Η 11η Σεπτεμβρίου του 2001 κληροδότησε στην υφήλιο μια νέα επικίνδυνη πραγματικότητα που ήδη έχει απειλήσει κάθε άνθρωπο, την ιδιωτικότητά του, την ποιότητα της ζωής του, αλλά και την προσωπική του ασφάλεια. Η διεθνής τάξη δεν αφορά πια μόνο τις σχέσεις μεταξύ κρατών, αλλά επεκτείνεται, για να καλύψει τις δραστηριότητες οργανώσεων, τρομοκρατικών ή άλλων συνόλων, ικανών να προκαλέσουν ακόμη και παγκόσμια σύγκρουση. Το περιβάλλον διεθνώς είναι τόσο εύθραυστο, που καθιστά ακόμη και ένα φαινομενικά μικρής σημασίας γεγονός ικανό να προκαλέσει παγκόσμια αναταραχή.
Αξιοσημείωτη είναι η υπόθεση του Αμερικανού πάστορα, ο οποίος αποφάσισε να πραγματοποιήσει φαντασμαγορική εκδήλωση καψίματος του Κορανίου. Ένα εντελώς αντιχριστιανικό καπρίτσιο ενός περιθωριακού ιερέα έγινε για μια βδομάδα πρώτη είδηση στον κόσμο και πυροδότησε αντιδράσεις τέτοιας έκτασης, που πριν το 2000 θα δημιουργούνταν μόνο αν ένα κράτος απειλούσε με πόλεμο ένα άλλο. Αρχηγοί κρατών, με προεξάρχων τον Αμερικανό Πρόεδρο, στρατοί και εκκλησίες έσπευσαν να τοποθετηθούν με τον πιο επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο, για να «κατευνάσουν» τις εκδικητικές ορέξεις ενός κατά τ’ άλλα «αντιπροσώπου του Θεού». Από την άλλη, ήδη έχουν ξεκινήσει στις φανατικές ισλαμικές χώρες οι διαδηλώσεις κατά των ΗΠΑ, με τα παραδοσιακά πολεμοχαρή τους συνοδευτικά.
Το ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία δεν είναι το ότι πείσθηκε ο πάστορας να ματαιώσει τα σχέδιά του. Πολύ πιο σημαντική και άξια προβληματισμού εξέλιξη είναι η δυνατότητα που απέκτησε ένας μέσος ιερέας, με ποίμνιο μόλις 80 ανθρώπους, να προκαλεί δράσεις και ενέργειες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, λόγω μιας ηλιθιότητας που σκέφθηκε και την οποία έσπευσαν να μας κοινοποιήσουν οι ταγοί της παγκόσμιας ενημέρωσης.
Το άλλο κορυφαίο γεγονός της τελευταίας δεκαετίας είναι αδιαμφισβήτητα η οικονομική κρίση, η οποία ήρθε να διαταράξει τη λειτουργία κρατών και οργανισμών, αλλά και τις σχέσεις τους με τους πολίτες. Από την κρίση κινδύνευσε η συνοχή της Ε.Ε., οι ΗΠΑ και ένα σωρό άλλες χώρες, με πρώτη την Ελλάδα.
Θέλω να σταθώ στην υπόθεση των τσιγγάνων Ρομά που απασχολεί έντονα τη διεθνή κοινή γνώμη τις τελευταίες μέρες, αφότου ο Γάλλος Πρόεδρος αποφάσισε την απέλασή τους. Το «παιχνίδι» που παίζεται σε αυτή την ιστορία έχει τρομερό ενδιαφέρον, διότι οι προεκτάσεις του αφορούν την ίδια τη λειτουργία της Ε.Ε., αλλά και τον προσδιορισμό του τι είναι ανθρωπιστικό και τι είναι ελευθερία.
|
Στο νέο εκρηκτικό σκηνικό, να αντιληφθούμε και το πού στεκόμαστε ως Κύπρος
|
Οι αντιτιθέμενοι στις απελάσεις των Ρομά θεωρούν απάνθρωπη και εξευτελιστική την αντιμετώπιση των συγκεκριμένων Ευρωπαίων πολιτών από τη γαλλική κυβέρνηση και προτάσσουν την αποστέρηση της ελευθερίας διακίνησης εντός της Ε.Ε. Από την άλλη, όμως, υπάρχει ένας πολύ σημαντικός αντίλογος που δεν έχει φτάσει παρά ελάχιστα στα αυτιά του κόσμου. Ότι δηλαδή οι Ρομά αυτό που πετυχαίνουν με τη μετακίνησή τους σε χώρες όπως η Γαλλία είναι να απολαμβάνουν, χωρίς να κάνουν τίποτα το παραγωγικό, πιο πλουσιοπάροχα και ευρύτερα ωφελήματα. Να πληρώνονται δηλαδή από το υστέρημα του Γάλλου φορολογουμένου, για να «σουλατσάρουν» στη Γαλλία αντί στη Ρουμανία ή στη Βουλγαρία, όπου τα επιδόματα είναι μικρά.
Το τι τελικά είναι ανθρωπιστικό και ποια είναι η πραγματική ελευθερία και τα δικαιώματα των πολιτών ελέγχεται. Ασφαλώς, αυτοί που εμπνεύστηκαν την Ευρώπη και την ελεύθερη διακίνηση δεν είχαν στα υπ’ όψιν περιφερόμενους άεργους. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι χωρίς και πάλι να ενδιατρίψει κανείς στο θέμα, βλέπουμε σωρεία εκδηλώσεων και διαμαρτυριών σε όλη την Ευρώπη να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο το δύσκολο – λόγω της κρίσης – κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον.
Ο λόγος που στέκομαι σε αυτά τα δύο γεγονότα είναι γιατί πιστεύω ότι εξηγούν τις πολύ λεπτές ισορροπίες που έχουν καθιερωθεί στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα. Εκεί όπου η υπομονή, όχι μόνο των πολιτών, αλλά και πολλών κρατών και συντεταγμένων οργανισμών, εξαντλείται εν ριπή οφθαλμού, προκαλώντας γεγονότα που αλλάζουν παγκόσμιες ισορροπίες. Σε αυτό λοιπόν το εκρηκτικό σκηνικό, οφείλουμε να αντιληφθούμε και το πού στεκόμαστε ως Κύπρος με το επί έξι δεκαετίες εθνικό θέμα. Άμα το κατανοήσουμε, τότε ίσως καταλάβουμε και γιατί η διεθνής κοινότητα δεν δείχνει καμιά διάθεση να χάνει – όπως πιστεύει – χρόνο σε ομφαλοσκοπήσεις που εμείς κάνουμε για το Κυπριακό.