Στην εισβολή, το 1974, ο γράφων ήταν δύο μόλις ετών και ασφαλώς δεν θυμάται ιδιαίτερα πράγματα. Αυτό που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε όμως, όσοι γεννηθήκαμε από εκείνη την εποχή και μετά, είναι ότι όλη η ζωή μας, η παιδεία μας, οι δραστηριότητες μας, η πολιτική ζωή του τόπου μας, η οικονομία, η δουλειά μας, οι παρέες και οι φίλοι μας, όλα μα όλα κάποια άμεση ή έμμεση σχέση έχουν με το Εθνικό μας πρόβλημα. Σε όλη μας τη ζωή έρχονται νέες πρωτοβουλίες που κατά κάποιους θα λύσουν το πρόβλημα και κατ’ άλλους θα ξεπουλήσουν τον τόπο. Στο τέλος κάθε διαδικασίας και την ώρα της απόφασης του εκάστοτε νέου αδιεξόδου, πέραν των πολιτικών τοποθετήσεων, παίζουν μεγάλο ρόλο οι προσωπικές και κομματικές σκοπιμότητες. Με λίγα λόγια, το Κυπριακό, για εμάς τους νεότερους, είναι όπως τα Windows. Όλο βγαίνουν νέες εκδόσεις (“πάτσιες” πάνω στις προηγούμενες) που διαφημίζουν ότι έλυσαν τα προβλήματα και όλο και περισσότερο ή ιό θα πιάσουν ή θα crash-άρουν. Από την άλλη όμως, κανένας μας δεν ζει χωρίς αυτά.
Τα πιο πάνω δεν γράφονται για να υποβαθμίσουν το πρόβλημα. Κάθε άλλο. Σημειώνονται για να υπερτονίσουν ότι κανένας μας δεν μπορεί να ζει χωρίς πατρίδα και ασφαλώς το να ζει σε μισή πατρίδα είναι ημίμετρο, δεν είναι λύση που αντέχει στο χρόνο. Το ζητούμενο είναι ακριβώς ένα σταθερό λειτουργικό σύστημα για ολόκληρη μας την πατρίδα, που θα την ενώνει και δεν θα κολλά σε διαδικασίες που θα δημιουργούν δαιδαλώδη και δυσεπίλυτα αδιέξοδα. Και πάνω απ’ όλα ένα σύστημα την αξιοπιστία του οποίου θα αμφισβητεί η μικρότερη δυνατή μερίδα των πολιτών.
|
Το Κυπριακό είναι όπως τα Windows. Όλο βγαίνουν νέες εκδόσεις και όλο και περισσότερο crash-άρουν…
|
Η σημερινή διαδικασία συνομιλιών ξεκίνησε με τις καλύτερες των προϋποθέσεων, υπό τις περιστάσεις πάντα. Όπου περιστάσεις είναι η κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά το λανθασμένο και αποτυχημένο δημοψήφισμα του 2004. Οι δύο ηγέτες, Χριστόφιας και Ταλάτ, έδωσαν υποσχέσεις ότι μόνοι τους μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα. Να ξεκινήσουν από την αρχή (from scratch) βασισμένοι στις παλιές τους σχέσεις. Κεφάλαιο – κεφάλαιο μας είπαν, θα προχωρούν και θα φτάνουν σε ένα καλό σημείο, για να έρθουν να κλείσουν στο τέλος τις λίγες εκκρεμότητες που θα είχαν μείνει. Η θεωρία ήταν ότι θα προχωρούσαν γρήγορα και θα είχε ο κόσμος αρκετό χρόνο να μελετήσει το αποτέλεσμα, χωρίς επιδιαιτησίες και ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα.
Με την κατάρρευση ως χάρτινου πύργου του ευσεβοποθισμού που μας σερβιρίστηκε στα μέσα του 2008, επιστρέψαμε στο σημείο μηδέν. Από την μια στον παλιό παρονομαστή που θέλει τους ξένους να έρχονται με μια δοτή – προδοτική – λύση και από την άλλη στον παρονομαστή που θέλει την κινδυνολογία ότι αν δεν δεχθούμε τη λύση που θα μας παρουσιαστεί, θα καταστραφεί ο τόπος. Χάθηκε και πάλι ο τρίτος δρόμος και αγνοείται ξανά η λογική.
Χρονοδιάγραμμα υπάρχει εκ των πραγμάτων και αυτό λήγει από την εξέταση της Τουρκίας – τέλος του 2009 – και τις “εκλογές στα κατεχόμενα – αρχές του 2010. Το ορίζει η ζωή και Χριστόφιας – Ταλάτ το ήξεραν από την αρχή. Οι ξένοι ασφαλώς δεν θα μας φέρουν αυτή τη φορά σχέδιο γιατί την έχουν ήδη πάθει. Αυτό που θα κάνουν είναι να πιέζουν ασφυκτικά τους δύο ηγέτες να καταλήξουν οι ίδοι σε σχέδιο. Και θα προτείνουν από κάποια στιγμή και μετά ιδέες για να ξεμπλοκάρουν τις μπλοκαρισμένες δύο πλευρές. Όσο Χριστόφιας και Ταλάτ αδυνατούν να πείσουν ότι μπορούν να έχουν πρωτοβουλία, τόσο περισσότερο οι ξένοι και οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις εκατέρωθεν θα κάνουν παιγνίδι…
Αυτές είναι οι διαφορές με το 2004. Οι ομοιότητες όμως είναι τραγικές, διότι συνοψίζονται στην εξής μία. Όλοι οι παράγοντες, ηγέτες, κόμματα και ξένοι, χάνουν στην διαδικασία το κυριότερο συστατικό που θα κάνει το οποιοδήποτε λειτουργικό σύστημα να δουλέψει. Τους πολίτες. Διότι, αν πάρουμε ως αντικείμενο εργασίας το ότι θα παρουσιαστεί κάποιο σχέδιο στο επόμενο οκτάμηνο, τότε έχει χαθεί και πάλι η μπάλα του λαού. Ο οποίος θα κληθεί να αποφασίσει ξανά για ένα νέο σύστημα το οποίο θα του παρουσιαστεί αιφνιδίως από το σκότος και το οποίο ασφαλώς δεν θα έχει από πριν συνηθίσει ή κατανοήσει. Και εφόσον δεν συμβούν αυτά, τότε ορθά ή λανθασμένα ο λαός θα έχει κάθε νομιμοποίηση να προτιμήσει να το απορρίψει.
Φίλε Μιχάλη,
Δυστυχώς, στην πατρίδα μας έτυχε να είναι σταυροδρόμι πολύ σημαντικών γεοπολιτικών συμφερόντων. Επιπλέον,o φιλοπρόοδος, ευσεβής και εργατικός Λαός μας, προδωμένος, σκλαβωμένος και ταλαιπωρημένος για πολλά χρόνια δεν αφέθηκε να ωριμάσει πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά παρά τα τελευταία χρόνια. Όλα τα παραπάνω μαζί με σοβαρά ελλείματα ηγεσίας συνθέτουν το πρόβλημα που αναλύεις πιο πάνω.
Κατά την άποψη μου, Λύση που δεν θα στηρίζεται σε δημοκρατικές, ευρωπαικές αρχές είναι καταδικασμένη να αποτύχει με ανυπολόγιστες καταστροφικές συνέπειες. Επίσης, φρονώ ότι στις μέρες μας, δεν θα βρεθούν πολλοί συμπατριώτες μας να δεχθούν να καταστατούν δεύτερης τάξης ευρωπαίοι πολίτες, και να διακινδυνεύσουν για μια ακόμη φορά την ασφάλεια των ιδίων και των παιδιών τους (βλ. εγγυήσεις, μουσουλμανικός εποικισμός κτλ). Τέλος, μαγική λύση σίγουρα δεν υπάρχει, αλλά κανείς δεν μπορεί να εκβιάζει και να πιέζει ένα Λαό για αυτοχειρία απεμπολώντας αρχές και αξίες που κερδίθηκαν με αίμα. Χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε, εμπνευσμένους ηγέτες, όραμα, αξιοκρατία, εφαρμογή επιστημονικών μεθόδων χάραξης στρατηγικής και άσκησης πολιτικής, ελπίδα, ανεξικακία και τότε μόνο θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε συνθήκες νίκης του Δαβίδ επί του Γολιάθ, του δικαίου επί του αδίκου, υποχρεώνοντας τα συμφέροντα να υποστηρίξουν μια σωστή Λύση του Εθνικού μας προβλήματος. Δύσκολο? Nαι αλλά στην περίπτωση μας …survival is optional.
Φιλε Μιχαλη, εγω θα αναφερω ενα περιστατικο το οποιο μου εμεινε βαθια ριζωμενο στη μνημη και το οποιο φαινεται οτι εξακολουθει να με κυνηγα μεχρι σημερα και δεν ξερω για ποσο ακομα . Ηταν Πασχα του 74 και ειχαμε παει οικογενειακως στο στρατοπεδο της ΕΛΔΥΚ,οπου θα περνουσαμε οπως καθε χρονο την ημερα του Πασχα με τ’αδελφια μας απο την Ελλαδα. Εκει ειδα για πρωτη φορα στη ζωη μου απο τοσο κοντα τον Μακαριο και αντιλαμβανεσαι το δεος που ενοιωσα 8χρονος τοτε, βλεπεις για μας τα παιδια ο Μακαριος ηταν το ινδαλμα μας , η ελπιδα και η ασφαλεια μας.! Ετρεξα τοτε γεματος χαρα κοντα του, και εκεινος βλεποντας με, μου χαιδεψε το κεφαλι και με ειδε μ’ενα βλεμμα το οποιο μ’εκανε να νοιωσω τοση σιγουρια και ασφαλεια ! Ετρεξα λοιπον τοτε να πω στους γονεις μου γεματος περηφανεια το περιστατικο αυτο,και τοτε ακουσα καποιον στο τραπεζι μας εκει να λεει ” ε καλο , δαμε καμνουν του ουλλοι ππαττα(βλ. στρατιωτικος χαιρετισμος,νομιζω.. ),εν τζιαι καταλαβεν ομως οτι εν μερες του που εννα τον καθαρισουν ”Φυσικα τοτε δεν καταλαβα καλα τι σημαινουν ολα αυτα που ακουσα,μεχρι τη 15η Ιουλιου οπου ξυπνησα αποτομα το πρωι απο κοντινους πυροβολισμους,το σπιτι μας ειναι γυρω στα 300 μετρα απο το τοτε στρατοπεδο της ΕΛΔΥΚ.Τοτε αμεσως ετρεξα εξω οπου ειδα τα τανκς να περνουν μπροστα απο το σπιτι μας, φυσικα ειδα πανω την ελληνικη σημαια και ετσι ενοιωσα ασφαλεια.Γενικα επικρατουσε εκεινη τη στιγμη στη γειτονια μια κατασταση περιεργη,ολοι ηταν συγχυσμενοι μεχρι που λιγη ωρα αργοτερα ακουσαμε κραυγες απελπισιας απο μια γειτονισα και τρεξαμε εκει απ’οπου ακουσαμε απο το ραδιο οτι εγινε πραξικοπημα και οτι ο Μακαριος ηταν νεκρος ..!Τοτε επαθα το μεγαλυτερο σοκ στη ζωη μου !!Θυμηθηκα τα λογια εκεινου του ανθρωπου στο στρατοπεδο το Πασχα .Πως ειναι δυνατον ελεγα να σκοτωσουν το Μακαριο οι αδελφοι μας !!! Ακολουθησε φυσικα το μεγαλο εγκλημα εις βαρος της Κυπρου μας απο αυτους που ..δεν ηταν αδελφοι μας …! Και εξακολουθει να υφισταται αυτο το μεγαλο εγκλημα το οποιο μοιρασε τον τοπο μας ,σκοτωσε τ’αδελφια μας βιασε τις αδελφες μας , απ’αυτους που ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ.! Και ηρθαμε σημερα να συνομιλουμε για λυση του Κυπριακου με αυτους που δεν ηταν αδελφια μας.. μ’αυτους που σκοτωσαν τ’αδελφια μας.. επαναπροσεγγιζοντας τους ωσαν να ηταν αδελφια μας.. ενω την ιδια ωρα αγαπητε αδελφε Μιχαλη καποιοι απο εμας μοιραζουν φυλλαδια ακομα στα φαναρια για καταδικη αυτων που ηταν παντοτε αδελφια μας με σκοπο να μην ξεχασουμε ποτε οτι ειναι τα αδελφια μας που φταινε για τη σφαγη μας απ’ αυτους που δεν ηταν αδελφια μας !! Τελικα αδελφε Μιχαλη ,μηπως εχουμε κριση ταυτοτητας σ’αυτο τον τοπο ,οταν δεν μπορουμε τελικα ουτε τους εαυτους μας να συγχωρησουμε,πως θελουμε επιτελους να μπορεσουμε να ζησουμε ειρηνικα σ’αυτο τον τοπο ολοι σαν ΑΔΕΛΦΙΑ ?
Αγαπητέ Χριστόφορε,
Τα προβλήματα που επισημαίνεις υπάρχουν αλλά ας μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε ο μόνος λαός με αντίστοιχα ζητήματα και προβληματισμούς. Το να ζούμς όλοι μαζί σαν αδέλφια – Ελλαδίτες και Κύπριοι – όπως το θέτεις, είναι θέμα πράξης και όχι θεωρίας. Δεν πιστεύω ότι στην πράξη υπάρχει σήμερα πρόβλημα. Υπάρχει όμως στην θεωρία εφόσον κάποιοι θέλουν να συντηρούν την κατάσταση που δημιουργήθηκε το 1974 για το δικό τους πολιτικό όφελος. Εάν είσαι Ελλαδίτης – όπως αντιλαμβάνομαι – δεν πιστεύω να αισθάνεσε έχθρα από τους Κυπρίους, όπως εκείνη που κάποιοι και από τις δύο πλευρές προσπάθησαν να δημιουργήσουν τότε. Για μένα δεν υπάρχει καμία μα καμία διαφορά είτε το ένα είσαι είτε το άλλο.
Καλέ μου φίλε Γιώργο,
Η αυτοχειρία δυστυχώς στην περίπτωση μας έχει δύο προελεύσεις. Διότι αυτοχειρία, μουσουλμανικός επικοισμός, ανασφάλεια κ.ο.κ. προκαλείται και από την αποδοχή της διχοτόμησης η οποία από κάποιους παρουσιάζεται ως λύση (η θεωρία του εκείνοι απ’ εκεί και εμείς απ’ εδώ). Εκείνο που θέλω να επισημάνω στο άρθρο είναι ότι η θεωρία του να συζητάνε οι ηγέτες στο σκότος, μακρυά από το λαό είναι συνταγή αποτυχίας. Εγώ πιστεύω ότι την ώρα που τα χρονικά περιθώρια σαφώς και δεν είναι ανεξάντλητα, πρέπει επιτέλους να συζητήσουμε με πραγματικούς όρους την αλήθεια. Για το survival μας, ισάξιο μη option είναι με την κακή λύση και η μη λύση, κατά την δική μου γνώμη.
Φίλε Μιχάλη,
Ευχαριστώ για το σχόλιο, με το οποίο συμφωνώ και πιστεύω πως και η πλειοψηφία των Κυπρίων συμφωνεί. Ο κάθε Κύπριος θέλει μια σωστή Λύση του εθνικού προβλήματος και ιδιαίτερα οι πρόσφυγες (εμείς, οι ΕΚ βιώνομαι καθημερινά τις συνέπειες της κατοχής). Ο καθορισμός της σωστής Λύσης είναι που διχάζει το Λαό μας. Κατά την άποψη μου και πιστεύω της πλειοψηφίας των Κυπρίων,σωστή Λύση είναι αυτή που στηρίζεται σε Αρχές/Principles( Ευρωπαικές, Διεθνές Δίκαιο, Ανθρώπινα Διακαιώματα κτλ ). Ας συμφωνήσει ως αρχή σε αυτό το πλαίσιο και η Πολιτική μας ηγεσία για να επιτευχθεί η πολυπόθητη ενότητα στόχων, ηγεσίας,και Λαού, τόσο δύσκολο είναι? Τι νομίζεις ?
Γιώργο μου,
Στην κατάσταση μας δεν υπάρχει σωστή λύση. Υπάρχει αποδεκτή ή μη αποδεκτή συμφωνία που θα θυσιάζει πράγματα για να είναι ολόκληρη η Κύπρος μία χώρα. Συμφωνώ μαζί σου ότι το θέμα είναι το όριο της θυσίας και η λεπτή γραμμή μεταξύ των δύο κακών ενδεχομένων. Της μη λύσης και της κακής λύσης. Εκεί είναι που πρέπει να δουλέψουμε και εκεί είναι που πρέπει να πείσουμε. Και εκεί είναι που πρέπει να βρεθεί ένα πλαίσιο μεταξύ μας γιατί τελικά μόνοι μας διαπραγματευόμαστε καμιά φορά πράγματα που δεν ισχύουν αλλά παραπλανούν.