Μετά τα ”sbasiba”

Ουδείς δικαιούται να αμφισβητήσει τη σημαντικότητα της πρώτης επίσκεψης Ρώσσου προέδρου στη χώρα μας.  Είναι προφανής και ο συμβολισμός και η αξία, αλλά και οι προεκτάσεις που είχε για τις πολιτικές και οικονομικές μας επιδιώξεις. Όπως επίσης και η (για χρηματοοικονομικούς προφανώς λόγους) σημασία που αποκτά η χώρα μας για την Μόσχα. Θα πρέπει μάλιστα να επισημανθεί η πολύ καλή προετοιμασία της επίσκεψης (ανεξάρτητα αν αυτή οφείλεται σε εμάς ή στις πολύ πιο έμπειρες Ρωσικές υπηρεσίες), κάτι στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει η παρούσα Κυβέρνηση. Είχαμε επιτέλους δραστηριότητα που δεν εξέπεμπε αυτό που πολλάκις χαρακτηρίσαμε από αυτή τη στήλη ως “λογική του καφενέ”, που για παράδειγμα θριάμβευσε την προηγούμενη βδομάδα στις ΗΠΑ.

Οι οικονομικές σχέσεις με την Ρωσία μπήκαν πλέον σε επίσημη και ξεκαθαρισμένη βάση, την οποία δεν χαρακτηρίζεί πλέον ο “κλεφτοπόλεμος” που κυριαρχούσε μέχρι σήμερα, αλλά η πάνω από το τραπέζι επιδίωξη αμοιβαίου οφέλους. Στο Κυπριακό πήραμε διαβεβαιώσεις για την συνέχιση της παραδοσιακής Ρωσικής στήριξης, η οποία τέθηκε σε κάποιο βαθμό εν αμφιβόλω, λόγω των νέων σχέσεων Ρωσίας – Τουρκίας. Υπογράφηκαν ένα σωρό συμφωνίες, βρέθηκαν μαζί κορυφαίοι Κύπριοι και Ρώσοι επιχειρηματίες. Γενικά εκπέμψαμε ως χώρα μια πολύ θετική και σοβαρή εικόνα, κάτι που η κυβέρνηση δικαιούται να πιστωθεί.

Επειδή όμως την έχουμε πάθει πολλές φορές να θεωρούμε ότι επειδή κάτι πήγε καλά, σημαίνει ότι τα πάντα είναι τέλια, καλό είναι τώρα που τα Ρωσικά αεροπλάνα έχουν επιστρέψει στην χώρα τους, να δούμε και τα αρνητικά ζητήματα που προκύπτουν λόγω αυτής της επίσκεψης, τα οποία χρειάζονται πολύ λεπτή διαχείριση. Προς όλους αυτούς που, δικαιολογημένα ή μη, δεν συμμερίζονται τη δική μας χαρά που τα βρήκαμε σε όλα με τους Ρώσους «φίλους». Είτε αυτοί είναι στην Ευρώπη, είτε και αλλού.

Το πρώτο είναι η γενική εικόνα που κυριαρχεί, η οποία οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο πρόεδρος Χριστόφιας τα καταφέρνει σχεδόν αποκλειστικά με τις χώρες που παραδοσιακά “συμπαθεί”. Όπως η Ρωσία και η Κούβα, ακόμη και αν μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου δεν έχουν την ίδια σχέση μεταξύ τους. Η Κύπρος όμως, εκτός από φίλος της Ρωσίας που έχει κάθε δικαίωμα να είναι, αποτελεί πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεγονός από το οποίο προκύπτουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Με πρώτιστη υποχρέωση να μην συμπεριφέρεσαι με περιφρόνηση προς τα άλλα μέλη της Ευρωπαϊκής οικογένειας.

Θα αποφύγω να κριτικάρω την “ζέση” με την οποία ανταποκρινόμαστε στην συμμετοχή που η ΕΕ απαιτεί για να πετύχει τις ευρύτερες επιδιώξεις της και θα παραμείνω στα δύο κορυφαία ζητήματα όπου οι θέσεις της δικής μας Κυβέρνησης εμφανώς αντιστρατεύονται την Ευρωπαϊκή λογική. Ασφαλώς το ένα είναι η ξεροκεφαλιά με την οποία αντιμετωπίζουμε τον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, του οποίου μάλιστα η φίλη Ρωσία είναι μέλος. Το άλλο, η επιβεβαίωση της στήριξης προς την Ρωσική θεώρηση για τη νέα Ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας, την ώρα μάλιστα που πρώτη η χώρα μας θα έπρεπε να επιδιώκει τον κοινό Ευρωπαϊκό μηχανισμό λόγω του Εθνικού προβλήματος. Μετά την επίσκεψη Χριστόφια στη Ρωσία, όπου για πρώτη φορά η Κύπρος επέλεξε Μόσχας αντί Βρυξελλών, πολλοί είχαμε επισημάνει και αναλύσει τον κίνδυνο που προκαλεί αυτή η τοποθέτηση. Το “αλάθητο” όμως του προέδρου επικράτησε και με τον πιο επίσημο τρόπο είπαμε στην Ευρώπη ότι για θέματα ασφάλειας δεν θα μας βρει στο ίδιο χαράκωμα.

Έχουμε σήμερα, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, θέματα σοβαρά που τρέχουν, όπως τα κεφάλαια της Τουρκίας και το απευθείας εμπόριο. Στην Ευρώπη, υπάρχουν χώρες με απίστευτα έντονα αισθήματα απέναντι στη Ρωσία, τα οποία μάλιστα πολλές φορές οδηγούν σε παροξυσμούς. Και αναφέρομαι στις πρώην ανατολικές χώρες, των οποίων ο λαός υπέφερε για δεκαετίες από τον κομμουνισμό, με προεξάρχουσα την Πολωνία. Λίγη μόνο γνώση της Ευρώπης χρειάζεται, για να αντιληφθεί κανείς το τεράστιο μέγεθος της έχθρας και των τυφλών προεκτάσεων που μπορεί να πάρει.

Είναι γνήσια η απορία μου για το αν έχουν εκεί στην Κυβέρνηση ασχοληθεί με τα πιο πάνω και το αν Πρόεδρος και Υπουργός Εξωτερικών έχουν σχέδιο διαχείρισης των αρνητικών επιπτώσεων που η επίσκεψη Μεντβέτεφ μπορεί να έχει. Διότι ναι, το έχουμε εμπεδώσει: Με την Ρωσία πάμε εξαιρετικά! Να κοιτάξουμε όμως τώρα και λίγο προς Ευρώπη μεριά;