταλογίσει στον πρόεδρο Χριστόφια οποιαδήποτε συμμετοχή σε όλο αυτό το σύστημα διαφθοράς και διαπλοκής που έχει στηθεί. Ο κάθε πολίτης όμως απαιτεί από τον πρόεδρο πρακτικές και αποτελεσματικές λύσεις.
Η πάταξη του παράνομου τζόγου είναι ένα ανέκδοτο που ανέθρεψε πολλές γενιές Κυπρίων. Η αποκοπή του ομφάλιου λώρου του υποκόσμου με το μαύρο χρήμα, η δημιουργία ως πρώτο βήμα νόμιμων καζίνο, αποτελεί και τη μόνη πραγματική ενέργεια που θα αποδείξει αν το κράτος διαθέτει αποφασιστικότητα ή κρύβεται και πάλι σε πέπλα υποκρισίας.