Έχει τρομερό ενδιαφέρον να αναλύσει κάποιος το γιατί άνθρωποι με πιο ελεύθερη από την παραδοσιακή σκέψη αποφεύγουν τα κοινά και θεωρούν τα κόμματα μια κατάσταση decadence και τους πολιτικούς demode. Και έχει άλλο τόσο ενδιαφέρον να αναλυθεί γιατί η απαξίωση γίνεται πράξη με την έχθρα προς το πολιτικό σύστημα και με την αποχή. Ειδικά στους νέους.
Οι νέοι της Κύπρου, όπως και κάθε χώρας, έχουν δίκαιο όταν αντιδρούν στη βρόμικη και σκοτεινή πλευρά της πολιτικής. Αυτή που προάγει τη διαφθορά, το ρουσφέτι, το μικροπολιτικό παιχνίδι. Αυτή που υποκαθιστά τη δύσκολη πολιτική ουσία με την εύκολη και κενή επικοινωνία. Αυτή που θέλει τις τύχες τους να αποφασίζονται πίσω από κλειστές πόρτες και μέσα από περίεργες συμφωνίες συναλλαγής. Με αποφάσεις που δεν βασίζονται σε καμιά ηθική αξία.
Είναι αλήθεια ότι οι πλείστοι πολιτικοί στέκουν απέναντι στους νέους όπως τις αλεπούδες. Δεν τους φτάνουν και τους κάνουν κρεμαστάρια. Και επειδή δεν τους καταλαβαίνουν, τους «σκαρτάρουν», μιλώντας για τη νέα γενιά με υποτίμηση και προβάλλοντας τη δήθεν διαπίστωση ότι οι νέοι δεν ασχολούνται με τα κοινά. Το πιο άσχημο, δε, είναι ότι ακόμα και μεγάλος αριθμός νέων σε ηλικία πολιτικών ανταγωνίζονται σε παλαιοκομματισμό τους μαθουσάλες. Έτσι οι νέοι βλέπουν δίπλα τους ακόμη και συνομήλικούς τους να γίνονται απόμακροι και να συμπεριφέρονται παράξενα για να φορέσουν το weird πολιτικό κοστούμι.
|
Δεν είναι το ζητούμενο να ξέρει ένας πολιτικός πώς παίζεται το farmville, το world of warcraft, τι είναι τα elves και τα orcs |
Οι νέοι άνθρωποι, ωστόσο, ασχολούνται με την πολιτική, ακόμη και αν δεν το αντιλαμβάνονται. Κατ’ αρχήν, ξέρουν τι γίνεται στον κόσμο. Έχουν μελετήσει πολύ περισσότερες λεπτομέρειες για την Ιαπωνία και το τσουνάμι, ξέρουν πολύ καλύτερα από τους μεγαλύτερους τους δείκτες και τα στοιχεία της οικονομίας και γνωρίζουν τι σημαίνει κρίση στην Ευρωζώνη. Γοητεύονται από πολιτικούς όπως ο Σαρκοζί και η Μέρκελ. Ζητούν ευκαιρίες, εκμεταλλεύονται τα αγαθά της Ευρώπης, συζητούν και κρίνουν πολιτικές, όχι μόνο τοπικές αλλά και διεθνείς.
Αυτό που δεν έχουν συνήθως μπροστά τους ξεκάθαρα, είναι βήμα μαζικής έκφρασης των αγωνιών τους. Ιδιαίτερα του πολύ δικαιολογημένου φόβου που έχουν σήμερα. Ότι είναι πιθανόν η νέα γενιά να κληθεί να πληρώσει τον λογαριασμό για λάθη όλων των προηγούμενων. Όπως δυστυχώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.
Δεν είναι το ζητούμενο να ξέρει ένας πολιτικός πώς παίζεται το farmville, το world of warcraft, τι είναι τα elves και τα orcs και τι σημαίνουν οι άπειρες συντομογραφίες στο facebook. Πράγματα δηλαδή με τα οποία οι νέοι απασχολούν πολύ από τον ελεύθερο τους χρόνο. Το ζήτημα είναι να κατανοεί ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν άλλους τρόπους επικοινωνίας και συναναστροφής. Να αντιλαμβάνεται την ανάγκη τους να προσαρμόζονται με τον σύγχρονο δικό τους κόσμο. Και το κορυφαίο, να μπορεί να μιλά μαζί τους και να καταλαβαίνει τη δική τους γλώσσα.
Να μπορεί να τους προσφέρει μια ιδέα, ένα όραμα, κάτι για το οποίο θα προσδοκούν. Να προτείνει για το γρήγορο και φτηνό διαδίκτυο, τη δυνατότητά τους να διασκεδάζουν αξιοπρεπώς, να αθλούνται, το πώς άνδρες και γυναίκες θα έχουν ίσες ευκαιρίες. Να δίνει διέξοδο στο πνίξιμο που νιώθουν μέσα στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον, αλλά και στο αίσθημα του ελέγχου και του κατατρεγμού από τη νέα μόδα των μυστικών υπηρεσιών που θέλουν να φακελώνουν τα πάντα. Να νιώσουν ότι το κράτος πράγματι νοιάζεται για τη νεανική και τη γυναικεία επιχειρηματικότητα. Θέλουν από κάποιον να τους δώσει τη δυνατότητα να δημιουργήσουν.
Αυτό για το οποίο οι νέοι υπόκεινται σε κριτική είναι το γεγονός ότι την απογοήτευση τη μετατρέπουν καμιά φορά σε πλήρη αδιαφορία και κατ’ επέκταση σε αποχή. Εγώ θα συμφωνήσω μαζί τους ότι η δημοκρατία έχει πολλά τρωτά. Είναι όμως ταυτόχρονα και το μόνο σύστημα στο οποίο εκφράζεται η βούληση των πολιτών και επιτρέπεται η εναλλαγή και η αλλαγή κάθε πέντε χρόνια. Αν ψηφίσεις, συμμετέχεις. Έχοντας στη μια πλευρά της ζυγαριάς την απογοήτευση και στην άλλη τουλάχιστον την ελπίδα. Αν όχι, απλά παραχωρείς τη δυνατότητα σε άλλους να αποφασίσουν για σένα.
Για να μπορούν να ψηφίσουν σφάζονται σήμερα άνθρωποι στη Λιβύη. Που αν είχαν το δικαίωμα να εγγραφούν σε εκλογικούς καταλόγους, θα έκαναν συλλαλητήριο για το ποιος θα το πράξει πρώτος.
Μπορεί στη Λιβύη να σφάζονται για να μπορούν να ψηφίζουν αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι κριτήριο για το τι συμβαίνει εδώ όπως και στα περισσότερα… σύγχρονα κράτη.
Το λέω αυτό γιατί αναλογικά είμαστε στο ίδιο σημείο με τους Άραβες. Αυτοί δεν μπορούν να ψηφίζουν ελεύθερα αλλά το ίδιο και εμείς. Εκεί είναι οι δικτάτορες που τους εμποδίζουν και εδώ είναι τα κόμματα!
Και ενώ φαίνεται ότι ψηφίζουμε πρόσωπα, ουσιαστικά ψηφίζουμε κόμματα! Το παιχνίδι είναι σικέ σκεφτείτε το!
Και για αυτό βλέπουμε νέους πολιτικούς να εκφέρουν το ίδιο απελπιστικά τον παλαιοκομματικό λόγο. Γιατί βρίσκονται κάτω από την… ιδιοκτησία των κομμάτων. Αν είχε ο ψηφοφόρος την ελευθερία να ψηφίζει πρόσωπα που θεωρεί ότι αξίζουν να έχουν λόγο στη Βουλή, πιστεύω δεν θα απαξιούσε την πολιτική. Τα κόμματα δυναστεύουν την πολιτική ζωή οπως οι δικτάτορες στα αραβικά καθεστώτα. Και βεβαίως η γραμμή των κομμάτων δεν καθορίζεται ποσώς από τους νέους ανθρώπους. Κάτω από αυτές τις συνθήκες θεωρώ επαναστατικότερη κίνηση την απαξίωση, από την ενθάρρυνση της νοσηρής κυριαρχίας των κομμάτων στη ζωή του τόπου. Δείτε τις προεκλογικές εκστρατείες των κομμάτων και θα αντιληφθείτε ότι μάς περιπαίζουν κανονικότατα! Τα πρόσωπα δυστυχώς διακοσμούν το κομματικό σκηνικό αντί να είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά! Κόμματα από τη μία και εκκλησία από την άλλη μας δυναστεύουν μια χαρά, να το πούμε Δημοκρατία αυτό;
Με εκτίμηση Δημήτρης
Αγαπητέ Δημήτρη, τους προβληματισμούς σου τους συμμερίζομαι και γι αυτό είναι που έχω γράψει αυτό το άρθρο. Δεν συμφωνώ όμως απόλυτα με τα συμπεράσματά σου. Είμαι σε κόμμα εδώ και 22 χρόνια και δεν επέτρεψα ποτέ μου να αισθανθώ τον εαυτό μου ιδιοκτησία κανενός.
Τα κόμματα από πρόσωπα απαρτίζονται. Δεν είναι απρόσωποι οργανισμοί. Και τα πρόσωπα στο τέλος της ημέρας και αυτά τα επιλέγουν άνθρωποι.
Διαφωνώ με τη λογική που θέλει ξανά την ατομικοποίηση της πολιτικής. Είναι ομαδική διεργασία και τα κόμματα έχουν ρόλο να εκφράζουν ανθρώπους που τους ενώνει ένας κοινός τόπος. Όπως η γενική πολιτική φιλοσοφία και οι αρχές.
Συμφωνώ ότι η δημοκρατία έχει πολλά τρωτά αλλά υποστηρίζω με σθένος ότι δεν υπάρχει καλύτερο πολίτευμα. Και τα κόμματα είναι τα κύτταρα της Δημοκρατίας. Απ’ εκεί και πέρα το ποιοι απαρτίζουν τα κόμματα και ποιοι εκπροσωπούν καλύτερα τον πολίτη, είναι θέμα των πολιτών να αποφασίσουν! Η αποχή Δημήτρη και το να αφήνεις άλλους να αποφασίσουν για σένα είναι η εύκολη οδός.
Φιλικά, Μιχάλης
μόλις σκέφτηκα ένα τρόπο για να γίνει κατανοητό το πιο πάνω σκεπτικό μου. ας πούμε ότι ο κόσμος θα πρέπει να ψηφίσει την Εθνική ομάδα της Κύπρου στην πολιτική. Τους καλύτερους δηλαδή παίκτες. Και όπως και στο ποδόσφαιρο ανεξάρτητα με το τι ομάδα είναι ο καθένας (τι κόμμα στην προκειμένη), μπορεί να εκτιμήσει και να αξιολογήσει τους πραγματικά καλούς παίκτες στις θέσεις που παίζουν. Στη Βουλή δεν θα έπρεπε να βρίσκονται οι πιο άξιοι; Ε λοιπόν το σύστημα που έχουμε δεν προωθεί τους πιο άξιους, προωθεί κυρίως τα κόμματα. Για παράδειγμα αν ο κύριος Σοφοκλέους έχει ασχοληθεί σοβαρά με την τεχνολογία και έχει προτάσεις και ιδέες αξιόλογες, ανεξάρτητα αν ασπάζεται τον ΔΗΣΥ ή όχι, δεν θα έπρεπε να είναι μέσα στη Βουλή για θέματα τεχνολογίας, αν δεν υπάρχουν άλλοι παίκτες καλύτεροί του; για θέματα περιβάλλοντος δεν θα έπρεπε να έχουμε υποψήφιους που κατέχουν το θέμα και θέλουν να εργαστούν μέσα από τη Βουλή για να υλοποιήσουν τις ιδέες τους; Αντί να ψηφίζουμε κόμματα δεν θα έπρεπε να ψηφίζουμε πρόσωπα σε τομείς και θέσεις που χρειάζονται να καλυφθούν από τη Βουλή; να έχουμε δηλαδή σοβαρούς παίκτες που θα παράξουν δουλειά και όχι κομματικά φερέφωνα. Εμείς εδώ ακόμα μπερδεύουμε τα βασικά πράγματα όπως για παράδειγμα τι είναι ο βουλευτής, ε λοιπόν η αλήθεια είναι ότι είναι κι αυτός ένας επαγγελματίας τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Και όπως κάθε επαγγελματίας χρειάζεται να έχει γνώσεις και όραμα. Τα άλλα περί ανιδιοτελούς προσφοράς στην κοινωνία είναι sorry…
Όλα αυτά θα μου πείτε είναι μια ωραία ουτοπία. Σίγουρα! Για αυτό κι εγώ όπως και πάρα μα πάρα πολλοί που σκέφτονται διαφορετικά από το συνήθη τρόπο, θα απέχουμε μέχρι να γίνει πια ξεκάθαρο ότι αυτό το πολιτικό σύστημα έχει τελειώσει. Και για μια ακόμα φορά οι πολιτικοί θα είναι οι τελευταίοι που θα το συνειδητοποιήσουν!!!
Ελπίζω αγαπητέ Μιχάλη, επειδή και το άρθρο σου δεν είναι κακό, να μπεις στη Βουλή και να κάνεις ότι τομές μπορείς να κάνεις.
με εκτίμηση Δημήτρης
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Δημήτρη. Θεωρώ πολύ αιτιολογημένο αυτό που λες, αλλά επειδή δεν μου αρέσει να κρύβομαι, επέτρεψε μου να πω τη δική μου γνώμη. Πιστεύω ότι είναι λάθος η πολιτική και η βουλή να αντιμετωπίζεται ως μια τεχνική επιτροπή με διάφορους μονοθεματικούς ειδικούς. Η πολιτική είναι χάραξη στρατηγικών, οράματα και συλλογικοί στόχοι για να οδηγήσουν τον τόπο μπροστά. Απ’ εκεί και πέρα όλες οι επί μέρους πολιτικές να καθορίζονται με βάση αυτό το στόχο και να εφαρμόζονται από τους ειδικούς. Αυτό εννοώ με το “η πολιτική είναι αλλιώς”. Κάτι διαφορετικό από την εντύπωση που κυριαρχει σήμερα επειδή δικαιολογημένα ο κόσμος έχει απηυδήσει από τις κοκορομαχίες που κάθε μέρα γινονται για τις λεπτομέρειες του Κυπριακού ή για οτιδήποτε άλλο εκτός από την ουσία.