Παραλειπόμενα…

Παρακολουθώντας την τριήμερη συνεδρία της Βουλής για τους προϋπολογισμούς, ο πολίτης ένα πράγμα μπορεί να συμπεράνει στα σίγουρα. Ότι στην Κύπρο μπορεί να συμβαίνουν πολλά, να έχουμε προβλήματα εθνικά, ψυχολογικά, ηθικοπλαστικά και άλλα, αλλά οικονομική κρίση είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει! Όλα βαίνουν καλώς, η οικονομία ανθεί και ο λαός ευημερεί…

Το πρόβλημα της Κύπρου είναι αν ο κ. Θεμιστοκλέους παραφέρθηκε, σχολιάζοντας τον Πρόεδρο και αν αυτό αποτελεί προσβολή στον θεσμό, αν ο υπουργός Οικονομικών είναι απόφοιτος του Ιδρύματος Χρίστου Στέλιου Ιωάννου, ποιοι είναι πλουτοκράτες και ποιοι χαμηλών αντιστάσεων. Δεν μπορεί να είναι αλλιώς, από την ώρα που οι εφημερίδες, οι εκπομπές και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με αυτά ασχολούνται ως κυρίαρχα θέματα. Ο πολίτης, η χώρα και το μέλλον τους δεν έχουν καμία σημασία…

Δεν τιμά δυστυχώς ούτε το πολίτευμα ούτε τον πολιτικό μας πολιτισμό αυτό που έγινε τις τελευταίες μέρες. Ειδικά φέτος που δεν είναι μια οποιαδήποτε, αλλά μια πολύ κρίσιμη χρονιά για τη χώρα και τους πολίτες. Κρισιμότητα που δεν προέρχεται από την παντοτινή εκκρεμότητα του Κυπριακού, αλλά από τον κίνδυνο που για πρώτη φορά μετά το ’74 αντιμετωπίζει η οικονομική κατάσταση και η ποιότητα ζωής του καθενός από εμάς.

Όταν η χώρα έχει 7% ανεργία, όταν ένας στους τρεις που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους τους επόμενους 12 μήνες, όταν τα νοικοκυριά μας είναι τα πιο χρεωμένα στην Ευρώπη και οι πολίτες δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, η κοινοβουλευτική διαδικασία των προϋπολογισμών δεν μπορεί να γίνεται μουσείο παραπολιτικής. Ούτε και η έμφαση να δίνεται σε ατάκες και τοποθετήσεις καφενείου. Είτε από τους ίδιους τους πολιτικούς είτε από τα ΜΜΕ. Ιδιαίτερα αυτά, εφόσον έχουν υποχρέωση να πληροφορούν τον κόσμο πρώτα για τα προβλήματα και μετά για τις λεκτικές, ανούσιες ασκήσεις πυγμαχίας και τα παραλειπόμενα…

Τα παραλειπόμενα που θριάμβευσαν τις τρεις αυτές ημέρες. Τσαλαπάτησαν την αγωνία για το αύριο και την ανάγκη για να αποκτήσει επιτέλους η Κύπρος στρατηγική εξόδου και επανάκαμψης από την κρίση, προσβάλλοντας τον πολιτικό διάλογο και επιδεικνύοντας αδυναμία στην πληροφόρηση των πολιτών για τα πραγματικά ζητήματα.

Η Ολομέλεια της Βουλής σπάνια συνεδριάζει με τρόπο που να πραγματοποιείται πραγματική συζήτηση. Συνήθως αυτή περιορίζεται στις επιτροπές. Οι συνεδρίες για τους προϋπολογισμούς είναι η κορυφαία στιγμή του νομοθετικού σώματος. Δεν επιτρέπεται να ευτελίζεται, είτε λόγω κακής προετοιμασίας είτε επειδή είναι ο εύκολος δρόμος. Δεν είναι σωστό να απουσιάζουν αρκετοί σχεδόν από το σύνολο της διαδικασίας ούτε και να δείχνουν κατά την ψηφοφορία εικόνα μη αντάξια της αποστολής του νομοθετικού σώματος.

Επιβεβαιώνεται, δυστυχώς, το φαύλο γαϊτανάκι. Οι δημοσιογράφοι περιμένουν την καυστική αποστροφή χωρίς περιεχόμενο, που θα προκαλέσει καυγά, για να «βγει θέμα». Κάποιοι βουλευτές ψάχνουν με αγωνία αυτή την ατάκα, θεωρώντας εύλογα ότι αν μιλήσουν ουσιαστικά και με σοβαρότητα, κανείς δεν θα τους ακούσει. Βολεύονται και οι δύο, μιας και ο καυγάς δεν χρειάζεται ούτε γνώση ούτε και προετοιμασία. Γίνεται πρώτο θέμα ο καυγάς, για να έρθουν μετά οι προαγωγοί του (εκείνοι οι δημοσιογράφοι δηλαδή που τον δοξάζουν) και να επικρίνουν την ποιότητα της πολιτικής διεργασίας. Με αυτό το ταγκό υποκρισίας, όμως, ο πολίτης νιώθει ακόμη πιο πολύ μόνος απέναντι στα προβλήματα και απαξιώνει ακόμη περισσότερο την ήδη ψυχομαχούσα πολιτική.

Στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, μόλις πέντε-έξι βουλευτές έκαναν ουσιαστικές τοποθετήσεις για την οικονομία, ανεξάρτητα με το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί τους. Αυτοί είναι εκείνοι που κερδίζουν τον λαό μακροπρόθεσμα και όχι όσοι τοποθετούνται λες και συζητάμε πόσα πέναλτι δόθηκαν διαχρονικά υπέρ του ΑΠΟΕΛ και πόσα υπέρ της Ομόνοιας. Αυτά είναι ωραία στα καφενεία και στις αθλητικές εκπομπές στα ραδιόφωνα. Στην πραγματική ζωή, οι 27.000 άνεργοι και οι 67.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δυσκολεύονται, μάλλον σε κατάθλιψη έπεσαν μετά τις κοκορομαχίες στη Βουλή…