Από την ημέρα που ο ΔΗΣΥ αποφάσισε τη στήριξη του κ. Ομήρου για την προεδρία της Βουλής, το επίσημο ΔΗΚΟ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του προτάσσοντας πλεκτάνες και συνωμοσίες που απεργάζονταν οι πολέμιοί του. Ιδιαίτερα μετά που ο κ. Ομήρου εξελέγη με τον τρόπο που εξελέγη, αυτή η προσέγγιση έγινε ακόμη πιο δυνατή και αποτελεί σήμερα την αιχμή του δόρατος της επιχειρηματολογίας των εκπροσώπων της επίσημης γραμμής.
Δεν έχω σκοπό να μπω στη συνωμοσιολογία που σερβίρεται από συνήθεια στην Κύπρο για να καλύψει μεγάλες ήττες, όπως αυτή της πολιτικής του κ. Καρογιάν. Στόχος μου είναι να αναδείξω δύο κορυφαίες πολιτικές αντιφάσεις που, στον τόπο μας, αντί να είναι εξ υπαρχής καταδικαστέες, έχουν καταλήξει να επικρατούν πολλές φορές ως κυριαρχούσα αντίληψη.
Η πρώτη αντίφαση είναι το να παραπονιέσαι επειδή έχασες στο παιγνίδι που εσύ έχεις λανσάρει, εσύ έχεις βάλει τους κανόνες και εσύ ζητάς να το ακολουθούν όλοι. Αναφέρομαι στη θεωρία του «ρυθμιστικού ρόλου». Μόνο στην Κύπρο υπάρχει κόμμα που ζητά από τους ψηφοφόρους να το στηρίξουν προκειμένου να λάβει λευκή επιταγή για να την ανταλλάξει με εξουσία κατά το δοκούν. Και μόνο εδώ υπάρχει κόμμα που ζητά αυτόν τον ρόλο αποκλειστικά για τον εαυτό του, θεωρώντας ότι δεν έχει τέτοιο δικαίωμα κανείς άλλος.
|
Το να απαιτείς την πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο είναι παγκόσμια πρωτοτυπία |
Η Βουλή λοιπόν προχτές έπαιξε με λογική ΔΗΚΟ. Εξελέγη στην προεδρία υποψήφιος από τα κόμματα που βρίσκονται μεταξύ των δύο μεγάλων, στην προοπτική συμμαχίας και συνεργασίας. Όπως ακριβώς θέλει το ΔΗΚΟ, άφησαν οι δύο μεγάλοι κατά μέρος δικές τους υποψηφιότητες και υποκλίθηκαν στη θεωρία των ρυθμιστών. Η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έγινε τόσο ισχυρή που κανείς σχεδόν, είτε προεκλογικά είτε μετεκλογικά, δεν ασχολείται με προτάσεις και θέσεις.
Έχει εμποτιστεί ακόμη και η κοινωνία με τη γοητεία και την προσήλωση στη σκακιέρα των κομματικών συναλλαγών. Τόσο πολύ που θεωρήθηκε εξαιρετικά ελκυστικό το γεγονός ότι το ΔΗΚΟ κατέβαινε στις εκλογές όχι με μία, αλλά με δύο σημαίες. Υπήρχε το συμπολιτευόμενο και το αντιπολιτευόμενο ΔΗΚΟ.
Όλοι να δουλεύουν για το κομματικό ποσοστό, ο καθένας όμως να θέλει να το χρησιμοποιήσει διαφορετικά. Σαν δύο αντιμαχόμενα κόμματα στη συσκευασία του ενός, μάζεψαν όλους τους ψηφοφόρους στην κάλπη, δεν μαζεύονταν όμως όλοι οι βουλευτές την επόμενη μέρα. Το εξαιρετικά βολικό των δύο σημαιών πριν τις εκλογές, έγινε εφιάλτης, την ώρα που ο κ. Κουλίας παρέμεινε να ανεμίζει τη δική του σημαία και μετά από αυτές. Συνέχισε δηλαδή να παίζει το παιγνίδι που έδωσε στον κ. Καρογιάν το δικαίωμα να πανηγυρίζει το βράδυ των εκλογών.
Αυτά ακριβώς μας οδηγούν στη δεύτερη αντίφαση, η οποία κατά την άποψή μου είναι εξαιρετικά πιο σημαντική. Διότι αφορά την αντίληψη περί πολιτικής ευθύνης και πολιτικού κόστους. Έννοιες που φάνηκε να είναι ανύπαρκτες.
Το ΔΗΚΟ, όπως και να το κάνουμε, είναι κυβέρνηση. Εξέλεξε με τις ψήφους του τον κ. Χριστόφια, έχει υπουργούς και συνεχίζει να τη στηρίζει. Αυτό στο δικό μου μυαλό είναι τόσο απλό και δεδομένο, όσο και το 1+1=2. Το να στηρίζεις μια κυβέρνηση είναι πολιτική πράξη μεγάλης σημαντικότητας και ουσίας σε όλο τον κόσμο.
Για το ΔΗΚΟ όμως όχι. Θεωρείται από αυτό το sui generis κόμμα πολύ λογικό να είναι μονίμως η πολύφερνη νύφη, την οποία όλοι θα φλερτάρουν αδιάκοπα και δεν θα βλέπουν πουθενά αλλού. Έτσι ο κ. Καρογιάν είχε την απαίτηση από το ΑΚΕΛ να τον υποστηρίξει –λογικά– αλλά την ίδια ώρα είχε την απαίτηση να τον υποστηρίξει και ο ΔΗΣΥ! Με ποια λογική; Ότι θα έπρεπε ο κ. Αναστασιάδης να τον καλοκρατεί, μπας και τον συμπαθήσει κάποια στιγμή αργότερα! Με αυτό δηλαδή το κορυφαίο πολιτικό επιχείρημα…
Τόσο πολύ το πίστευαν, μάλιστα, που «έπεσαν από τον ουρανό» όταν ο ΔΗΣΥ αποφάσισε το αυτονόητο. Ότι δηλαδή ανήκει εις την αντιπολίτευση!
Αν κάτι κέρδισε η Κύπρος την περασμένη Πέμπτη, είναι ότι επανήλθε επιτέλους η έννοια του πολιτικού κόστους. Το να έχουν επιπτώσεις οι πραγματικές πολιτικές επιλογές. Έχασε το διπλοπόρτι και είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που συμβαίνει αυτό. Σε μια παρτίδα, μάλιστα, που στήθηκε από τους ίδιους τους διδάκτορές του.
Το μεγάλο ερώτημα που δεν μας απάντησαν οι του ΔΗΚΟ είναι το εξής: γιατί δεν διέρρηξαν τα ιμάτιά τους κατά την αποστασία Μέση ή Χαννίδη και επέλεξαν μόνο την αποστασία τάχατες Κουλία; Τυχαίο; Δε νομίζω. Απλά εδώ υπήρχε η καρέκλα. Πρόεδρος βουλής με ορίζοντα τον πρόεδρο της Δημοκρατίας το 2013. Αν αυτό δεν ήταν συναλλαγή τότε τι είναι η συναλλαγή; Δεν πείθουν όταν λένε ότι κάνουν ότι κάνουν για να ελέγχουν την κυβέρνηση. Πράττουν κατά το δοκούν ανάλογα με το τι τους συμφέρει. Είναι ξεκάθαρο.