Μενεγάκη και ισοπέδωση

Η σοβαρότητα και η σοβαροφάνεια με την οποία νοιώθουν υποχρεωμένοι, ή και με την οποία βολεύονται να επενδύουν την παρουσία τους όσοι ασχολούνται με τα κοινά, αναγάγει θέματα – κυρίως της κατηγορίας lifestyle – ως ευτελή και ανάξια ενασχόλησης. Επί της ουσίας, λίγο με απασχολεί η προσωπική ζωή του κάθε ανθρώπου, όσο και αν εκτίθεται στη δημοσιότητα. Και ασφαλώς το θέμα του παρόντος άρθρου δεν είναι αυτός καθ’ αυτός ο χωρισμός της Ελένης Μενεγάκη, αλλά η ικανότητα ενός τέτοιου γεγονότος να επισκιάσει σχεδόν όλα τα θέματα που απασχολούν τη δημόσια ζωή. Και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, αλλά και – αντιστοίχως – σε όλο σχεδόν τον κόσμο.

Τα γεγονότα είναι εκεί και είναι πολύ συγκεκριμένα. Αυτή τη βδομάδα, στην Κύπρο είχαμε την σημαντική επίσκεψη του Γ.Γ. του ΟΗΕ, την ανακοίνωση προόδου και μη διακοπής στις συνομιλίες, αλλά και την πρώτη – εδώ και δύο χρόνια – ενεργοποίηση του Προέδρου Χριστόφια για την παραπαίουσα οικονομία. Στην Ελλάδα είχαμε την έγκριση του προγράμματος εξυγίανσης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το διάγγελμα Παπανδρέου για τα σκληρά μέτρα που προτίθεται να λάβει. Όλα τα πιο πάνω αποτελούν ζητήματα που επηρεάζουν δραστικά, άμεσα και έμμεσα, τη ζωή του κάθε πολίτη. Που δημιουργούν προοπτικές και συνάμα δυσκολίες και εμπόδια για όλους. Είτε για την καθημερινότητα, είτε για το πιο μακρινό μέλλον. Το ερώτημα λοιπόν είναι: Φταίει ο κόσμος, αν ένας χωρισμός επισκιάζει οικονομία και Κυπριακό; Αν η προσωπική ζωή επωνύμων, αποτελεί πιο καυτό θέμα συζήτησης από τα ουσιώδη; Αν ο Κύπριος δεν θεωρεί πια το Κυπριακό θέμα που πρέπει να συζητά κάθε μέρα και αν οι πολίτες, ενώ γνωρίζουν και βιώνουν την οικονομική δυσπραγία, εν τούτοις προτιμούν να συζητούν μη ουσιώδη πράγματα;

Η γνώμη μου λοιπόν είναι ότι οι πολίτες δεν φταίνε. Θεωρώ κιόλας, ότι πολλές φορές πολιτικοί και πολιτικοί συντάκτες “σνομπάρουν” και επιχειρούν να υποβαθμίσουν τέτοια ζητήματα, όχι επειδή τα θεωρούν μικρής σημασίας, αλλά διότι ζηλεύουν την επιρροή που έχουν στην κοινωνία. Και αντί να αξιολογήσουν το γιατί συμβαίνει αυτό, προσπαθούν, με την επίκληση της σοβαρότητας, να υποβαθμίσουν το πραγματικό φαινόμενο. Χάνοντας το ουσιαστικό υπόβαθρο των αιτιών, που φέρνουν τη δημόσια ζωή περνά σε δεύτερη μοίρα, επισκιασμένη από την προσωπική ζωή επιτυχημένων ανθρώπων.

Ακριβώς στη λέξη “επιτυχημένος” πιστεύω ότι βρίσκεται η εξήγηση. Διότι, αν δούμε το θέμα ψύχραιμα και από απόσταση θα διαπιστώσουμε ότι η κα Μενεγάκη, για παράδειγμα, είναι προσωποποίηση της αισιοδοξίας και της ελπίδας για την πλειονότητα των ανθρώπων. Ξεκίνησε από το μηδέν, πέτυχε στη δουλειά της, ουδέποτε σταμάτησε να προσπαθεί και να αναζητά το καλύτερο, δεν τα έβαλε ποτέ κάτω και πέτυχε προχωρώντας μπροστά επαγγελματικά. Πάντα με χαμόγελο και χωρίς μεμψιμοιρίες. Για τα κοινωνικά κιόλας στερεότυπα, προχώρησε σε ένα – μέχρι προχτές – πετυχημένο γάμο, με παιδιά και οικονομική άνεση. Ένα success story που είχε ελάχιστες και αμελητέες κηλίδες.

Απέναντι λοιπόν σε αυτή την ωραία ιστορία, η πολιτική και η δημόσια ζωή, έχει να αντιτάξει δυσκολίες και δυσπραγίες. Το τελευταίο διάστημα, η μόνη ελπίδα που υπόσχονται οι πολιτικοί στους πολίτες είναι ότι θα διαχειριστούν την αποτυχία καλύτερα από ότι οι αντίπαλοι τους. Οράματα συλλογικής αισιοδοξίας και επιτυχίας σπάνια υπάρχουν, ενώ η μεμψιμοιρία και ο ωχαδελφισμός κυριαρχούν. Ο ένας συνήθως κατηγορεί τον άλλο, ενώ οι πολίτες έχουν την κρίση για να καταλάβουν ότι οι δημόσιες δηλώσεις δεν απεικονίζουν την πραγματικότητα πολλές φορές, αλλά επιχειρούν να σκεπάσουν κρυμμένες ατζέντες και συμφέροντα.

Έχουμε λοιπόν μια πετυχημένη ιστορία χωρίς ουσιαστική σημασία για τη ζωή των πολιτών, να ανταγωνίζεται πολλές και πολύ ουσιαστικές άχαρες ιστορίες που ο πολίτης όχι μόνο βιώνει, αλλά αντιλαμβάνεται ότι του προκαλούν τελευταία, κυρίως δυσκολίες. Δεν μπορεί λοιπόν να θεωρείται μίασμα για τον όποιο επιθυμεί να ξεφύγει από τη μονοτονία της καθημερινής ζωής, η καταφυγή στο πραγματικό παραμύθι ενός κοριτσιού της διπλανής πόρτας. Αντίθετα, αυτό που χρειάζεται είναι να αντιληφθεί επιτέλους το πολιτικό σύστημα ότι πέρα από τη διαχείριση, χρειάζεται να έχει το δικό του εφικτό παραμύθι. Ένα τομέα που η κα Μενεγάκη μπορεί να αποτελεί παράδειγμα.