Κοινωνικός «κορακισμός»

Όπως όλη η Κύπρος, παρακολούθησα συγκλονισμένος την ιστορία με το πεντάχρονο αγόρι που έχασε τη ζωή του μέσα στο αυτοκίνητο του γιατρού-πατέρα του. Το σοκ μεγάλο και φυσιολογικό. Και για το αδικοχαμένο παιδί και για τη μάνα και τ’ αδέλφια του, αλλά και για τον ίδιο τον πατέρα. Το γεγονός και οι συνέπειές του για την οικογένεια είναι από εκείνα που δεν μπορείς να αντιληφθείς, αν δεν τα ζήσεις. Την ευχή, δε, να βιώσει κάποιος κάτι τέτοιο δεν την απευθύνεις ούτε στον χειρότερο εχθρό σου.

Πιο μεγάλος από τον συγκλονισμό, όμως, είναι ο προβληματισμός, οι σκέψεις και οι προεκτάσεις που αναδεικνύονται από αυτό το περιστατικό για όλους, τόσο για τις πραγματικές αιτίες που κρύβονται πίσω από την πράξη του γιατρού να ξεχάσει το παιδί του στο αυτοκίνητο, όσο και για τον τρόπο που η κοινωνία και όσοι επιθυμούν να παρουσιάζονται ότι την εκφράζουν, χειρίζονται, κρίνουν και αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους γεγονότα.

Τον γιατρό δεν τον γνωρίζω προσωπικά και ούτε ψυχολόγος είμαι. Αισθάνομαι ωστόσο βέβαιος ότι πρόκειται για ευσυνείδητο άνθρωπο. Κανένας «παρτάκιας» δεν θα άφηνε το παιδί του στο αυτοκίνητο, για να αντιμετωπίσει ένα επείγον ιατρικό περιστατικό. Ίσως βέβαια να μπορούσε να το αφήσει στην επιμέλεια κάποιου συνεργάτη του εκεί στην κλινική, αλλά αυτό είναι περισσότερο θέμα κρίσης και σωστών αντανακλαστικών.

Αισθάνομαι επίσης βέβαιος ότι ο γιατρός είναι και αυτός ένας από τη συντριπτική πλειοψηφία της σύγχρονης κοινωνίας που έχει παρασυρθεί από την καταπιεστική και αγχώδη σύγχρονη καθημερινότητα, ο οποίος, από την ώρα που μπήκε και δραστηριοποιήθηκε στον χώρο εργασίας, ένιωθε σίγουρος ότι όλα έγιναν σωστά από πριν. Μπλέχτηκε στη ρουτίνα σωματικά και νοητικά. Τη ρουτίνα που κατασπαράσσει τη δημιουργικότητα και υπερκαλύπτει τα σημαντικά και τις πραγματικές προτεραιότητες που έπρεπε να έχει ο καθένας. Όσο τραγικό και αν είναι, η αδυσώπητη ρουτίνα υπερκάλυψε ακόμα και το ίδιο του το παιδί.

Βούτυρο στο ψωμί η υπόθεση για όσους ψάχνουν θύματα να καταδικάσουν στη συνείδηση των πολιτών. Χωρίς δεύτερη σκέψη, οι τιμητές των πάντων προσέτρεξαν να πετάξουν στο πυρ το εξώτερον τον άνθρωπο που μόλις έχασε το παιδί του από δικό του λάθος. Να τον δώσουν βορά στην κοινωνία σαν τον χειρότερο παιδοκτόνο, σε ένα νέο ρεσιτάλ ανθρωποφαγίας. Είναι ακράδαντη η πεποίθησή μου, όμως, ότι στη θέση του γιατρού από τη Λάρνακα θα μπορούσε να είναι κάθε κατήγορός του. Όπως επίσης θεωρώ κορυφαίο αξίωμα το να μην κτυπάς τον άλλον, όταν είναι ανήμπορος στο έδαφος.

Για μένα, ο γιατρός από τη Λάρνακα είναι η προσωποποίηση του θύματος της σύγχρονης ζωής, των ρυθμών της καθημερινότητας, του άγχους που κατατρώει όποιον έχει ευθύνη, στην οποία θέλει να ανταποκρίνεται. Δεν είναι η προσωποποίηση του θύτη, του άσπλαχνου, επιπόλαιου και εγκληματία πατέρα, του ανάλγητου και ανεύθυνου ανθρώπου, του δολοφόνου με το αγγελικό πρόσωπο, όπως επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί από τους επαΐοντες των ΜΜΕ και τους εργολάβους κατακριτές σε ένα νέο ρεσιτάλ κοινωνικού κορακισμού.

Όσο και αν ακουστεί ανατρεπτικό, ο γιατρός είναι μεγαλύτερο και τραγικότερο θύμα από το αδικοχαμένο παιδί του. Θύμα του «αυτοματοποιημένου» και «τυποποιημένου» τρόπου που ζούμε σήμερα. Αξίζει τη συμπάθεια όλων μας, ανθρώπινα, αλλά και νομοτεχνικά. Ούτως ή άλλως δεν υπάρχει κάτι χειρότερο να πάθει από την εξαιτίας του απώλεια του ίδιου του γιου του.

Δεν μου αρέσει να γίνομαι συναισθηματικός, αλλά θεωρώ ότι το δράμα της Λάρνακας είναι αφορμή για όλους να επανεξετάσουν τη λίστα των προτεραιοτήτων τους. Να επανακαθορίσουν τα σημαντικά και να τα βάλουν πλάι στην καθημερινότητα και όχι κάτω από αυτήν. Και ίσως η πρόκληση αυτού του προβληματισμού να είναι και η τεράστια συνεισφορά του τραγικού αυτού ανθρώπου στην κοινωνία.