Ο κόσμος σε ψηφίζει για αυτά που θα κάνεις και όχι για αυτά που έκανες, λέει ένα πολύ σημαντικό αξίωμα της πολιτικής. Τα παραδείγματα της λήθης των ψηφοφόρων σε όσα είχαν γίνει κατά το παρελθόν πάμπολλα και σε τοπικό και σε παγκόσμιο επίπεδο. Κορυφαίο αυτό του Ουίνστον Τσόρτσιλ, που λίγο μετά τον θρίαμβο του «Πατέρα της νίκης» κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έχασε τον πρωθυπουργικό θώκο.
Στην Κύπρο ο Γλαύκος Κληρίδης έχασε αμέσως μετά την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. Ο μ. Τάσσος Παπαδόπουλος μετά το δημοψήφισμα, κατά το οποίο η επιλογή του είχε θριαμβεύσει. Στην Ελλάδα εξελέγη πρόεδρος της Ν.Δ. ο κ. Σαμαράς, παρά το ότι είχε διασπάσει το 1993 το κόμμα του, έριξε την τότε κυβέρνηση και δοκίμασε άλλον πολιτικό σχηματισμό. Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής την περασμένη Τρίτη ο Μπαράκ Ομπάμα «διασύρθηκε» εκλογικά, δύο μόλις χρόνια μετά τη σαρωτική του νίκη. Οι Δημοκρατικοί έχασαν ακόμη και την έδρα του Ιλινόις, της Πολιτείας δηλαδή που τον ανέδειξε και θα «έπρεπε» να ήταν περήφανη γι’ αυτόν.
Δεν είναι σκοπός μου να αναλυθεί σε αυτές τις γραμμές η αμερικανική πραγματικότητα, αλλά η πολιτική συμπεριφορά των πολιτών απ’ άκρη σ’ άκρη του κόσμου, όταν διαψεύδονται οι ελπίδες και οι προσδοκίες τους και όταν τους ζητείται να ψηφίσουν για το χτες. Αυτό δηλαδή που συνέβη στις ΗΠΑ κατά τις ενδιάμεσες εκλογές.
Ο κ. Ομπάμα εξελέγη υποσχόμενος την αλλαγή, δικαιότερο και σύγχρονο κράτος, πιο ευαίσθητο κοινωνικά και το οποίο με ανοικτό μυαλό θα αντιμετωπίζει προκλήσεις και με προσοχή θα διαμορφώνει το πλαίσιο λειτουργίας της ελεύθερης οικονομίας. Υποσχέθηκε εξωτερική πολιτική ανοικτή στον διάλογο με την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, που θα επιδεικνύει μεγαλύτερη ψυχραιμία στις επιθετικές πολεμικές ιαχές. Η λαϊκή εντολή για σαρωτικές μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα ξεκάθαρη. Η υλοποίησή της όμως από γκρίζα μέχρι θολή…
|
Το κακό στην πολιτική δεν είναι να έχεις εχθρούς, αλλά να μην έχεις φίλους
|
Ο Αμερικανός Πρόεδρος επέλεξε ως πολιτική την ισορροπία με την κατάσταση την οποία παρέλαβε. Οι μεταρρυθμίσεις στις οποίες προέβη νωθρές και αργές, σημαντικά κολοβωμένες, σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες. Πολύ εύστοχα ο Economist επισημαίνει: «Πολλοί εξ’ αριστερών του τον θεωρούν έναν δειλό συγκεραστή, του οποίου τα νερόβραστα σχέδια, για να δουλέψει ξανά η Αμερική, έχουν αποτύχει να βοηθήσουν αυτούς που τον ψήφισαν και του οποίου οι μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και στην υγεία βάλτωσαν στις προσταγές των συμφερόντων. Πολλοί εκ δεξιών του τον βλέπουν ως έναν δογματικό και σπάταλο Πρόεδρο που χαράμισε αλόγιστα τρισεκατομμύρια δολάρια στη γραφειοκρατία, υποθηκεύοντας το μέλλον και αποτυγχάνοντας να διαχειριστεί το παρόν. Οι μετριοπαθείς που τον στήριξαν – όπως και ο Economist – θεωρούν ότι απέτυχε, εφόσον οι ικανότητές του ως Πρόεδρος δείχνουν ότι πόρρω απέχουν από τη δεινότητά του ως υποψήφιος».
Η πιο πάνω περιγραφή σκιαγραφεί το πώς ένας πολιτικός κατάφερε στην προσπάθειά του να ισορροπεί, για να μη δημιουργήσει εχθρούς, να μείνει χωρίς φίλους. Και που κατάντησε από το να διακηρύττει οράματα, προγράμματα και ρηξικέλευθες στρατηγικές για το μέλλον, να ζητά την ψήφο του λαού, γιατί φταίνε για τη δυσχέρεια οι προηγούμενοι. Με τους υποψηφίους του κόμματός του να μη στηρίζουν το έργο του, αλλά να δικαιολογούνται, να βγάζουν την ουρά τους απέξω και να ζητούν αρνητική ψήφο για τον αντίπαλο.
Το περιβάλλον της διάψευσης των προσδοκιών που αντιμετωπίζει στις ΗΠΑ ο κ. Ομπάμα είναι πολύ λιγότερα άσχημο από αυτό που στην Κύπρο έχει απέναντί του σήμερα ο κ. Χριστόφιας. Διότι αν ο Αμερικανός Πρόεδρος κατακρίνεται για διστακτικότητα στις μεταρρυθμίσεις που υλοποιεί, ο Κύπριος ομόλογός του κατηγορείται ότι δεν υλοποιεί σχεδόν τίποτα, για να μην ακούσει κακή κουβέντα, απογοητεύοντας οικτρά όσους ανέμεναν απ’ αυτόν (ασφαλώς όχι τον γράφων) ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες είτε στο Κυπριακό είτε στα εσωτερικά ζητήματα. Αντεπιχείρημα μάλιστα προβάλλει όχι τους προηγούμενους, αλλά αυτούς πριν από τους προηγούμενους!
Στην Ελλάδα πρόσφατα ο κ. Καραμανλής πήρε δύο φορές λαϊκή εντολή να αλλάξει τη χώρα. Είχε όχι μόνο την ανοχή, αλλά και τη στήριξη του κόσμου να προχωρήσει. Επέλεξε να ισορροπεί. Σήμερα, ορθά ή λανθασμένα, δυσκολεύεται να κυκλοφορεί…