Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν ήταν απλά άλλος ένας άνθρωπος που πέρασε από την Κυπριακή κοινωνία, ούτε άλλος ένας ασθενής όπως τους τόσους πολλούς σε μεγάλη ή και μικρή ηλικία περνούν προβλήματα υγείας δύσκολα και επίπονα όπως τα δικά του. Τέτοιες κοινωνικές ισοπεδώσεις δεν μπορούν να ισχύουν όταν κάποιος αναφέρεται σε μεγάλους πολιτικούς άνδρες που σηματοδότησαν και χαρακτήρισαν με την παρουσία τους την πορεία μιας ολάκερης χώρας.
Αυτού του τύπου μεγάλη μορφή ήταν για την Κύπρο ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας. Που μακρυά από προσεγγίσεις και τοποθετήσεις, του οφείλεται αναγνώριση στην ισχυρή, περιεκτική και ουσιαστική πολιτική προσωπικότητα. Λόγια που γράφονται ανεξάρτητα από την παρούσα δύσκολη στιγμή.
Μεγάλος πολιτικός ανήρ είναι εκείνος που εμπνέει και συνεπαίρνει μεγάλο μέρος του λαού του. Εκείνος που έχει φανατικούς φίλους και ισχυρούς αντιπάλους. Εκείνος που εκφράζεται βάζοντας σε δεύτερο πλάνο τις ισορροπίες. Εκείνος που διαμορφώνει, αντί να ακολουθεί, την κοινή γνώμη. Που κερδίζει και χάνει μάχες αλλά παραμένει στο προσκήνιο, για να αντέχει στο χρόνο ως η προσωποποίηση μίας τουλάχιστον ιδέας και πολιτικής. Εκείνος που γίνεται κομμάτι της ζωής των γενιών που τον έζησαν.
|
Απουσία της γνώμης του Τάσσου σημαίνει ετεροβαρές πολιτικό ισοζύγιο |
Τέτοιο ακριβώς κομμάτι της ζωής του καθενός από εμάς ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Πρώτα απ’ όλα για την ίδια την πολιτική ζωή και τον κάθε πολίτη αυτής της χώρας, που η κάθε μας δραστηριότητα φέρει σημάδι από αποφάσεις, απόψεις, αρχές και ενέργειες του συγκεκριμένου πολιτικού. Με συνέπειες είτε θετικές είτε αρνητικές, αυτές οι ενέργειες έγιναν με θεμέλιο τον πατριωτισμό και με σκοπό την πρόοδο και την σωτηρία ενός τόπου που φέρει ιστορία και αντιμετωπίζει ζητήματα δυσανάλογα μεγαλύτερα και πολυπλοκότερα απ’ όσα επιτρέπει το μέγεθος της χώρας.
Για τους πολλούς και αξιόλογους πολιτικούς του φίλους και κυρίως τους οικείους του, που είναι και αυτοί έντονα πολιτικοποιημένοι, η απουσία της γνώμης του Τάσσου σημαίνει κενό πολιτικής σοφίας και καθοδήγησης. Σημαίνει πολιτική ορφάνια και ανάγκη επαναπροσδιορισμού της χωροθέτησης εντός της Κυπριακής πολιτικής και κοινωνικής γεωγραφίας. Σημαίνει ένα τεράστιο και δυσαναπλήρωτο πρακτικό, ηγετικό και συναισθηματικό κενό, το οποίο μόνο οι ίδιοι μπορούν να καταλάβουν και αποκλειστικά οι ίδιοι δικαιούνται να εκφράσουν. Όχι ο οποιοσδήποτε άλλος.
Απουσία όμως της άποψης ενός μεγάλου πολιτικού ανδρός, σημαίνει ταυτόχρονα τεράστια απώλεια για όσους αντιπαρατέθηκαν στα όσα η ηγετική προσωπικότητα του έφερε και εξέφραζε. Σημαίνει πολιτική ανισορροπία πριν από όλα τα άλλα. Ετεροβαρές πολιτικό ισοζύγιο που αποστερεί μια εμπεριστατωμένη και τεκμηριωμένη – με βάση της δική της οπτική – πολιτική επιχειρηματολογία. Προκαλεί έλλειμμα που δεν αναπληρώνεται, γιατί η αξία του, ιδιαίτερα ως πολιτικού με αντίθετη άποψη, φαντάζει σήμερα εξαιρετικά δύσκολο να αντικατασταθεί.
Ο γράφων υπήρξε – στο μέτρο που του αναλογεί – άνθρωπος που στάθηκε απέναντι στην πολιτική του Τάσσου Παπαδόπουλου και αγωνίστηκε – όσο μπόρεσε – προκειμένου αυτή η θεώρηση των πραγμάτων να μην υιοθετηθεί κατ’ αρχή και κυρίως, να μην συνεχιστεί. Αυτό ακριβώς το γεγονός προκαλεί την ανάγκη έκφρασης των πιο πάνω απόψεων στις δύσκολες αυτές στιγμές. Γιατί η απουσία του πείσματος, της προσέγγισης και της ισχυρά διατυπωμένης άποψης, που υποστηρίζεται με ένταση από μια σειρά προσφιλών ανθρώπων, προκαλεί φόρτιση. Φόρτιση πνευματική, αλλά και συναισθηματική.
Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές ο κ. Παπαδόπουλος μόλις έχει χάσει τη σκληρή μάχη ζωής στην εντατική, φέρνοντας στον ορίζοντα του καθενός, πέραν της θλίψης, και το ψυχρό πολιτικό φάσμα του κινδύνου μιας πολύ λιγότερο δυνατής πολιτικής ζωής, σε ώρα που η πατρίδα μας εξακολουθεί να την έχει μεγάλη ανάγκη.