Η εικόνα που εξέπεμψε ο Δημοκρατικός Συναγερμός κατά τη διάρκεια της συζήτησης του προϋπολογισμού, ασφαλώς δεν περιποιεί τιμή σε ένα κόμμα. Ιδιαίτερα όταν αποτελεί την αξιωματική αντιπολίτευση που – εκ του πολιτεύματος – έχει την ηθική υποχρέωση άσκησης εξαντλητικού ελέγχου στην Κυβέρνηση. Ο ΔΗΣΥ κατά τους προϋπολογισμούς, επιβεβαίωσε ότι λοξοδρομεί. Όχι προς μια, αλλά προς δύο κατευθύνσεις και σαφώς διχασμένος. Εμπεδώνοντας την αντίληψη ότι τα πλείστα στελέχη έχουν παρασυρθεί σε άστοχες και απόλυτα ζημιογόνες ασκήσεις τακτικισμού.
Η αξιωματική αντιπολίτευση μια δουλειά είχε να κάνει αυτή τη βδομάδα. Να επικεντρωθεί στο πως θα ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση. Το πως θα αποκτήσουμε και εμείς θετικούς δείκτες ανάπτυξης, που σήμερα παραμένουν αρνητικοί σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Ο ΔΗΣΥ είχε υποχρέωση να ασχοληθεί με την καλπάζουσα ανεργία, την ανάγκη μείωσης φόρων σε συγκεκριμένους τομείς, τις επενδύσεις που πρέπει να προσελκύσουμε. Να στηλιτεύσει την πολιτική των τυφλών παροχών και του τεράστιου ελλείμματος, την κατάργηση της απόσυρσης αυτοκινήτων, την επιμονή σε πολύ ψηλά τέλη στα ακίνητα, τα αναποτελεσματικά μέτρα στήριξης του τουρισμού. Όφειλε ο ΔΗΣΥ να μιλήσει για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, το ΓΕΣΥ, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που δεν προχωρούν. Τις λογιστικές αλχημείες του ασφαλιστικού και τις επιθέσεις σε θεσμούς όπως η Κεντρική και η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς.
Αναζητώντας συμμάχους εκατέρωθεν, ο ΔΗΣΥ κινδυνεύει με απώλεια χαρακτήρα |
Και στο Κυπριακό και την εξωτερική πολιτική υπήρχε πεδίο δόξης λαμπρό από τους ερασιτεχνισμούς της Κυβέρνησης Χριστόφια, που δεν πέτυχε να φέρει έστω και ένα σύμμαχο. Που έδωσε σε κρίσιμες στιγμές ρεσιτάλ ανόητου αντιευρωπαϊσμού. Που επιτέθηκε αναίτια από το βήμα του ΟΗΕ σε όλο τον κόσμο, την ώρα που η Τουρκία κέρδιζε την συμπάθεια. Αλλά και επί της ουσίας των συνομιλιών, όπου δείχνουν μέχρι στιγμής να συζητούνται αποκλειστικά τα θέματα που δεν ενοχλούν την άλλη πλευρά, εφόσον εκείνη έχει μόνο να παίρνει…
Κάποια από τα πιο πάνω ίσως να λέχθηκαν από βουλευτές – επιτρόπους. Αποσπασματικά και χωρίς συλλογική στόχευση. Και σίγουρα δεν αναδείχθηκαν. Πως θα μπορούσε όμως να αναδειχθούν, όταν στην κορυφαία κοινοβουλευτική δραστηριότητα έγινε πρώτο ζήτημα η αγωνία μερικών να προσκολληθούν στον Πρόεδρο Χριστόφια και η αγωνία άλλων να πλειοδοτήσουν απορριπτισμό και διάθεση συνεργασίας με ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ;
Δική μου γνώμη, είναι ότι και οι δύο πλευρές που συγκρούστηκαν εντός και εκτός βουλής, σφάλλουν και προκαλούν ζημιά στο κόμμα, την δημοκρατία και την Κύπρο γενικότερα. Ο ΔΗΣΥ δεν έχει ανάγκη να εκλιπαρεί ως επαίτης το ΑΚΕΛ και τον κ. Χριστόφια να τολμήσουν να συνεργαστούν μαζί του. Αν ο κ. Χριστόφιας, που με λαϊκή εντολή κυβερνά αυτό τον τόπο, αισθάνεται την ανάγκη να σχηματίσει κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ή να συνεννοηθεί περισσότερο με τον ΔΗΣΥ στο Κυπριακό, είναι δουλειά δική του να το ζητήσει. Γιατί είναι αναξιοπρεπές και αντιδημοκρατικό να έρχεται η αντιπολίτευση με εκατοντάδες δήθεν “ύστατες εκκλήσεις”, να αμελεί αντιπολιτευτικά καθήκοντα και να παρακαλεί ως την απατημένη σύζυγο που επιμένει, παρά τις εκατοντάδες απορρίψεις.
Από την άλλη, δεν είναι ίδιον της υπευθυνότητας και της ιστορίας αυτού του κόμματος να βάζει “φουστανέλες”, διαγωνιζόμενος στο ρεσιτάλ λαϊκιστικού πατριωτισμού με πρωταγωνιστές άλλους. Να απορρίπτει απλώς για να απορρίπτει, εις βάρος του Εθνικού ζητήματος. Να λειτουργεί εκτός των αρχών του, απλά για να κερδίσουν με συνθηματολογία κάποιοι αξιωματούχοι την συμπάθεια των φανατικών κέντρων, που ότι και να παρουσιαστεί θα το βγάλουν σκάρτο. Και να καθίσταται ο ΔΗΣΥ κόμμα μη πολιτικό, μη δημιουργικό.
Αυτό είναι το πρόβλημα στον Συναγερμό. Χάθηκε ο ίσιος, ο δικός του δρόμος. Η οδός των πολιτικών θέσεων, των αρχών, της αξιοπρέπειας, της καλώς νοούμενης περηφάνειας. Που υπηρετεί θετικά και κριτικά την ανάγκη λύσης στο Κυπριακό και που δεν προπορεύεται των γεγονότων παρασυρόμενος από εμμονές συμβιβασμού ή απορριπτισμού. Που προτείνει συλλογικά και με κάθε ευκαιρία τους τρόπους για να προοδεύσει η χώρα και που δεν επιζητεί συμμετοχή σε μια κυβέρνηση που παίρνει την Κύπρο πίσω. Που αντιπολιτεύεται με σθένος και με ακλόνητη βάση το ιδεολογικό του υπόβαθρο. Γιατί αυτό το υπόβαθρο είναι που τσαλαπατούν ισάξια και ο λαϊκισμός και οι εκκλήσεις για να συγκυβερνήσει με το ΑΚΕΛ ο Συναγερμός.
Φίλε Μιχάλη, αν αντικαταστήσεις στο κείμενο σου όπου ΔΗΣΥ-ΝΔ και όπου ΑΚΕΛ-ΠΑΣΟΚ έχεις περιγράψει ακριβώς και την αντίστοιχη κατάσταση στην Ελλάδα.
Αν μάλιστα συνυπολογίσεις ότι στην Ευρώπη η κεντροδεξιά ιδεολογία είναι κυρίαρχη και κάνεις αντιπαραβολή με την Ελλάδα και την Κύπρο σε πιάνει απελπισία.
Αγαπητέ Joe, Αν και γενικά συμφωνώ με τα σχόλιο σου, θεωρώ ότι θα ταίριαζε καλύτερα στο άρθρο “782,136 διαψεύσεις”, ή σε εκείνο περί “Κοινωνικού Φιλελευθερισμού” του Οκτωβρίου.
Η διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου (που ασφαλώς δεν όφειλες να γνωρίζεις), είναι ότι εδώ το πλειοψηφικό ρεύμα της κοινωνίας είναι πιο κεντροδεξιάς απόκλισης, άσχετα αν λόγω του ΔΗΚΟ έχουμε αριστερό πρόεδρο. Το δράμα μας είναι ακόμα μεγαλύτερο που υπό αυτές τις συνθήκες απεμπολεί ο ΔΗΣΥ πολλές φορές την πολιτική και ιδεολογία του για χάρη μιας μονοτονίας αλλοπρόσαλλων τακτικισμών.
Σε αντίθεση βέβαια με την Ελλάδα όπου η τάση της κοινωνίας να αριστερίζει οδήγησε και την ΝΔ – εδώ είναι που συμφωνούμε απόλυτα – να κολοκυνθίζει και να λοξοδρομεί πολιτικά, αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που εκφράστηκαν από δύο εκλογές να αλλάξει τη χώρς με βάση τα κεντροδεξιά Ευρωπαϊκά πρότυπα, για χάρη και πάλι αλλοπρόσαλλων τακτικισμών.
Όταν φτάνεις στο ναδιρ μεγαλώνουν και οι ελπίδες της διόρθωσης, οπόταν θα εισηγούμουν αποφυγή της απελπισίας!
Το άρθρο του Μιχάλη Σοφοκλέους πιστεύω πως εκφράζει με σαφήνεια μια πραγματικότητα που θα πρέπει να μας προβληματίσει. Ενώ ο ΔΗΣΥ δικαιώθηκε με τις θέσεις καιπροτάσεις του για την οικονομία τον τελευταίο χρόνο απέτυχε να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά τις αποτυχημένες επιλογές της κυβέρνησης οι οποίες μας οδηγούν βαθύτερα στην κρίση. Ανοησίες ακούμε από ορισμένους όμως και από την “ακριτική περιοχή” των Βρυξελλών”