Πέρα από το ενοχλητικό αφρικάνικο πνευστό, το Παγκόσμιο Κύπελλο αποτελεί άλλο ένα μέγα δείγμα του πώς θα μπορούσε να είναι η υφήλιος χωρίς διακρίσεις και εμμονές. Άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη, κάθε φυλής, χρώματος και θρησκεύματος, γιορτάζουν όχι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά και την ειρηνική συνύπαρξη. Κάθε παγκόσμια γιορτή, όπως είναι το Μουντιάλ ή οι Ολυμπιακοί Αγώνες, δείχνει σε όλους μας πόσο πιο εύκολη και ευχάριστη θα ήταν η ζωή μας, αν αποφεύγαμε περιττές εντάσεις και διαχωρισμούς. Αν αποδεχόμασταν τον άλλο όπως είναι, αλλά και αν κανείς δεν προκαλούσε για αυτό που είναι.
Είναι μεγάλη η αντίθεση μεταξύ των εικόνων από τα γήπεδα και της συζήτησης που γίνεται στην Κύπρο με αφορμή το στάτους των ομοφυλόφιλων ατόμων. Όχι για το θέμα αυτό καθ’ αυτό, αλλά διότι αναδεικνύεται ξανά ότι ως κοινωνία προτιμούμε πολλές φορές να κλείνουμε τα μάτια σε αυτό που συμβαίνει γύρω μας, παρά να το παραδεχόμαστε για να μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.
Και έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα. Με κατ’ εξοχήν απαγορευμένα ζητήματα την πορνεία, την κυβεία και την ομοφυλοφιλία. Φαινόμενα που ανθούν, που επεκτείνονται δραστικά, που αγγίζουν μεγάλο αριθμό οικογενειών, αλλά για το κράτος δεν υπάρχουν. Και ενόσω δεν υπάρχουν, δεν ελέγχονται, δεν διέπονται από κανόνες, δεν προστατεύουν τους ανθρώπους που εμπλέκονται, αλλά ούτε και τους γύρω τους.
|
Κατ’ εξοχήν απαγορευμένα ζητήματα στην Κύπρο, η πορνεία, η κυβεία και η ομοφυλοφιλία
|
Στην Κύπρο, η πορνεία είναι παράνομη, αλλά διαθέτουμε χιλιάδες ιερόδουλες. Προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν, επιτρέποντας την κακομεταχείριση γυναικών από τον υπόκοσμο, προκαλώντας σοβαρούς κινδύνους για την υγεία, παραοικονομία και εγκληματικότητα. Απαξιούμε ως κοινωνία να προστατεύσουμε και τις συγκεκριμένες γυναίκες και τους πελάτες τους, αλλά και τους οικείους των πελατών τους.
Έχουμε ένα «καζίνο» σε κάθε γειτονιά, αλλά ο τζόγος είναι για το κράτος ανύπαρκτος. Χρηματοδοτούμε ασύστολα την παρανομία, τροφοδοτούμε την εγκληματικότητα, επιτρέπουμε να διαλύονται οικογένειες και να χάνονται περιουσίες, στέλνουμε ένα σωρό χρήματα σε άλλες χώρες αλλά και στα Κατεχόμενα. Όλα γιατί θεωρείται μίασμα να ρυθμίσουμε με νόμους αυτό που το κράτος, ούτως ή άλλως, ανέχεται να συμβαίνει γύρω μας.
Η ομοφυλοφιλία, ή και η συμβίωση μεταξύ ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου, ασφαλώς δεν εμπεριέχει εμπορική πράξη, όπως τα προηγούμενα δύο θέματα, και είναι αμιγώς κοινωνικό ζήτημα. Το οποίο θα ήταν καλύτερα αν συζητείτο στη βάση της προστασίας των δικαιωμάτων των πολιτών, παρά στην επιθυμία να αναγνωριστούν αιτήματα που προκαλούν, όπως γάμοι και άλλα πανηγύρια επίδειξης της συγκεκριμένης ιδιαιτερότητας.
Αν ένας άντρας θέλει να συζεί με έναν άλλον άντρα, μια γυναίκα με μια άλλη γυναίκα, ή αν ένας άντρας και μία γυναίκα θέλουν να συμβιώνουν χωρίς γάμο, ποιος νόμος είναι εκείνος που θα τους το απαγορεύσει; Τι θα τους κάνουμε αυτούς τους ανθρώπους; Θα μπαίνει η αστυνομία στο σπίτι τους και θα τους συλλαμβάνει; Θα τους φυλακίζουμε ή θα τους καίμε σαν την Ιωάννα της Λωραίνης; Και από την ώρα που δεν θα τους καίμε, είναι σωστό να τους θεωρούμε πολίτες δεύτερης κατηγορίας χωρίς δικαιώματα;
Από τη στιγμή λοιπόν που τις συγκεκριμένες επιλογές του καθενός δεν μπορούμε να τις απαγορεύσουμε, έχουμε υποχρέωση να βάλουμε στην άκρη τον ψευδοπουριτανισμό μας και να δούμε πώς κατοχυρώνουμε δικαιώματα και υποχρεώσεις, για όσους αφορά ο συγκεκριμένος τρόπος ζωής. Που να ρυθμίζουν οικονομικά, φορολογικά, περιουσιακά, κληρονομικά ζητήματα, υποχρεώσεις έναντι παιδιών αν προκύψουν, αλλά και θέματα διατροφής αν κάτι δεν πάει καλά. Πράγματα που κάλλιστα θα μπορούσαν να ρυθμιστούν με τη θέσπιση του συμφώνου συμβίωσης.
Τη στάση του καθενός απέναντι στη συμβίωση ετερόφυλων ή ομόφυλων ατόμων ουδείς μπορεί να την εξαναγκάσει. Προσωπικά, μάλιστα, διαφωνώ με την τεράστια επίθεση που δέχθηκε ο κ. Θεμιστοκλέους, διότι όπως θεωρώ δικαίωμα την επιλογή ανθρώπων να ζουν μαζί, άλλο τόσο θεωρώ δικαίωμα κάποιου να καταδικάζει συγκεκριμένες στάσεις ζωής.
Δεν είναι το θέμα να επιβραβεύσουμε ή να καταδικάσουμε κάποιον. Αυτό που οφείλουμε να πράξουμε ως κοινωνία και ως κράτος είναι να προστατεύσουμε και να κατοχυρώσουμε τα δικαιώματα συμπολιτών μας, ανεξάρτητα με το πώς βλέπουμε τις επιλογές τους. Και αυτό ασφαλώς δεν το πετυχαίνουμε προσποιούμενοι ότι δεν ακούμε τις κοινωνικές βουβουζέλες που ηχούν καθημερινά δίπλα μας.