Ο Θεατής και ο Πρωταγωνιστής

Δύο γεγονότα είχαμε που είχαν σχέση με την Κυπριακή δημόσια ζωή αυτή τη βδομάδα. Το πρώτο είναι ασφαλώς η συνέντευξη του προέδρου Χριστόφια με την ολοκλήρωση του πρώτου έτους της θητείας του, μια εξέλιξη που υπό κανονικές συνθήκες θα έδινε τροφή για αναζωπύρωση της δημόσιας συζήτησης σε σχέση με τα επιτεύγματα και τους στόχους της νέας μας Κυβέρνησης. Οι προβλέψεις ωστόσο για κάτι τέτοιο δεν επαληθεύτηκαν, μια και η συγκεκριμένη παρουσία του Δημήτρη Χριστόφια δεν προσέθεσε τίποτα νεότερο στην πολιτική ατζέντα.

Ο πρόεδρος στον απολογισμό του εξυπηρέτησε, με αρκετά καλό ομολογουμένως τρόπο, την επικοινωνιακή εικόνα που έχει επιλέξει για τον εαυτό του ως πολιτικό. Αυτή του “απλού ανθρώπου” που κλήθηκε να διοικήσει μια χώρα με προβλήματα, σε ένα περιβάλλον που δεν εγκρίνει και που κάνει ότι του “επιτρέπεται” για να διαχειριστεί το Κυπριακό και τα υπόλοιπα ζητήματα μέσα στο πλαίσιο που άλλοι καθόρισαν ή καθορίζουν. Για πολλά από τα απαιτούμενα σήμερα δεν φταίει ο πρόεδρος, αλλά οι προηγούμενοι (οι πλείστοι εκ των οποίων κυβέρνησαν με την δική του στήριξη), ενώ για τα υπόλοιπα φταίει η Ευρώπη και ο καπιταλισμός. Πολιτικούς στόχους, στρατηγικές και σχεδιασμούς για να λυθούν τα αδιέξοδα στο Κυπριακό, ή να δώσουμε νέες διεξόδους στην οικονομία και την καθημερινότητα δεν ακούσαμε, αλλά αυτό ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο. Το μόνο στο οποίο έδειξε αποφασιστικότητα είναι στο θέμα της ιστορίας και της στήριξης του Υπουργού της παιδείας. Κατά τα άλλα, ήταν ακόμη μια βαρετή πολιτική εκδήλωση η συγκεκριμένη συνέντευξη, όπου ο πρόεδρος υποστήριξε την εικόνα του παθητικού θεατή – διαχειριστή των γεγονότων, ο οποίος δεν φέρει καμία ευθύνη για όσα δεν συμβαίνουν, με εξαίρεση μια λάθος θέση που είχε πάρει στο παρελθόν για το ευρώ και η οποία ευτυχώς δεν είχε εισακουστεί.

Κόντρα στην μιζέρια της οικονομικής κρίσης και της πολιτικής σπάνις ιδεών και στόχων, αυτή τη βδομάδα ήρθε και η μεγάλη ανατροπή ενός πολιτικά πολύ βολικού δόγματος. Ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, κατάργησε τη θεωρία περί του αδύναμου και μικρού κράτους που δεν μπορεί να παίξει ισότιμο ρόλο στην λήψη των Ευρωπαϊκών αποφάσεων. Αυτό προς απογοήτευση της πλειοψηφίας των υπολοίπων δημοσίων προσώπων, τα οποία επισκέπτονται τις Βρυξέλλες και τα Ευρωπαϊκά Συμβούλια, λες και παν στην Ντίσνεϋλαντ της πολιτικής, στην οποία τους κάνουν την χάρη μόνο να παρακολουθήσουν τα φανταστικά νέα παιγνίδια, αφού δεν μπορούν να τα παίξουν.

Το κατά πόσο ο Αθανάσιος Ορφανίδης έχει ή όχι δίκαιο στην θεωρία του περί μείωσης των επιτοκίων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μέχρι και σε μηδενικά επίπεδα, είναι ασφαλώς θέμα που χρίζει συζήτησης. Μιας συζήτησης μάλιστα που δεν μπορεί να είναι επιφανειακή, ή να γίνει με τον πατριωτικό φακό της υιοθέτησης μιας ιδέας αποκλειστικά επειδή προέρχεται από “δικό μας άνθρωπο”. Το αδιαμφισβήτητο ωστόσο σήμερα, είναι ότι ο Κύπριος Διοικητής είναι ο εμπνευστής και ο επικεφαλής μιας συνεχώς διογκούμενης οικονομικής τάσης, σε μια κορυφαία μάχη ιδεών, για την αντιμετώπιση του πλέον σημαντικού και εξαιρετικά οδυνηρού παγκόσμιου προβλήματος.

Η θέση Ορφανίδη, όχι μόνο αντιπαρατάσσεται με αυτή του “ιερού τέρατος” της Ευρωπαϊκής οικονομίας Ζαν Κλοντ Τρισέ, αλλά ήδη έχει πετύχει την πρώτη της “νίκη” με την προχθεσινή μείωση των επιτοκίων της ΕΚΤ στο 1,5%. Στο πλάι της “αιρετικής” θεωρίας του Κύπριου τραπεζίτη παρατάσσονται – ένα μόλις μήνα μετά την έκφρασή της – Διοικητές Εθνικών Τραπεζών πολύ μεγάλων χωρών, ακαδημαϊκοί, οικονομικοί αναλυτές και παράγοντες από όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης και του κόσμου. Τα κορυφαία ειδησεογραφικά πρακτορεία ασχολούνται με την πορεία του στο παρελθόν και με τον τρόπο που εξάσκησε το αυτονόητο και επιβαλλόμενο δικαίωμα, να λειτουργήσει εντός της Ευρώπης ως φορέας μιας άποψης που αντιπαρατάσσεται με την επικρατούσα.

Ο ρόλος που η κάθε μονάδα έχει, εντός ενός οργανωμένου συνόλου, είναι αυτός που καθορίζει για τον εαυτό της και όχι αυτός στον οποίο αυτοπεριορίζεται χαμηλώνοντας τον πήχη. Ο κ. Ορφανίδης λειτούργησε ως πραγματικός Ευρωπαίος, λαμβάνοντας επικίνδυνη θέση για ζήτημα που αφορά ολόκληρη την Ένωση. Αν η θέση αυτή εφαρμοστεί και πετύχει τότε και η Κύπρος αλλά και ο ίδιος θα δαφνοστεφανωθούν. Αν εφαρμοστεί και αποτύχει, τότε θα υποστεί πανευρωπαϊκό μεγάλο κόστος. Αυτό όμως είναι και το μαγικό ρίσκο όσων καθορίζουν για τον εαυτό τους ρόλο πρωταγωνιστή και δεν περιορίζονται στην ασφάλεια του γκρινιάρη και βαριεστημένου θεατή.