Μετά την οργή τι;

Σε σχέση με την Ελλάδα, από όποια οπτική και να βλέπεις τα πράγματα, έχεις απεριόριστους λόγους να διακατέχεσαι από οργή.

Αν έχεις την παραδοσιακή αριστερή αντισυστημική οπτική, εξοργίζεσαι διότι ο καπιταλισμός, πέραν του ότι σε καταδίκασε για χρόνια στο περιθώριο, εξωθεί τώρα ολόκληρο το λαό στην φτώχεια και την ανέχεια, επειδή τα μονοπώλεια, οι πολυεθνικές και οι αιμοσταγείς κεφαλαιοκράτες ρούφηξαν και το μεδούλι του εργαζομένου.

Αν είσαι σοσιαλιστής του ΠΑΣΟΚ, εξοργίζεσαι διότι ο δικός σου πρωθυπουργός πουλά τον σοσιαλισμό και αναγκάζεται να λάβει τα πλέον σκληρά των μέτρων και να κόψει τα προνόμια που θα απολάμβανες τώρα που ήρθε ξανά η σειρά σου ως Κυβέρνηση. Ο τυφώνας Καραμανλή εξαθλίωσε τη χώρα και ο αδύναμος Γιώργος απέτυχε να ξεγελάσει και αυτός το διεθνές σύστημα.

Αν είσαι παραδοσιακός Νεοδημοκράτης, εξοργίζεσαι που τα δικά σου στελέχη και ο δικός σου πρώην πρωθυπουργός, άφησαν το σύστημα να διολισθήσει, να διαφθαρεί και να χρεοκοπήσει, ακολουθώντας ανεξέλεγκτα τον δρόμο που χάραξαν οι “πρασινοφρουροί” του ’80. Πρέπει τώρα να πληρώσεις εσύ το φαγοπότι άλλων, δικών σου και ξένων.

Αν είσαι σύγχρονος σοσιαλδημοκράτης ή φιλελεύθερος δεξιός, εξοργίζεσαι που ακόμη και σήμερα, όλοι αυτοί οι αδαής δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα και θέτουν με τις πράξεις τους σε κίνδυνο την τελευταία ευκαιρία που έχει η χώρα να ανακάμψει. Εξοργίζεσαι με την ΝΔ του Σαμαρά που λαΐκισε θέλοντας να βγάλει απ’ έξω από την ευθύνη την ουρά της και δεν αντέχεις άλλο να βλέπεις τους χρυσοπληρωμένους δήθεν “επαναστάτες” των ΜΜΕ να ωθούν τον κόσμο στον εύκολο δρόμο της ανεγκέφαλης αντίδρασης.

Αν είσαι μεγαλοεπιχειρηματίας εξοργίζεσαι που το κράτος δεν αποτελεί πια τον καλύτερο και σίγουρο σου πελάτη, όπως σε έμαθε τόσα χρόνια για να σε κρατά αιχμάλωτο σε μια ατέρμονη συνδιαλλαγή. Που το κράτος έγινε τόσο μεγάλο, με αποτέλεσμα να μην μείνει πραγματική οικονομία που να λειτουργεί. Αν είσαι δε εκδότης, εξοργίζεσαι που δεν αντέχεται πια τα ΜΜΕ να είναι ζημιογόνα και να βγαίνουν τα κέρδη από δημόσια έργα εις αντάλλαγμα.

Αν είσαι δημόσιος υπάλληλος εξοργίζεσαι που επειδή γίνατε τόσοι πολλοί προκειμένου να ρυθμιστούν όλα τα πράσινα και μπλε ρουσφέτια, ανακάλυψες τώρα ότι και το δημόσιο μπορεί να χρεοκοπήσει και να σου κόψει τα προνόμια που θεωρούσες σίγουρα όταν κινούσες γη και ουρανό προκειμένου να βολευτείς.

Αν είσαι μικρομεσαίος ή ιδιωτικός υπάλληλος, εξοργίζεσαι διότι όλοι εκείνοι που τα τρώνε τόσα χρόνια μέσα από αναρίθμητα σκάνδαλα και προμήθειες, σε καλούν τώρα να πληρώσεις και από πάνω τον λογαριασμό της διαφθοράς. Αν είσαι νέος δε, εξοργίζεσαι διότι σε καταδικάζουν να ξεκινήσεις την σταδιοδρομία σου από αφετηρία εξαθλίωσης, αν βέβαια μπορέσεις να την ξεκινήσεις.

Ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές εξοργίζονται που η Ευρώπη άργησε και έστειλε την Ελλάδα στο ΔΝΤ. Θεωρείς άδικο που μια μικρή χώρα όπως η Ελλάς, αναλαμβάνει σχεδόν όλο το βάρος της κρίσης και την ευθύνη της σταθερότητας της ευρωζώνης.

Αν είσαι δε Ευρωπαίος, εξοργίζεσαι που την ώρα της κρίσης και της δικής σου δυσκολίας, αναγκάζεσαι να πληρώσεις για να σωθεί μια ξεροκέφαλη χώρα, που κατασπαταλά για δεκαετίες την χρηματοδότηση που της δίνεις για να βελτιωθεί, με πολίτες που θεωρείς τεμπέληδες και βολεψάκηδες, που καίνε τα λεφτά που εσύ βγάζεις με ιδρώτα στα μπουζούκια.

Αν είσαι άνθρωπος, εξοργίζεσαι διότι τρία αθώα πλάσματα, που θα μπορούσε ο καθένας να είναι στη θέση τους, πλήρωσαν με τη ζωή τους την λογική του παραλόγου και το θέατρο της κόντρας εξουσιαστών – αντιεξουσιαστών. Που κανείς δεν καταδικάζεται, είτε αυτός είναι “αναρχικός”, είτε πολιτικός, είτε “χορτασμένος” από την κατασπάραξη του δημοσίου χρήματος. Εξοργίζεσαι που κανένα σύστημα δεν κατάφερε το κέρδος να φορολογείται δίκαια από όπου και αν προέρχεται, έστω και αν υπήρξες και εσύ μέρος της επίπλαστης εικόνας όπου λίγοι πληρώνουν για να λαμβάνουν πάρα πολλοί.

Ουδείς από τους πιο πάνω έχει προφανές άδικο και αυταπόδεικτο παραλογισμό. Ανάλογα με το που ανήκει ο καθένας μας, μπορεί να συγχαίρει όσους αναλύουν ξεχωριστά και με δηκτικότητα τους προβληματισμούς και την οργή της κάθε κατηγορίας. Ανήκω και εγώ σε κάποιες από αυτές.

Καλή λοιπόν η οργή για τους άλλους, καλά τα συγκινητικά και μελιστάλαχτα, καλυτέρα μάλιστα όλων και η αυτοκριτική. Είναι όμως το θέμα σήμερα η δικαίωση ή είναι η αναγέννηση; Είναι η επανίδρυση του κρατισμού, ή η ανάληψη της πρωτοβουλίας από τον καθένα, πολιτικό και πολίτη, που θα οδηγεί σε μια Ελλάδα πιο παραγωγική, πιο αυτάρκη και πιο ανταγωνιστική; Είναι η καταδίκη των άλλων, ή η εμπλοκή του καθενός στον μονόδρομο του εξορθολογισμού και της δυνητικής υγιούς ανάπτυξης;

Ερωτήματα που αφορούν τον κάθε Έλληνα σήμερα, αλλά και τον κάθε Κύπριο αύριο, αν συνεχιστεί η καταστροφική κρατιστική πορεία που η Κυβέρνηση Χριστόφια έχει ενστερνισθεί.