Είμαστε μια βδομάδα πριν τις ευρωεκλογές και πολύς λόγος γίνεται για το κατά πόσον οι πολίτες και ιδιαίτερα οι νέοι θα προτιμήσουν να περάσουν ολόκληρο το τριήμερο σε κάποια παραλία ή αν θα το «ταλαιπωρήσουν» λιγάκι με ένα μικρό διάλειμμα, για να ασκήσουν το δικαίωμα της ψήφου. Έχει τρομερό ενδιαφέρον να αναλύσει κάποιος τους λόγους για τους οποίους πολλοί θεωρούν ότι άνθρωποι με πιο ελεύθερη από την παραδοσιακή σκέψη αποφεύγουν τα κοινά και θεωρούν τα κόμματα μια κατάσταση decadence και τους πολιτικούς demode. Και έχει άλλο τόσο ενδιαφέρον να αναλυθεί γιατί η απαξίωση γίνεται πράξη με τη φυγή.
Οι νέοι της Κύπρου, όπως και οι νέοι κάθε χώρας, έχουν δίκαιο όταν αντιδρούν στη βρώμικη και σκοτεινή πλευρά της πολιτικής. Αυτή που προάγει τη διαφθορά, το ρουσφέτι, το μικροπολιτικό παιχνίδι. Αυτή που υποκαθιστά τη δύσκολη πολιτική ουσία με την εύκολη και κενή επικοινωνία. Αυτή που θέλει τις τύχες τους να αποφασίζονται πίσω από κλειστές πόρτες και μέσα από περίεργες συμφωνίες συναλλαγής που δεν βασίζονται σε καμιά ηθική αξία.
|
Δεν είναι το ζητούμενο να ξέρει ένας πολιτικός πώς παίζεται το world of warcraft και τι είναι τα elves και τα orcs |
Είναι αλήθεια ότι οι πλείστοι πολιτικοί στέκουν απέναντι στους νέους όπως τις αλεπούδες. Δεν τους φτάνουν και τους κάνουν κρεμαστάρια. Και επειδή δεν τους καταλαβαίνουν, τους «σκαρτάρουν», μιλώντας για τη νέα γενιά με υποτίμηση και προβάλλοντας τη δήθεν διαπίστωση ότι οι νέοι δεν ασχολούνται με τα κοινά. Το πιο άσχημο είναι ότι ακόμα και μεγάλος αριθμός των νέων σε ηλικία πολιτικών ανταγωνίζονται σε παλαιοκομματισμό τούς μαθουσάλες. Έτσι οι νέοι βλέπουν δίπλα τους ακόμη και συνομήλικούς τους να γίνονται απόμακροι και να συμπεριφέρονται παράξενα, για να φορέσουν το weird πολιτικό κοστούμι. Από την άλλη, όμως, θα πρέπει να καταγραφεί η αναγνώριση που έδειξαν πολλές φορές στη σύγχρονη νοοτροπία, ακόμα και αν αυτή εκφράζεται από ηλικιωμένους. Δεν εξηγείται αλλιώς η μεγάλη στήριξη που έδιναν οι νεαροί σε πολιτικούς όπως ο Κληρίδης, για παράδειγμα, παρά το ότι ήταν στα 80 φεύγα.
Οι νέοι άνθρωποι, ωστόσο, ασχολούνται με την πολιτική ακόμη και αν δεν το αντιλαμβάνονται. Ξέρουν τι γίνεται στον κόσμο, ανησυχούν για την ανεργία και την οικονομική κρίση, γοητεύονται από πολιτικούς όπως ο Ομπάμα και ο Σαρκοζί. Ζητούν ευκαιρίες, εκμεταλλεύονται τα αγαθά της Ευρώπης, συζητούν και κρίνουν πολιτικές. Αυτό που δεν έχουν συνήθως μπροστά τους ξεκάθαρα είναι βήμα μαζικής έκφρασης των αγωνιών τους.
Δεν είναι το ζητούμενο να ξέρει ένας πολιτικός πώς παίζεται το world of warcraft και τι είναι τα elves και τα orcs, πράγματα δηλαδή με τα οποία οι νέοι απασχολούν πολύ από τον ελεύθερο τους χρόνο. Το διακύβευμα είναι να κατανοεί ένας πολιτικός ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν σήμερα νέους τρόπους επικοινωνίας και συναναστροφής. Να αντιλαμβάνεται την ανάγκη τους να γνωρίζουν τι συμβαίνει διεθνώς και να προσαρμόζονται με τον σύγχρονο δικό τους κόσμο. Και το κορυφαίο, να μπορεί να μιλά μαζί τους. Να ανταλλάσσει δυο κουβέντες και να καταλαβαίνει τη δική τους γλώσσα. Να μπορεί να τους προσφέρει μια ιδέα, ένα όραμα, κάτι για το οποίο θα προσδοκούν. Να προτείνει για αυτά που τους απασχολούν, όπως το γρήγορο διαδίκτυο, τη δυνατότητά τους να διασκεδάζουν αξιοπρεπώς, να αθλούνται, το πώς άνδρες και γυναίκες θα έχουν ίσες ευκαιρίες. Να δίνει διέξοδο στο πνίξιμο που νιώθουν μέσα στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον, αλλά και στο αίσθημα του ελέγχου και του κατατρεγμού από τη νέα μόδα των μυστικών υπηρεσιών που θέλουν να φακελώνουν τα πάντα. Θέλουν από κάποιον να τους δώσει τη δυνατότητα να δημιουργήσουν.
Οι εκλογές για την Ευρώπη είναι εκλογές για τον νέο κόσμο που ήδη εκκολάπτεται. Και εδώ είναι που υπόκεινται οι νέοι σε κριτική. Γιατί πολύ καλύτερη από την εύκολη και βολική αντίδραση της παραλίας θα είναι η συμμετοχή με την ψήφιση των λίγων πολιτικών που δεν επιλέγουν να τους υποτιμούν, αλλά επιδιώκουν τουλάχιστον να τους καταλαβαίνουν. Εκείνων που δεν δημοκοπούν, αλλά προτείνουν. Και υπάρχουν τέτοιοι, έστω και αν είναι λίγοι.