Στις 23 Νοεμβρίου, από αυτή τη στήλη ασχοληθήκαμε με την θεωρία που ήθελε τo Κυπριακό να προχωρεί με βάση αποκλειστικά τις φιλικές σχέσεις και την “συντροφικότητα” μεταξύ των κυρίων Χριστόφια και Ταλάτ. Καταδεικνύαμε τότε ότι το Κυπριακό δεν είναι φιλικό αλλά κατ’ εξοχή πολιτικό πρόβλημα με διεθνείς προεκτάσεις και καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να λυθεί με τη λογική του καφενείου της γειτονιάς, όπως και πριν δεν μπορούσε να λυθεί στην αρένα ενός φανταστικού δικαστηρίου.
Η “συντροφικότητα” ως καταλύτης στη λύση του Κυπριακού ξεπεράστηκε μετά την ξεκάθαρη απαίτηση του κ. Ταλάτ από τον κ. Χριστόφια να πάψει να του απευθύνεται με αυτό το επίθετο. Οι φιλικές σχέσεις όμως είναι κάτι στο οποίο επενδύουν (ορθώς σε κάποιο βαθμό, αλλά λανθασμένα ως το κυρίαρχο συστατικό) πολλοί παράγοντες τόσο εντός, όσο και εκτός Κύπρου. Αυτό δείχνουν και οι πρόσφατες δηλώσεις του Γ.Γ. του ΟΗΕ.
Η διεθνής κοινότητα επιθυμεί διακαώς επίλυση του εθνικού μας προβλήματος. Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους ο κάθε ξένος παράγοντας δεν θέλει το Κυπριακό να υφίσταται ως πρόβλημα στη διεθνή, Ευρωπαϊκή, Ελληνοτουρκική ή Μεσανατολική ατζέντα. Διακαώς θα έπρεπε να επιδιώκει λύση η ολότητα της Ελληνοκυπριακής κοινότητας για πάρα πολλούς και πολύ σοβαρούς λόγους. Η διαφορά μεταξύ των ξένων και των Κυπρίων έχει να κάνει με την ουσία της λύσης. Διότι εμάς μας αφορά πρωτίστως το τι λύση θα βρεθεί σε αντίθεση με τους ξένους, για τους περισσότερους από τους οποίους η ουσία της λύσης δεν είναι στις πρώτες προτεραιότητες.
|
Το χειρότερο ήταν η δημοσιοποίηση όσων διαμείφθηκαν με τον Ομπάμα |
Είναι προφανές τον τελευταίο καιρό ότι η περίοδος που δόθηκε στους κ.κ. Χριστόφια και Ταλάτ για να “ρολάρουν” από μόνοι τους εξαντλήθηκε. Το αν αξιοποιήθηκε σωστά ή όχι ο χρόνος είναι κάτι το οποίο ελέγχεται. Ανεξάρτητα όμως από τον τρόπο που επελέγη να γίνει η διαπραγμάτευση και το που έχει μέχρι σήμερα φτάσει, υπάρχει και η ισχυρή διαπίστωση ότι τα πράγματα στενεύουν χρονικά και σοβαρεύουν δραματικά, όσο πλησιάζουμε προς το ορόσημο του προσεχούς Ιανουαρίου, των “εκλογών” στα κατεχόμενα και της εξέτασης της πορείας της Τουρκίας.
Ακριβώς σε αυτή τη φάση, έχοντας μάλιστα υπόψη την πασιφανή στρατηγική αναβάθμιση της Τουρκίας σε διεθνές επίπεδο, είναι που χρειαζόμαστε εξωτερική πολιτική που να προσδίδει στην πλευρά μας σοβαρότητα και αξιοπιστία σε διεθνές επίπεδο. Για να μπορούμε να διεκδικήσουμε ουσιώδη ζητήματα που αφορούν την λύση του Κυπριακού, όπως για παράδειγμα την κατάργηση του δικαιώματος μονομερούς επέμβασης.
Εδώ έγκειται και ο μεγάλος κίνδυνος για την πλευρά μας. Διότι, η λογική του καφενείου με βάση την οποία επιχειρήθηκε να οριοθετηθεί η σχέση με τον Ταλάτ και η διαπραγμάτευση, έχει εξαχθεί και καθορίζει την εξωτερική μας πολιτική σε διεθνές επίπεδο. Η απεγνωσμένη “επιχείρηση” του προέδρου μας να σταθεί δίπλα από τον Σαρκοζύ και να “περιχαρήσει” την ώρα που τραβάνε οι κάμερες, αλλά και η “φιλική επίθεση” στον αποσβολωμένο Μπαράκ Ομπάμα ενώπιον όλων των Ευρωπαίων ηγετών, προσδίδουν – στο κράτος μας ολόκληρο – στοιχεία γραφικότητας διεθνώς. Διότι ο πρόεδρος του παρουσιάζεται ως ένα υποψήφιο βουλευτή που τρέχει ασθμαίνοντας να αποκτήσει φωτογραφία δίπλα από τον αρχηγό του.
Το χειρότερο όλων ήταν η δημοσιοποίηση των όσων διαμείφθηκαν (ή όσων λέμε ότι διαμείφθηκαν) σε μία “συνάντηση” των 10-15 δευτερολέπτων. Διότι αν βρεθείς με ένα ξένο ηγέτη στο διάδρομο και ανταλλάξεις δυο κουβέντες και μετά τρέχεις να περηφανευτείς για την συνομιλία που είχατε, αυτομάτως κάνεις όλο το διεθνή παράγοντα επιφυλακτικό ως προς το τι θα σου λέει σε μη δημόσιες συναντήσεις. Και εκ των πραγμάτων χάνεις το δεδομένο της σοβαρότητας και της αξιοπιστίας.
Η περίοδος που μπαίνουμε είναι πολύ κρίσιμη, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα στο οποίο θα καταλήξει. Η λογική του καφενείου που με συνέπεια υπηρετούμε τον τελευταίο χρόνο, νομοτελειακά θα πάψει να αποτελεί παράγοντα που προκαλεί χαμόγελα, αλλά θα καταστεί στοιχείο που θα οδηγεί στην ανυποληψία.