Αυτοανακυρησσόμενος με περισσή υπερηφάνεια ως το κόκκινο πρόβατο της Ευρώπης ο πρόεδρος της δημοκρατίας τόνισε ότι δεν ένιωσε ποτέ δυσμενή διάκριση γιατί ηγούμαι του κομουνιστικού κόμματος της Κύπρου, αναφερόμενος προφανώς στην συμπεριφορά των Ευρωπαίων απέναντί του. “Η Ρωσική πρόταση την οποία εμείς χαιρετίσαμε, θέλει να επαναφέρει την τάξη στη βάση του διεθνούς δικαίου σε αντίθεση με τις νέες τάξεις πραγμάτων, που σημαίνουν αταξίες και αναρχία στην διεθνή σκηνή” σημείωσε ο κ. Χριστόφιας σε μια γεμάτη προσχήματα ανάσυρση από το χρονοντούλαπο της ιστορίας του ξεχασμένου συνθήματος περί ΕΟΚ και ΝΑΤΟ.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το ότι οι Ευρωπαίοι σεβάστηκαν και αποδέχθηκαν ως εταίρο ένα δεδηλωμένο ιδεολογικό τους αντίπαλο αποτελεί μια μεγάλη πραγματικότητα, η οποία πρώτα απ’ όλα περιποιεί τιμή στους ίδιους τους εταίρους μας. Και αποτελεί ενέργεια που χρίζει ανταπόδοσης, με τον ελάχιστο προσήκοντα σεβασμό στις διαδικασίες και τις αντιλήψεις τους. Αυτή την ανταπόδοση μέχρι σήμερα, με επιπολαιότητα αδυνατούμε να προσφέρουμε, αφού φτάσαμε μέχρι και το σημείο να τους ειρωνευόμαστε ότι έχουμε δήθεν την πιο “δεξιά” Κυβέρνηση της Ευρώπης.
|
Οι πρώτοι που ζητούν κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική άμυνας και ασφάλειας είναι οι Κύπριοι. Ή μήπως κάτι άλλαξε; |
Η Κύπρος, εντάχθηκε για τους πιο πολλούς από εμάς στην Ευρώπη, προκειμένου να θωρακίσει και να αναπτύξει με ασφάλεια το μέλλον της σε όλους τους τομείς και διαστάσεις της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής δημόσιας ζωής. Το ΑΚΕΛ, όταν αποφάσισε να αλλάξει την στάση του έναντι της Ευρωπαϊκής προοπτικής της Κύπρου, προέβαλε ως επιχείρημα για την “θυσία”, την θετική επίδραση που η ένταξη θα είχε στην Εθνική υπόθεση. Μια επίδραση που πρώτα απ’ όλα βασιζόταν στην ασπίδα που προσφέρει η κοινοτική αλληλεγγύη, αλλά και η προοπτική ενδυνάμωσης των μηχανισμών για κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική άμυνας και ασφάλειας.
Γι’ αυτό και οι πρώτοι που ζητούν κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική άμυνας και ασφάλειας είναι οι Κύπριοι. Ή μήπως κάτι άλλαξε; Και αν δεν άλλαξε, πως μπορούμε πρώτοι εμείς από όλους, να υπονομεύουμε την κοινή τοποθέτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην Ρωσική πρόταση περί συμφώνου σταθερότητας; Πως γίνεται με τόση ευκολία να υπονομεύουμε την μόνη Εθνική Στρατηγική που χαράξαμε ποτέ και πέτυχε με την ένταξή μας;
Αυτό που ο κ. Χριστόφιας επιμελώς αποκρύπτει από την κοινή γνώμη, είναι ότι ο πιο σημαντικός καταλύτης στο να γίνει ο ίδιος αποδεκτός στους κόλπους της Ένωσης, ήταν η προοπτική που η εκλογή του έδωσε στην επίλυση του Κυπριακού. Μια προοπτική που ήδη αμφισβητείται και από τον ίδιο ακόμα, όπως φαίνεται στις δηλώσεις που κάνει τουλάχιστον μια φορά την ημέρα και ιδιαίτερα μετά από κάθε συνάντηση με τον κ. Ταλάτ.
Αν λοιπόν συμβεί το απευκταίο και αποτύχει η παρούσα διαδικασία να φέρει λύση, το ποια θα είναι η αντιμετώπιση της Κύπρου και του προέδρου της, από αυτούς που υπόκεινται σήμερα με υπομονή την αντιευρωπαϊκή συμπεριφορά του εταίρου τους, είναι ένα σχετικά εύκολο ερώτημα. Διότι, πολύ απλά, τότε θα λήξει η αναστολή στο κόκκινο πρόβατο και θα κινδυνεύουμε και πάλι να χαρακτηριστούμε ως η Κούβα της Ανατολικής Μεσογείου, με την πρεσβεία μας εκεί να φιγουράρει ως δυσβάστακτη επιβεβαίωση.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας είτε μεθυσμένος από την τιμή να επισκέπτεται την δική του “μητέρα πατρίδα” ως πρόεδρος παρασύρθηκε και δεν είχε αντίληψη για το τι ακριβώς έκανε, είτε στην προσπάθεια του να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα για την Κυπριακή οικονομία τα έδωσε όλα αβασάνιστα, είτε και κουβαλώντας τα παραδοσιακά του ιδεολογήματα επιχείρησε να συνδράμει στην “δυτικού τύπου” σύγχρονη μέθοδο της Ρωσικής Δημοκρατίας να ανακάμψει ως παγκόσμια υπερδύναμη. Είναι θέμα που χρίζει μελέτης για το ποιο από όλα αυτά είναι χειρότερο. Το σίγουρο όμως είναι ότι για ακόμη μια φορά ο πρόεδρος χειρίζεται με ερασιτεχνισμό και ελαφρότητα, θέματα πολύ σοβαρά στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής σκηνής και διπλωματίας.